Николай Герасим всегда мечтал работать
Аператар кацельнай участка ацяпляльных кацельных і цеплавых сетак Мікалай Даніілавіч Герасім, фота якога занесена на раённую Дошку гонару, працаваць хацеў заўсёды. Мо, таму да любой работы ён адносіцца адказна і працуе толькі на якасць.
“Не хачу вучыцца – хачу працаваць!”
Яшчэ ў пачатковых класах ізабелінскі хлопчык Міколка, пакуль яго равеснікі карпелі над школьнымі падручнікамі, каб стаць адукаванымі людзьмі, марыў аб тым, што яму ўжо заўтра дазволяць працаваць…
Мара ўсяго жыцця Мікалая Герасіма здзейснілася пасля школы, калі яму пашанцавала ўладкавацца вучнем токара на завод “Радыёдэталь”, дзе ён, аднак, затрымаўся ненадоўга: хлопца забралі ў армію.
Будні салдата пачыналіся ў Гродне. Усё было спакойна. А потым Герасіма нечакана направілі ў вучэбку ў Літве, затым – у Афганістан. Бацькам пра тое, што трапіў у гарачую кропку, Мікалай рашыўся сказаць не адразу…
Вярнуўшыся на радзіму, хлопец уладкаваўся ў астравецкі лесполь – рукі яго ўсё так жа свярбелі ад жадання працаваць. Аднак лесполь хутка закрылі.
У пошуках работы Мікалай Герасім трапіў у Астравецкую дарожна-будаўнічую перасоўную механізаваную калону, дзе спачатку правацаў вадзіцелем бензавоза – “катэгорыю” на грузавыя машыны ён атрымаў яшчэ ў школе на занятках у вучэбна-вытворчым комплексе. Затым перасеў на МАЗ, а потым і на КрАЗ – дарогі ў раёне ў 80-90-я гады будаваліся актыўна. Але і тут з цягам часу аб’ёмы работы зменшыліся, зарплаты таксама – і настаў час, калі гэтай арганізацыі ў раёне таксама не стала.
Вучоба не абмінула
У жыллёва-камунальную гаспадарку Мікалай Даніілавіч прыйшоў у 1997 годзе, калі яе кіраўніком быў Станіслаў Іванавіч Пятроўскі. Ён і прапанаваў Герасіму месца слесара на кацельні з перспектывай павышэння.
Так, адвучыўшыся патрэбны тэрмін, Мікалай Даніілавіч быў пераведзены на аператара кацельнай.
– Быць аператарам больш адказна, – гаворыць мужчына. – У слесара вузейшы профіль – у асноўным гэта рамонт абсталявання. Аператар жа адказвае за пуск і работу катлоў, падпітку іх вадой, назірае за ўзроўнем і тэмпературай вады ў катлах, ціскам пары, рэгулюе гарэнне паліва. Пад маім наглядам таксама работа насосаў, рухавікоў, вентылятараў і іншых дапаможных механізмаў.
– За час, што я працую ў кацельнай, змянілася многае, – працягвае Мікалай Даніілавіч. – Стала больш абсталявання: для патрэб невялікага пасёлка хапала аднаго катла, цяпер жа горад патрабуе іншых магутнасцей. Да таго ж раней катлы распальвалі ўручную: запальваеш кнот, прасоўваеш яго ў топку і падаеш газ. Потым уручную “падганяеш” тэмпературу. Цяпер прасцей: усё робіцца націскам кнопкі. А вось абсталяванне рамантаваць, наадварот, было прасцей – сваімі сіламі спраўляліся. Цяпер жа, каб гэта кнопка запрацавала, бывае, даводзіцца брыгаду з Мінска выклікаць. Катлы ў нас газавыя і на дранцы – апошнія ў асноўным выкарыстоўваюцца для падагрэву вады. Працэс падачы дранкі ў кацёл цяпер таксама механізаваны.
ПЫТАННЕ З ПАДВОХАМ
–Ці задумваліся вы пра тое, каб зноў змяніць месца працы?
–І не аднойчы. Першы раз, калі пачалося будаўніцтва атамнай станцыі – думаю, аб гэтым многія думалі і многія пайшлі туды працаваць. Я нават у Варнянах на бетоншчыка адвучыўся. А потым падумаў: і на колькі я там затрымаюся? Будоўля хутка закончыцца – куды пайду? І застаўся на кацельні. Можа, і цяпер куды пайшоў бы – сілы яшчэ хапае. Толькі калі табе пяцьдзясят, добрую работу складана знайсці. Да таго ж, у ЖКГ спакойна, зарплата нядрэнная. Вось і працую…
Сямейныя сакрэты
З жонкай Таццянай Мікалай пазнаёміўся на танцах у Ізабеліна. Там жа і пасялілася пасля вяселля маладая сям’я Герасім.
–На работу ў Астравец ездзіў на матацыкле, які быў старэйшы за мяне, – успамінае, усміхаючыся, Мікалай Даніілавіч. – А пабудавалі кватэру ў кааператыве – і перабраліся ў Астравец.
Ужо нашмат пазней Мікалай Герасім даведаўся, што, як ветэран Афганскай вайны, мог разлічваць на бясплатныя “метры”.
–Што тут гаварыць? – пацісквае плячыма мужчына. – Каб ведаў, канешне, выкарыстаў бы гэту магчымасць. Але ўжо як склалася…
Нядаўна Герасімы пераехалі ў невялічкі дом у Бялькішках, кватэру ў горадзе пакінулі дзецям: у Мікалая Даніілавіча два дарослыя сыны Яўген і Канстанцін, якія ўжо самі абзавяліся сем’ямі. Яўген, дарэчы, як і бацька, працуе ў Астравецкай ЖКГ – зваршчыкам.
–У Бялькішкі я выехаў з задавальненнем, – расказвае Мікалай Даніілавіч. – Кватэрнае жыццё не для мяне. Я павінен быць пры рабоце, нават пасля начной змены не сплю – заўсёды знайду сабе занятак.
–З дзяцінства захапляюся рыбалкай, – працягвае мужчына. – Дый і не можа быць інакш, калі ты вырас на беразе ракі. Памятаю, калі кручка для вуды не было, з цвіка яго рабіў. Залезеш на дрэва, якое спусціла свае галінкі над вадой, закінеш гэты самаробны кручок у празрыстую ваду і назіраеш, як вакол яго рыба мітусіцца. І , ведаеце, клявала!
У ДАДАТАК
– Чым заканчваеццца ваша рабочая змена?
– Занясеннем апошніх дадзеных у журнал. Подпіс стаўлю, што “пост здаў”. Здараецца “ў трубку” дыхаю – на наяўнасць алкагольных праміле (Смяецца). Хоць звычайна гэта працэдура праводзіцца ў пачатку змены. І ўжо на выхадзе з кацельні планую, чым займуся дома.
– Калі і дзе вам падабаецца адпачываць?
– Калі ёсць магчымасць, у адпачынак іду летам – можна больш спраў перарабіць. Аднойчы вырашыў: пайду зімой – адпачыў, канешне, добра, але ж толькі рыбачыў.
– Як вы лічыце, колькі грошай патрэбна чалавеку для шчасця?
– А шчасце, па-мойму, не ў гэтым. Галоўнае – быць здаровым. Ёсць такая прымаўка: грошы згубіў – нічога не згубіў, час згубіў – шмат згубіў, а здароўе згубіў – усё згубіў. Такі прынцып жыцця і ў мяне.