Впервые я увидела семью Павла и Юлии Афониных на соревновании по силовому экстриму «Асілак 2017». За те несколько часов, что шли состязания, не могла оторвать глаз от мальчика, который после каждого конкурса подбегал к папе и крепко его обнимал, что-то шепча на ухо, и от молодой женщины, держащей малышку на руках, которая более сдержанно, чем сын, но все же заметно волновалась за мужа. Я любовалась этой семьей – чувствовалось ее единство, искренность, теплота отношений.
Позже встретилась с ними на велоэстафете в городском парке, в усадьбе Деда Мороза в Задворниках, увидела в соцсетях видео с тренировки папы и сына, пост Юлии о семейных увлечениях и о подарке мужа: он, улучив свободную минутку между командировками, завез ее с детьми на каток. Читать далее
Пад дахам дома твайго
Кажуць, што калі нараджаецца чалавек, у нябеснай канцылярыі распісваецца маршрут яго жыцця. А дарога, якая вядзе ад аднаго прыпынку да другога, завецца лёсам – і не заўсёды яна бывае роўнай і гладкай.
…Яны сустрэліся на скрыжаванні сваіх маршрутаў – і не змаглі размінуцца. З той пары і крочаць Яўгенія Эдмундаўна і Аляксандр Аляксандравіч Андралойці адной дарогай, адным маршрутам – і ўсё ў жыцці дзеляць на дваіх. Читать далее
Хтосьці сустрэў сваё каханне ў цягніку, хтосьці – на вуліцы, кагосьці пазнаёмілі сябры… А іх лёс пачынаў зводзіць яшчэ са школы: каго «падводзіў» неўпрыкмет, каго пасадзіў за адну парту, а іншых – сутыкнуў ілбамі… Словам, знаёмства, няхай і мімалётнае, пачыналася там, у школе. Читать далее
Стирка, уборка, готовка… Сделать с детьми уроки, досмотреть большой огород. А еще – цветник, поездки, экскурсии. На все это хватает времени многодетной маме Виктории Лавринович из Островца. Читать далее
Бабочка летит на свет в надежде согреться и снова увидеть мир во всей его красе – и обжигает крылья. А сельская молодежь, многоводной рекой влившаяся в бурлящий городской поток, ослепленная мерцанием неоновых вывесок, дорогих машин и модных клубов, постоянным движением и загадочными перспективами, не представляет себе другой жизни – и даже мысли не допускает, чтобы вернуться в деревню. Минск для нее – предел мечтаний… Читать далее
– Смотрите, – говорю я детям. – Каждый из нас – как пальчик на руке. Когда мы вместе сжимаемся, как они, в кулачок, мы – сила!
Марина Гасперская Читать далее
Апалоніі Станіславаўне Лаўрэцкай ужо 84 гады. Лёс з дзяцінства выпрабоўваў яе на трываласць – і разам з гэтым вучыў жыць – сумленна, адкрыта, працавіта. Апалонія Станіславаўна нечым нагадвае галоўную гераіню казкі «Папялушка», дзе была і мачаха, праўда, не такая злая, і прынц – хоць і знайшоў ён сваю каханую не на балі.
Яе жыццё можна ўмоўна падзяліць на дзве часткі: да замужжа і пасля яго. Читать далее
Всем детям нужна семья – заботливые, любящие мама и папа. И детство – настоящее, беззаботное и счастливое. К сожалению, иногда в жизни случается так, что у ребенка всего этого нет. Тем не менее, всегда есть шанс стать любимым, родным и нужным. Как? Стать приемным или усыновленным! Читать далее
На ўсе святы, у любое надвор'е, у любую пару года яны стаяць, старанна прыбраныя, упрыгожаныя жывымі і штучнымі кветкамі, адліваючыя адпаліраваным чыёйсьці клапатлівай рукой мармуровым глянцам – відаць, што да гэтых магілак не зарастае сцежка памяці і ўдзячнасці родзічаў. Читать далее
Чытаць без акуляраў і пераказваць таўстушку «СБ. Беларусь сёння» і любімую «Астравецкую праўду». Хоць з вялікімі цяжкасцямі, павольна і нясмела, але ж хадзіць… У свае 89 гадоў Браніслава Казіміраўна Валэйка з Дайлідак дзякуе Богу за тое, што ўсё яшчэ пры памяці і на сваіх нагах. Читать далее