Мысли вслух

Скажыце, шаноўныя чытачы, што ў вашым разуменні азначае крыху зашмальцаванае, набыўшае апошнім часам адценне афіцыёзу слова «патрыятызм»? Упэўнена: многія, нават не задумваючыся, без запінкі адкажуць: патрыятызм – гэта любоў да радзімы! Читать далее

Я адношуся да тых новых жыхароў горада, якія з’явіліся ў Астраўцы, дзякуючы будаўніцтву Беларускай атамнай электрастанцыі. Як і большасць прыезджых, жыву ў адным з дамоў новага мікрараёна. Як і большасць жыхароў Астраўца, цешуся прыгажосцю тутэйшых мясцін, лічу лебедзяў з мосціка на востраве закаханых. І кожны дзень хаджу на працу. Нехта пасля заканчэння будаўніцтва плануе пакінуць Астравец, нехта застанецца працаваць тут і надалей, а некага, хто сам пра гэта яшчэ не ведае, яшчэ толькі прывядуць сюды жыццёвыя шляхі. Читать далее

В последнее время, услышав слова «доступная среда», люди уже не интересуются: а как же четверг – он недоступен, что ли? Большинство понимает, о чем идет речь, когда говорят о безбарьерной среде, которая предполагает создание условий в окружающем городском (да и не только городском) пространстве, при которых маломобильные группы населения могут чувствовать себя удобно. Более того, в Республике Беларусь действует государственная программа «Социальная защита и содействие занятости населения на 2016-2020 годы», одна из подпрограмм которой – «Безбарьерная среда жизнедеятельности инвалидов и физически ослабленных лиц» – нацелена на обеспечение доступности всего комплекса элементов архитектурных объектов, улично-дорожной и транспортной инфраструктуры, а также на обеспечение доступности услуг и информации. Читать далее

У «Астравецкай праўдзе» быў змешчаны артыкул былога начальніка райсельгасупраўлення Віталя Бандарыка, у якім ён расказваў пра некалі адну з самых паспяховых арганізацый раёна – сельгасхімію, і людзей, што там працавалі.  Здаецца, самы звычайны артыкул, без прэтэнзіі на выключнасць  – а столькі ўдзячных водгукаў давялося пачуць! Ветэраны сельгасвытворчасці, былыя кіраўнікі, спецыялісты гаспадарак і ўпраўлення сельскай гаспадаркі тэлефанавалі і дзякавалі за памяць – хоць заслуга газеты, а ўжо тым больш мая асабістая, тут вельмі ускосная: дзякуй аўтару – за памяць і за работу. Читать далее

Нас стало много: как только первые лучи весеннего солнца прогревают асфальт, освобождая его от тонкой ледяной корки, на дороге становится оживленно.
Переполненные с вечера стоянки пустеют с наступлением утра: часть автомобилей, переждавших зиму в «спящем» режиме, теперь залихватски подпрыгивают на лежачих полицейских, влившись в плотный поток городского движения. Читать далее

Раданіцу ў народзе называюць Пасхай памерлых: праз тыдзень пасля Уваскрэсення Хрыстова, у аўторак, людзі ідуць на могілкі, каб падзяліцца радаснай навіной са сваімі роднымі, блізкімі, сябрамі, якія даўно ці нядаўна адышлі ў лепшы свет, расказаць ім, што Хрыстос уваскрос – і тым самым даў надзею на ўваскрэсенне усім нам. І таму Раданіца – дзень не смутку, а светлай пасхальнай радасці, якая перапаўняе душы ўсіх хрысціян: Хрыстос уваскрос! Сапраўды уваскрос! Читать далее

– Навошта вы траціце грошы, «пачкамі» скупляючы штучныя кветкі? Яны прыгожыя – але халодныя, шмат каштуюць – але мёртвыя! – ушчуваў маладзенькі ксёндз тых, хто сабраўся каля каплічкі, каб памаліцца за дзядоў, бацькоў, сясцёр ці дзяцей, каб нагадаць ім, даўно спачылым ці толькі нядаўна пакінуўшым свет, што пра іх памятаюць і любяць. – Кветкі павінны быць жывымі, і іх не павінна быць шмат! Читать далее

В Великом  посту, который для меня всегда – испытание силы духа, надолго выбила из колеи трагедия в Кемерово. Интернет буквально разрывался от потока информации, правдивой и лживой, не хотелось верить, тем более – комментировать. Болело сердце, болела душа, не было нужных слов… Только горячая, безмолвная молитва: упокой, Господи, безвинно погибших во святых  Твоих селениях. И надежда, что  детки непременно станут ангелами в Царстве Небесном. И там увидят светлое Христово Воскресение. Читать далее

У Год малой радзімы, які аб’яўлены ў Беларусі, канешне, хацелася б расказаць пра свой родны куточак. Аднак я нарадзілася ў Расіі. Астравец жа стаў для мяне другой радзімай.
Больш за пяць гадоў таму, я,  дзяўчына з Пскоўскай вобласці, прачнулася з думкай: паеду жыць у Беларусь – менавіта ў Астравец, у якім я была ўсяго  двойчы. Читать далее

Мы часта бурчым на пажарных: маўляў, ім бы толькі чапіцца. Расказваем “барадатыя” анекдоты пра тое, як яны спяць па 24 гадзіны ў суткі. Лічым іх прадпісанні, папярэджанні, парады, патрабаванні празмернымі. “Ад лёсу не ўцячэш”, “Чаму быць – таго не пазбегнуць”, “Дзе на ўсе іх прадпісанні грошай набрацца?” – гэтыя і іншыя адгаворкі ў нас заўсёды напагатове, каб апраўдаць сваю ляноту ці бяздзейнасць. Але аднойчы “клюе смажаны певень” – і мы ў апошняй надзеі, нібы звяртаемся да самога Бога, ліхаманкава набіраем 101: хутчэй! Прыедзьце! Уратуйце! Читать далее