Вандроўкі і заўважынкі АПэшкі

Аднойчы бацькі мне паабяцалі, што калі я буду сябе добра паводзіць, то мяне возьмуць у кафэ. Таму ўвесь тыдзень я была вельмі: слухалася бацькоў, чытала кніжкі, складвала свае цацкі і нават не глядзела мульцікі, хоць і вельмі хацелася. Читать далее

А я нядаўна пісьмо атрымала! Самае сапраўднае, у канверце, не нейкі там е-мэйл ці СМС-ку! Мне, АПэшцы, персанальна адрасаванае! І так мне было прыемна – не расказаць. Тым больш, пісала даўні сябар нашай газеты Яна Галіна. Хочаце ведаць, што было ў тым лісце? Добра, раскажу… Читать далее

У мінулым годзе рэдакцыя святкавала дзень нараджэння “Астравецкай праўды” без мяне. А сёлета – вось яна я! Запрашаю на свята! Читать далее

Наша звычайная «цаглінка», мабыць, выпякаецца па нейкім асаблівым рэцэпце, які вядомы толькі нашым пекарам.
І атрымліваецца хлеб такі духмяны, пульхны і смачны, што сярод вялікага выбару буханак, якія прывозяць у нашы крамы са сталіцы і іншых гарадоў, астраўчане, – я гэта даўно заўважыла! – стараюцца купіць менавіта наш.
Прыемна, што ў астравецкіх пекараў такія залатыя рукі! Читать далее

Ой-оёй! А дзе я была! А што я  бачыла! А што я рабіла! Аж язык свярбіць хутчэй усё вам, мае любыя сябры, расказаць… Читать далее

Не, вы не думайце, я дзяўчынка міралюбівая і сварыцца ні з кім не хачу і не люблю – ні з дзецьмі, ні з дарослымі. Але так атрымалася… Читать далее

У мінулую суботу мае бацькі-журналісты аб’явілі, што ідуць на суботнік. Што такое суботнік, я яшчэ не ведала і таму папрасілася, каб мяне ўзялі з сабой. А яны і не працівіліся: да працы, кажуць, з маленства трэба прывучацца! Читать далее

Нядаўна я вам расказвала, як я кніжкі купляла. Дык вось, мае бацькі-журналісты вельмі падтрымалі гэты мой новы інтарэс – сказалі:  калі буду многа чытаць, то, магчыма, калі вырасту, таксама журналістам стану, як яны. Во як! Читать далее

Я ўжо гаварыла, што маім бацькам-журналістам не вельмі хапае часу са мной бавіцца: папрашу іх у хованкі пагуляць, памаляваць ці цацку якую змайстраваць, а яны: «Ой, няма калі, трэба тэрмінова нумар здаваць – пісаць, чытаць, вярстаць! Займіся ты, дзіцятка, сама чым-небудзь… Ну вось хоць бы кніжку пачытай!» Кажуць, што цяпер усе бацькі такія: народзяць дзяцей, а потым сунуць ім у рукі планшэт ці мульцікі ўключаць: развівайся сам, нам няма калі… І навошта нараджалі? Читать далее

«Нам не дано предугадать, чем слово наше отзовется», – сказал поэт. От себя осмелюсь добавить: и дело – тоже. Читать далее