Островчане познакомились с поэтом Александром Морозовым

Нягледзячы на тое што імпрэза-сустрэча з паэтам прыпала на працоўны дзень, у зале цэнтральнай раённай бібліятэкі было шматлюдна: каму ж не цікава пазнаёміцца з аўтарам больш дваццаці мастацкіх і навукова-папулярных кніг і журналістам “Астравецкай праўды”, паэтычныя  творы якога ўжо “засвяціліся” на старонках раённай газеты і “зачапілі” многіх чытачоў? Каму не цікава хоць на некалькі гадзін прыадкрыць невядомы свет і жыццё паэта?

Пранізлівыя, легкакрылыя, імклівыя вершы Аляксандра Іванавіча самі кладуцца на музыку – так нарадзіліся і пачалі сваё адасобленае ад аўтара жыццё песні «Симфония лесов», «Метель», «Метоморфозы», «Последний из рода» і многія іншыя.

У адрозненне ад большасці літаратараў, якія звычайна пачынаюць свой усход на “літаратурны алімп” праз напісанне вершаў, Аляксандр Марозаў спачатку пісаў прозу. Пакрысе пачала вымалёўвацца няўрымслівая натура словатворцы – нараджаўся і мацнеў паэт. І галоўным пацвярджэннем плённай паэтычнай працы служаць яго паэтычныя зборнікі.

Кніга «Любовь демона Пашки» раскрывае Аляксандра Іванавіча як тонкага фантаста, які вядзе за сабой чытача “на дэманічны суд”.

Са з’яўленнем у сям’і Марозавых двух сыноў – Аляксандра-малодшага і Міраслава – у Аляксандра Іванавіча саспела кніга апавяданняў і павучальных казак  “Сказки”,”“Бежало детство по дорожке”, якія  лечаць, прывіваюць дзіцяці дабрыню, любоў  і пасяляюць у сэрцах дзяцей і дарослых веру ў светлую, чыстую будучыню.

Аляксандр Іванавіч мае дзве адукацыі: у свой час атрымаў спецыяльнасць біёлага і паралельна закончыў вячэрняе аддзяленне факультэта дадатковых навук па спецыяльнасці “журналістыка”. Мужчына змог рэалізаваць свой навуковы і творчы патэнцыял у гэтых дзвюх іпастасях.

На працягу многіх гадоў Аляксандр Марозаў цесна супрацоўнічаў з мясцовымі і абласнымі газетамі, а цікаўнасць да мікалогіі вылілася ў шэраг навукова-папулярных кніг: «Вешенка обыкновенная», «Грибы: руководство по разведению», «Грибы на грядке», «Грибы-лекари», Выращивание шампиньонов», «Большая грибная энциклопедия» і шэраг іншых. Некаторыя з кніг па мікалогіі выйшлі ў маскоўскім выдавецтве агульным тыражом больш за 500 тысяч асобнікаў.

Адданы Данбасу і роднаму гораду Дэбальцава, дзе ён нарадзіўся ў сям’і чыгуначнікаў і правёў большую частку свядомага жыцця, Аляксандр Іванавіч да драбніц ведае гісторыю роднага краю, і яскравае таму пацвярджэнне  – дзве краязнаўчыя кнігі, якія выйшлі ў 2013-2014 гадах у Данецкай рэдакцыі.

Па словах аўтара, яму складана вызначыцца з самай любімай кнігай, таму што яны, як і дзеці, аднолькава блізкія.  Аднак найбольш сіл, намаганняў і часу каштавала своеасаблівая кніга-летапіс “Дебальцево. Взгляд сквозь годы…”, якая распавядае аб гісторыі горада ад яго стварэння і да пачатку Вялікай Айчыннай вайны. Для таго, каб напісаць яе, Аляксандр Іванавіч на працягу пятнаццаці гадоў збіраў матэрыялы.

– Цалкам гатовы рукапіс другога краязнаўчага тома аб маім родным горадзе Дэбальцава – але зараз, вядома, яго немагчыма выдаць, – распавядае Аляксандр Іванавіч. –  З 25 ліпеня  Дэбальцава стаў самай гарачай кропкай Данбаса… Для таго каб уратаваць сваіх блізкіх, я быў вымушаны пакінуць радзіму: фізічна вырваў сябе адтуль –  але маё сэрца  і душа засталіся жыць там, дзе кожны дзень гіне ні ў чым не павіннае грамадзянскае насельніцтва, дзе ад дамоў, некалі напоўненых дзіцячым смехам, засталіся толькі руіны… Маё жыццё падзялілася надвое: “да вайны” і “зараз”.

Усе жахі гэтага кровапраліцця да таго часу, пакуль мы з сям’ёй не вымушаны былі ратавацца, я апісваў на сваёй старонцы ў сацыяльнай сетцы facebook. Дзякуючы гэтым запісам і ўспамінам сведак я абавязкова калі-небудзь выдам кнігу “Дебальцево на линии огня”.

…У гэты дзень гучалі вершы Аляксандра Марозава ў выкананні бібліятэкараў і аўтара – па-сямейнаму цёплыя прысвячэнні музе, сатырычныя вершаванкі, філасофскія ўспаміны аб дзяцінстве і сябрах і, канешне ж, грамадзянская лірыка – словакрыкі душы, прысвечаныя краіне, якую на кавалкі раздзірае грамадзянская вайна.

…Мужчыны не плачуць – плача душа паэта, якая блукае па-над разбураным Дэбальцава ў пошуках знаёмых з дзяцінства гарадскіх краявідаў, людзей і ўсмешак – яна плача вершамі…

*член праўлення Усеўкраінскага творчага саюза “Кангрэс літаратараў Украіны” і Міжнароднага таварыства пісьменніцкіх саюзаў і Міжрэгіянальнага Саюза Пісьменнікаў Украіны;

*заснавальнік і выдавец серыі “Творчі сили Украіни +”;

*арганізатар і старшыня журы Усеўкраінскага песенна-паэтычнага турніру “Рыцари слова”;

*аўтар слоў гімна горада Дэбальцава;

*на працягу 17 гадоў старшыня Дэбальцаўскага гарадскога літаратурнага аб’яднання імя Уладзіміра Сасюры;

*прызнаны “каралём паэтаў” на Грушынскім фестывалі (Расія);

*за значны ўклад у развіццё рускай літаратуры ў 2010 годзе ўзнагароджаны медалём Міхаіла Шолахава (Расія);

*лаўрэат літаратурных прэмій імя Уладзіміра Сасюры, Барыса Грынчанкі, “Свій варыянт” і міжнароднай літаратурнай прэміі “Серебряный стрелец”;

*парталам “Стихи.ру”намінаваны на Нацыянальную літаратурную прэмію “Паэт года 2014”.