Знакомьтесь: гордость Островецкого района Олег Колпак!
14:23 / 22.01.2017
Аднаму, каб яго асобу заўважылі, а працу ацанілі, трэба на сваім рабочым месцы, як кажуць, з'есці не адзін пуд солі і прысвяціць справе дзясяткі гадоў. Другому ж хапае пяцігодкі, каб яго партрэт быў занесены на Дошку гонару.Ад чаго гэта залежыць, мы высвятлялі ў вадзіцеля Астравецкага вытворча-рамонтнага ўчастка Алега Іосіфавіча Калпака, які ўсяго за пяць гадоў працы змог пакарыць недасягальны, але вельмі жаданы для многіх “алімп”.
КАРОТКІЯ ЗВЕСТКІ
Месца нараджэння: вёска Карвэлі.
Адукацыя: Варнянская сярэдняя школа.
Узрост: 32 гады.
Сямейнае становішча: жанаты, гадуе сына.
Пра пачатак дня
Сярод дзелавіта снуючых па сваіх справах мужчын у аднолькавых сіне-аранжавых куртках з узнятымі каўнярамі – мароз у ранні зімовы час ціснуў так, што вушы нават у цёплай шапцы “закручваліся ў трубачку”, – знайсці “гонар раёна” было складана.
– Няма яго тут, – пракамен-ціраваў дырэктар ПВУ Казімір Вікенцьевіч Багдановіч. – Ён зараз у лясгасе – паперы падпісвае…
– У сем гадзін раніцы?! – здзівілася я.
– Так. Каб паспець падрыхтаваць машыну і ў восем выехаць на аб'ект.
Пра выбар
Пра чалавека лепш за ўсё гавораць яго справы. А хто, як не кіраўнік прадпрыемства, ведае кожны крок свайго падначаленага? Таму першае – і вельмі сур'ёзнае пытанне – было адрасавана зноў жа Казіміру Вікенцьевічу:
– Чаму сярод многіх дастойных называцца гонарам раёна быў выбраны менавіта Алег Калпак?
– Калі наша прадпрыемства аддзялілася ад ЖКГ і частка лю-дзей перайшла працаваць да нас, ён быў, бадай, адзіны, хто не захварэў, не пайшоў у адпачынак ці проста не адмовіўся дапамагчы. Ён з першага дня стаў працаваць добра і якасна, без стогнаў і лаянкі. Не разумеў – пытаў, не ведаў, як лепш, – звяртаўся за дапамогай, трэба выехаць раней – ехаў, не паспяваў з рэйсам – заставаўся…
Адразу было бачна, што гэта чалавек адказны і старанны. Яму дастаткова падказаць – астатняе Алег зробіць сам. Ён заўсёды сумленна працуе – і для таго, каб гэта ўбачыць, не патрэбны дзесяцігоддзі.
Пра работу
Сціплы, крыху збянтэжаны павышанай увагай да сваёй персоны, Алег адказваў на пытанні проста, адкрыта і лаканічна.
– Як вы прыйшлі ў сваю прафесію?
– Са школы. Марыў стаць ваенным – вельмі падабалася форма, парадак і дысцыпліна. Але не склалася. Трэба было шукаць работу. Знайшоў: разам з сябрам некаторы час працаваў у Маскве экскаватаршчыкам. Праз шэсць гадоў вярнуўся – усё ж не такі салодкі хлеб, як можа падацца, ды і на радзіму хацелася. Пра прыгоды, якія могуць чакаць “за мяжой”, тады не думаў, а вось вопыт – жыццёвы і прафесійны – добры атрымаў.
У Астраўцы ўладкаваўся ў РУП ЖКГ вадзіцелем: прыйшоў час на адным месцы асесці. Вярнуўся – і якраз новы МАЗ, што атрымала Астравецкае ЖКГ.
А потым, калі вытворчы ўчастак аддзяліўся, разам з машынай перайшоў туды.
– Ці ўзнікала жаданне што-небудзь змяніць?
– Прафесію – не. А вось палепшыць свае веды – так. Да прыкладу, атрымаць патрэбную адукацыю, каб стаць механікам, – гэта мэта на будучае.
Калі чалавеку хочацца нешта змяніць на сваім рабочым месцы, значыць, трэба мяняць прафесію ці работу. Мяне ўсё задавальняе.
