Знаёмцеся: настаўнік фізкультуры Мікалай Трафімчык
10:14 / 15.05.2021
– Заўважыць здольнае да спорту дзіця нескладана, куды цяжэй заахвоціць яго займацца фізкультурай і паверыць у свае сілы, – прызнаўся настаўнік. – Хтосьці і бегае хутка, і да гульнявых відаў здатны, але яму гэта нецікава. А другі на заняткі з ахвотай ходзіць, займаецца самастойна, але па нарматывах і фізічнай падрыхтоўцы слабейшы. У гэтай сітуацыі немагчыма сказаць, хто з іх лепшы, але адно я ведаю дакладна: кожны вучань непадобны да іншых і патрабуе індывідуальнага падыходу. А вось якога – бізуна ці перніка – гэта ўжо відаць пасля. (Усміхаецца.)
Дарэчы, старшакласнік Кямелішкаўскай сярэдняй школы Мікалай не думаў, што будзе настаўнікам фізкультуры. Не, з гэтым прадметам у яго ніколі не было праблем: бегаў, скакаў і з мячом у розныя гульні гуляў з задавальненнем. Больш таго, падахвочаны Уладзімірам Якубоўскім, які выкладаў у хлопца фізічнае выхаванне, перамагаў і станавіўся прызёрам раённых спаборніцтваў па лёгкай атлетыцы, а на абласных – годна займаў месца ў залатой сярэдзіне. Аднак пра прафесію марыў зусім іншую.
– Ды кім я толькі ні хацеў быць: трактарыстам, шафёрам, лётчыкам… Тады пра гэта марылі ўсе хлопцы, – усміхаючыся, успамінае Мікалай Веніамінавіч. – А калі падрос, усур’ёз задумваўся пра ваенную адукацыю. Вучыўся добра, школу скончыў з сярэбраным медалём. Толькі шлях ваеннага ўжо выбраў старэйшы брат. Вось тут я і падумаў, што 2 сыны-ваенныя для бацькоў, напэўна, зашмат. Тады ж Савецкі Саюз быў, адправілі б мяне, скажам, на Дальні Усход, а брата кудысьці ў Сібір – а бацька з маці адны ў Рытані засталіся б. Паразважаў так – і перадумаў. У іншых прафесіях – скажам, урачом ці інжынерам, я сябе не ўяўляў, а спорт быў блізкі і па сілах, і па духу. У выніку паступіў на факультэт фізічнай культуры і біялогіі – быў такі ў Гродзенскім дзяржаўным універсітэце імя Янкі Купалы.
Пасля вучобы Мікалай, адслужыўшы ў арміі, вярнуўся ў родную Рытань. І, напэўна, пасля адпачынку пайшоў бы ўладкоўвацца ў мясцовую школу, але ў гэты час яму патэлефанаваў тагачасны дырэктар Міхалішкаўскай СШ Эдуард Свірыд і паклікаў Трафімчыка да сябе. Так Мікалай Веніамінавіч апынуўся на першым рабочым месцам, якому застаецца верным ужо 24 гады. Акрамя ўрокаў фізкультуры, ён вядзе школьныя гурткі па гульнявых відах спорту і секцыю па лёгкай атлетыцы ад Астравецкай спецыялізаванай дзіцяча-юначай школы алімпійскага рэзерву.
– На жаль, у вясковых дзяцей менш магчымасцей для развіцця, чым у гарадскіх, – з горыччу адзначыў настаўнік. – І гэта тычыцца не толькі спорту: у Астраўцы і цэнтр творчасці ёсць, і школа мастацтваў… Пра фізкультурную базу наогул маўчу: 2 басейны, варкаўты, трэнажоры, абсталяваныя стадыёны. Аднак сельскія дзеці не менш таленавітыя і здольныя. Я магу доўга пералічваць прозвішчы маіх вучняў, якімі ганаруся – іх вельмі шмат. Бачыце, колькі здымкаў, – з гэтымі словамі настаўнік дастаў вялікі стос фота. Хачу зрабіць галерэю кшталту «Імі ганарыцца школа». Дарэчы, многія з іх звязалі жыццё са спортам і цяпер таксама выкладаюць фізкультуру.
Без лішняй сціпласці варта адзначыць, што захапленне спортам у Трафімчыкаў – справа сямейная. Дастаткова ўспомніць, як яны на зімніх спаборніцтвах па лыжных гонках дружна абаранялі гонар Міхалішкаўскай школы, прадэманстравалі добрыя вынікі ў асабістых заліках і заваявалі другое агульнакаманднае месца. Больш таго, старэйшая дачка Мікалая Яна вучыцца на факультэце фізічнай культуры ГрДУ імя Янкі Купалы, дзе асвойвае азы спартыўнага турызму, сын Яўгеній дэманструе выдатныя вынікі на абласных спаборніцтвах па лёгкай атлетыцы, жонка з задавальненнем гуляе ў валейбол і катаецца на веласіпедзе. У шасцігадовай дачушкі Аляксандры ўсё яшчэ наперадзе, але можна не сумнявацца, што яна таксама пасябруе са спортам, бо гэта для Трафімчыкаў неад’емная частка жыцця.
– Любімы від спорту?
– Па тэлебачанні цікава глядзець любыя спаборніцтвы, дзе выступаюць беларусы, а калі яны дэманструюць добрыя вынікі – двайное задавальненне. Але больш за ўсё люблю лёгкую атлетыку.
– Любімы спартсмен?
– У кожным відзе спорту ёсць унікальныя асобы, якія сваімі дасягненнямі выклікаюць павагу і захапленне, іх шмат і пералічваць няма сэнсу. Праўда, аднаго ўсё ж вызначу. У маладосці я з вялікай цікавасцю сачыў за выступленнямі аўтагоншчыка «Формулы-1» бразільца Айртона Сенна. Аднак ён у 94-м разбіўся – пасля гэтай трагедыі зменшылася і мая апантанасць гонкамі.
– Самае вялікае спартыўнае дасягненне?
– У студэнцтве пастаянна выступаў за ўніверсітэцкую каманду на розных спаборніцтвах. Аднойчы мы сталі пераможцамі вобласці і бронзавымі прызёрамі ў рэспубліцы па лёгкаатлетычным шматбор’і – гэта быў мой найлепшы вынік.
– Чым захапляецеся і як адпачываеце?
– На вёсцы заняткаў заўсёды хапае. Люблю чытаць, асабліва рускую класічную літаратуру. Вельмі падабаюцца раманы Фёдара Дастаеўскага. Адпачываем мы звычайна сям’ёй: калі надвор’е дазваляе, можам на веласіпедах пракаціцца, летам выехаць на возера ці рэчку з начлегам у палатках. А наогул, маё хобі – гэта работа.
– Што пажадаеце калегам з нагоды прафесійнага свята?
– Аптымізму, здароўя і дабрабыту.
Подписывайтесь на телеграм-канал «Островецкая правда» по короткой ссылке https://t.me/ostrovetsby.
Телеграм-канал «Островецкая правда» – всё самое интересное из жизни Островца и Островецкого района.
Подписывайтесь на телеграм-канал «Гродно Медиа Group» по короткой ссылке t.me/GrodnoMediaGroup.
Телеграм-канал «Гродно Медиа Group» – это ежедневные новости районов Гродненской области и города Гродно.
