Яго рукі - не для суму! Гісторыя Леанарда Баршчэўскага

10:20 / 08.01.2018

Леанард Мечыслававіч Баршчэўскі ніколі не забудзе 13 жніўня 1997 года, калі страшэнная аварыя падзяліла яго жыццё на «да» і «пасля»: патухла святло ў вачах, а ўсё цела стала камяком невыноснага болю. Раздроблены абедзве нагі, амаль адарвана перадплечча. І пытанне рубам: 38 гадоў – канчатковы рубеж? Любімая шафёрская праца, мары, захапленні – у мінулым? А што будзе з каханай жонкай, дзецьмі-падлеткамі – сынам і дачушкай? Яго інваліднасць непамерным цяжарам ляжа на іх плечы…

Ды не! Бог не дапусціў. Хірургі абласной бальніцы ўратавалі ад ампутацыі: літаральна сабралі па костачках ногі, у руку ўставілі металічную канструкцыю. Малады арганізм уступіў у барацьбу і – перамог. Леанард Мечыслававіч пакрысе набіраўся сіл, выконваў пасільную работу. Нават да вадзіцельскай справы вярнуўся – сеў за руль уласнага аўтамабіля, прыстасаванага для людзей з абмежаванымі магчымасцямі.

DSCF9996[1].jpg

А яшчэ прыдавалі сіл вера ў Бога і цяга да творчасці. Па волі Усявышняга яны дзіўным чынам перапляліся. Падраслі дзеці, Саша і Алена, – і палюбілі бываць у касцёле Наведвання Божай Маці ў мястэчку Гудагай. Тут у перададзеных для патрэб вернікаў будынках колішняй школы ўтварыўся невялікі кляштар, пасяліліся манахіні і пачалі займацца з дзецьмі, далучаць іх да Бога. Алена з дзяцінства марыла стаць арганісткай – і тут мара пачала ажыццяўляцца. Потым была вучоба ў Любліне і рашэнне прысвяціць жыццё Богу. Дзяўчына стала манахіняй і засталася ў Польшчы.

Падлеткі і моладзь ахвотна дапамагалі ксяндзу і манахіням у храме і кляштары, наводзілі парадак у двары, абуладкоўвалі спартыўную пляцоўку. Знайшлася справа і для Леанарда Мечыслававіча – касілку адрамантаваць, альтанку збудаваць. Атрымалася яна прыгожай і ўтульнай. Следам на тэрыторыі з’явіліся іншыя так званыя малыя архітэктурныя формы – фігуркі жывёл, бусел у гняздзе.

– Аднойчы манахіні прывезлі з Польшчы дзве сплеценыя з бярозавых галінак фігуркі казулі, – успамінае Леанард Мечыслававіч. – Вельмі яны мне спадабаліся. Уважліва іх агледзеў – і вырашыў зрабіць такія ж. Атрымалася! Многа іх з таго часу зрабіў. Дарыў знаёмым, дзве ў Тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва перадаў.

– Напэўна, іх трэба трымаць толькі ў памяшканні, каб галінкі не рассохлліся і пакрышыліся?
– Не, чаму ж? Можна і двор такімі «скульптурамі» ўпрыгожыць, толькі апрацаваць спецыяльнымі сродкамі, якія засцерагаюць ад непагадзі.

DSCF9998[1].jpg

– А фігуркі буслоў з чаго зробленыя?
– З сілікатных блокаў. Нажоўкай, сякерай пашчырую і – гатовы буслік. За паўгадзіны магу тры штукі зрабіць – матэрыял лёгка паддаецца фармоўцы. Потым – апрацоўка клеем для керамічнай пліткі, акрылавай фарбай «Снежка» – і птушка стаіць нібы жывая. Неяк стварыў кампазіцыю: буслінае гняздо ў вазку. Дык жывы бусел падлятаў «знаёміцца»: курлыкаў, клікаў «бусліху» на бяседу. Суседзі спраўлялі вяселле, я на браму пару лебедзяў выразаў. Як належыць: жаніх у чорным «касцюме» з гальштукам-«матыльком», нявеста – у белай сукні. А яшчэ мае работы стаялі на колішняй тэрыторыі Гудагайскага сельсавета, многа іх і ў тэрытарыяльным цэнтры.

Ва ўмелых руках Леанарда Мечыслававіча ператвараюцца ў цуд старыя карчы, карэнні, зношаныя аўтамабільныя пакрышкі, пенапласт, гіпс: да прыкладу, з кавалка кары атрымалася фігура святога Георгія, які кап’ём паражае змея. Майстру прыемна, калі людзі не проста хваляць яго работы, а цікавяцца працэсам. Жадаючым навучыцца ствараць такую ж прыгажосць Баршчэўскі з ахвотай даваў майстар-клас у тэрытарыяльным цэнтры.

– Творчасць – не проста хобі, гэта – маё жыццё, – гаворыць Леанард Мечыслававіч. – Паўнацэннае, разнастайнае, не сумнае. Яна дапамагае ў стасунках з людзьмі. А галоўнае – мяне падтрымлівае ў любімай справе сям’я: жонка Тарэса Францаўна, дзеці. Сын з нявесткай падарылі нам чатырох унукаў. Ёсць для каго ствараць хараство, дзяліцца ўсім, што ўмею. Спадзяюся, унукам будзе цікава.

Фота аўтара і з архіва
Л.М. Баршчэўскага.