– Чым работа вадзіцеля ад-розніваецца ад дзясяткаў-соцень такіх жа?
– Я працую ў лесе – драўніну вывожу “ў свет”. На сённяшні дзень для мяне гэта справа звычайная і лёгкая. А вось спачатку было складана.
Кіраваць машынай, нават такой, як у мяне – даўжынёй у 20 метраў не праблема. Галоўнае – акуратна і правільна загрузіць ці разгрузіць маніпулятарам бярвенні даўжынёй у 6-8 метраў. Бо як загрузіш – так і паедзеш, па вуліцах Астраўца ў тым ліку.
– Што вам больш за ўсё падабаецца ў рабоце?
– Сам працэс – пачынаючы ад моманту, калі заязджаеш у лес, і да апошняга разгружанага бервяна – гэта неперадавальна: пахі, гукі, атмасфера…
Нягледзячы на тое, што больш за ўсё люблю працаваць летам, зіма ў лесе дорыць незабыўныя ўражан-ні, і нават у вясенне-асенняе бездарожжа, калі калёсы машыны вязнуць у топкіх каляінах і выбрацца з іх без чужой дапамогі немагчыма, можна знайсці шмат станоўчага.
– Вы не супраць пачынаць рабочы дзень да васьмі гадзін раніцы?
– Калі гэта трэба – то што тут такога? Часта працаваць прыходзіцца ў самых далёкіх куточках нашага раёна. А машыну, асабліва зімой, трэба прагрэць, заправіць. Пакуль да месца даедзеш – назад вяртацца трэба. Дык калі тады працаваць? Таму выязджаю рана, а вяртаюся позна.
Пра сям'ю і мары
Гэтак жа проста і спакойна ў халасцяцкае жыццё Алега Іосіфавіча ўвайшло каханне. З будучай жонкай Таццянай хлопец сустрэўся ў знаёмых і нават не думаў, што гэта мімалётная сустрэча перарасце ў нешта большае. Да выбару спадарожніцы жыцця Алег аднёсся, як і да ўсяго, чым займаецца: сур'ёзна і ўважліва. Амаль тры гады яны прыглядваліся адзін да аднаго, пакуль не вырашылі, што прыйшоў час з'явіцца ў нашым раёне новай сям'і…
У свае 32 гады Алег Іосіфавіч Калпак шчаслівы муж каханай жонкі і бацька сямігадовага сына Кірыла – як сапраўднае дзіця свайго часу, хлопчык марыць мець уласны магазін і быць прадпрымальнікам. Алег не баіцца цяжкасцей, з якімі можа сутыкнуцца на шляху да сваёй мары: пабудаваць дом і ў любові і згодзе вырасціць дзяцей – у планах сям'і іх як мінімум двое.
Увогуле, як лічыць Алег Калпак, сапраўднай мары дасягнуць няпроста – для гэтага патрэбны час і сілы, не толькі матэрыяльныя, але і душэўныя. Адпачыць на райскім беразе для яго – усяго толькі спосаб расслабіцца, бо для таго, каб туды трапіць, патрэбны толькі грошы, прычым не так ужо і шмат.
Адным сказам
* Занясенне на Дошку гонару – гэта прыемны факт, які падштурхоўвае працаваць яшчэ лепш, удасканальвацца і развівацца.
* Грошы, канешне, патрэбны. Але важней адчуваць сябе на рабоце спакойна і ўпэўнена.
* У жыцці мы ўвесь час павінны рухацца наперад.
*Вадзіцель – няважна, за рулём якога аўтамабіля ён знаходзіцца, – павінен быць адказным, акуратным, умець прадугледзець вынік сваёй працы і паводзін на дарозе.
* Вадзіць машыну і ўвогуле працаваць трэба з розумам.
* Я люблю сваю работу – але жыву і працую дзеля сям'і.
Такія простыя, сціплыя і працавітыя людзі, як Алег Іосіфавіч Калпак, дапамагаюць зразумець, што шлях, па якім кожнаму з нас трэба ісці, павінен быць светлым, сумленным і прамым. І тады ганаровае званне лепшага ў раёне не толькі працаўніка, але і чалавека, не прымусіць сябе доўга чакаць.
Вольга ХАЦЯНОВІЧ, фота аўтара.
