Амаль пяцьдзясят гадоў у саўгасе «Падольскі» працуе Іосіф Шэша
10:03 / 17.11.2019
Калі пра маладога камбайнера наша газета пісала неаднойчы, то пра яго бацьку – Іосіфа Шэшу не даводзілася. Ды нагода надалася – свята аграрыяў.
З механізатарам мы сустрэліся ля механічных майстэрняў у Падольцах.
– Усё жыццё працую ў адной гаспадарцы: аб’ядноўваліся калгасы, мяняліся старшыні і назвы гаспадарак, а я ўсё тут. Ды ўжо нікуды і не дзенуся, – з усмешкай расказвае мужчына. – Гэта цяпер маладыя шукаюць лепшай долі, а ў нас у свой час была толькі адна дарога – у калгас. Большасць вяскоўцаў працавала на палях і фермах – вёскі жылі, а не дажывалі, як цяпер.
Іосіф Юльянавіч родам з вёскі Навасёлкі, што ў Гервяцкім сельскім Савеце. У Падольцы яго прывяло каханне.
– Ніну прыслалі на працу да нас у магазін. Глянулася яна мне з першага позірку: прыветлівая, усмешлівая, – успамінае мужчына. – Калі пабраліся шлюбам, пераехалі на жончыну радзіму – у Падольцы. Праўленне калгаса дало жыллё, але з часам мы ўласны дом пабудавалі.
У Шэшаў нарадзілася трое сыноў, двое з якіх, як і бацька, працуюць у саўгасе «Падольскі».
– Валодзя брыгадзір раслінаводчага ўчастка ў Падольцах. Дзіма механізатар. Тэхніку ён ведае як свае пяць пальцаў: кормараздатчык дапамагае рамантаваць, а зімой, бывае, дае мне выхадны – падмяняе на комплексе.
Апошнія дванаццаць гадоў механізатар на кормараздатчыку «Гаспадар» адзін корміць увесь малочна-таварны комплекс «Падольцы» – а гэта каля паўтары тысячы галоў.
– У кормараздатчыку перамешваюцца мука, сілас, сянаж, жом і па транспарцёры трапляюць на кармавыя сталы, – расказвае пра сваю работу Іосіф Юльянавіч. – На комплекс я прыязджаю тры разы на дзень: раніцай, у абед і вечарам. Жывёла ж не будзе галоднай стаяць – як накормім, столькі малака і атрымаем.
Іосіф Шэша з той, на жаль, знікаючай, катэгорыі вяскоўцаў, якія не могуць сядзець без працы. Шэшы трымаюць ладную гаспадарку і на сваім падворку.
– А як жа без каровы ў вёсцы? – здзіўляецца мужчына. – Ёць кабанчыкі, куры – усё як мае быць. Праўда, гаспадаркай больш апякуецца жонка. Пакуль сілы ёсць – трэба рухацца!
На развітанне цікаўлюся ў Іосіфа Юльянавіча, колькі гадоў ён працуе ў саўгасе.
– Ой, нават і не злічу: да арміі тут працаваў і пасля дэмабілізацыі, дваццаць сем гадоў на трактары, апошні час на кормараздатчыку. Колькі гэта набягае? – мужчына стараецца падлічыць, а потым махае рукой. – Вы лепш у канторы пацікаўцеся, мне на комплекс пара – жывёлу карміць.
На наступны дзень пасля нашай сустрэчы я патэлефанавала ў аддзел кадраў. Пачутае ўразіла: 48 гадоў і 7 месяцаў на адным месцы.
Няма чаго дадаць. Нізкі паклон вам, Іосіф Юльянавіч, за працу і адданасць роднай зямлі!
