Вандроўкі і заўважынкі АПэшкі

У мінулую суботу мае бацькі-журналісты аб’явілі, што ідуць на суботнік. Што такое суботнік, я яшчэ не ведала і таму папрасілася, каб мяне ўзялі з сабой. А яны і не працівіліся: да працы, кажуць, з маленства трэба прывучацца! Читать далее

Нядаўна я вам расказвала, як я кніжкі купляла. Дык вось, мае бацькі-журналісты вельмі падтрымалі гэты мой новы інтарэс – сказалі:  калі буду многа чытаць, то, магчыма, калі вырасту, таксама журналістам стану, як яны. Во як! Читать далее

Я ўжо гаварыла, што маім бацькам-журналістам не вельмі хапае часу са мной бавіцца: папрашу іх у хованкі пагуляць, памаляваць ці цацку якую змайстраваць, а яны: «Ой, няма калі, трэба тэрмінова нумар здаваць – пісаць, чытаць, вярстаць! Займіся ты, дзіцятка, сама чым-небудзь… Ну вось хоць бы кніжку пачытай!» Кажуць, што цяпер усе бацькі такія: народзяць дзяцей, а потым сунуць ім у рукі планшэт ці мульцікі ўключаць: развівайся сам, нам няма калі… І навошта нараджалі? Читать далее

«Нам не дано предугадать, чем слово наше отзовется», – сказал поэт. От себя осмелюсь добавить: и дело – тоже. Читать далее

Што, маё імя вам ні пра што не гаворыць? Шкада… А я так спадзявалася, што ўсе, хто любіць «Астравецкую праўду», якую многія скарочана называюць «АП», адразу зразумеюць, што я – дачушка вашай любімай газеты. Такая вось маленькая, гуллівая, смешная, непасрэдная, жвавая АПэшка! Читать далее