Наталья Мотрунич нарезает резьбу на гайках
Портрет сверловщицы завода «Радиодеталь» Натальи Мотрунич занесен на районную Доску почета.
На завод у Астравец Наталля трапіла, калі прыйшоў час выходзіць з адпачынку па доглядзе дзіцяці.
– Тое, што праца на заводзе – справа не з лёгкіх, я ведала, – гаворыць Наталля Станіславаўна. – Але сын Арцём пайшоў у садок, таму мне патрэбна была работа з падыходзячым графікам. Дзевяць гадоў таму ў Астраўцы выбіраць работу асабліва не даводзілася. Падвярнулася месца на «Радыёдэталі» – пайшла. Так да гэтай пары і свідрую. (Усміхаецца)
Праца свідравальшчыка ў асноўным фізічная, таму для жанчыны цяжкая.
– Свідрую, на штампах працую, – гаворыць Наталля. – Розныя аперацыі даводзіцца выконваць, з аднаго станка на другі часта пераходзіць. Цэлы дзень на нагах.
– Ці ўзнікала жаданне знайсці што іншае? – перапытвае. – Па праўдзе кажучы, было. Не таму, што работа не падабаецца, – а каб лягчэйшую знайсці. Але так склалася, што чатыры месяцы таму ў нас нарадзілася дачушка Сафія, якая і дала мне магчымасць адпачыць. А пасля дэкрэту зноў з’явіцца неабходнасць у добрым графіку: каб дзіця паспяваць у садок адводзіць і забіраць, бальнічны атрымаць, калі яно захварэе... Ды і зарплату тут выплачваюць без затрымак.
Наталля Матруніч успамінае свой першы працоўны дзень у цэху: шмат людзей, станкі шумяць, свёрдлы вялізныя…
– Страшна было, – усміхаецца жанчына. – Рукі трэсліся спачатку, хоць і быў каля мяне калега-настаўнік. І калектыў у нас добры – да кожнага можна падысці і папрасіць дапамогі. У брыгадзе ўвогуле спарней і надзейней працаваць. Страх прайшоў ужо праз месяц – дзякуй калегам.
Да любой справы Наталля Станіславаўна адносіцца аднолькава: на які ўчастак работы накіруюць, на такім і працуе.
– Работу ж любую трэба выконваць, – лічыць яна. – Праўда, не люблю разьбу на гайках наразаць – марудна гэта. Мне больш даспадобы рухацца. Таму кожны дзень з радасцю бяруся за новую прапанову.
Шмат людзей за гады працы Наталлі на «Радыёдэталі» прыходзіла сюды паспрабаваць сябе ў ролі рабочага завода. Некаторыя засталіся – і іх нямала. А былі такія, што месяц-другі пабылі – і звольніліся.
– Мабыць, камусьці гэта работа падалася непасільнай, – паціскае плячыма свідравальшчыца з дзевяцігадовым стажам…
Асноўнымі рысамі свайго характару Наталля Матруніч лічыць адказнасць, няўрымслівасць і стрыманасць.
– Свердзел, да прыкладу, трэба ператачыць, каб ён стаў у памер дэталі, – тлумачыць жанчына. – Не адыдуся, пакуль не зраблю так, як трэба. Хоць, бывае, на месцы не сядзіцца – тады так і хочацца прыклеіць сябе да крэсла. (Смяецца.) А з іншага боку, няўрымслівасць дазваляе хутчэй перасоўвацца, больш паспяваць. Калі надыходзіць момант і эмоцыі гатовы выбухнуць – прайдуся, займуся чым іншым, супакоюся і вяртаюся да таго, што не атрымалася.
АДНЫМ СКАЗАМ
– Калі з’яўляецца хвілінка на адпачынак, вы?..
– Стараюся прылегчы перад тэлевізарам. (Смяецца.)
– Чаго вам не хапае на рабочым месцы?
– З задавальненнем папрацавала б на новым абсталяванні – але на яго, зразумела, вялікія грошы патрэбны.
– Што адчулі, калі даведаліся пра Дошку гонару?
– Здзівілася: думала, пайшла ў дэкрэт – і пра мяне забыліся.
Свідравальшчыца завода «Радыёдэталь» Наталля Матруніч пакуль знаходзіцца ў адпачынку па доглядзе дачушкі. Аднак упэўнівае: як толькі выйдзе на рабочае месца, адразу пачне адпрацоўваць высокую ўзнагароду, якой для яе з’яўляецца прызнанне адміністрацыі і калег.
