Зерно – до нужной кондиции, или Как работает самый новый зерносушильный комплекс в КСУП “Гудогай”
16:00 / 18.08.2025
З пачаткам масавага жніва ў КСУП «Гудагай», якая з’яўляецца адзінай у раёне насенняводчай гаспадаркай, у Малях увялі ў эксплуатацыю новы зернесушыльны комплекс «ГрэйнКлаб». Карэспандэнт пабываў на аб’екце, і ўпэўніўся, што падчас жніва тут віруе жыццё.
«Можна сказаць, што сушылка толькі прайшла «абкатку». Яе нашай гаспадарцы паставіў вядучы ў Беларусі вытворца інавацыйнага сельскагаспадарчага абсталявання, насенных ліній і зернесушыльных комплексаў, барысаўскае прадпрыемства «ГрэйнКлаб», – расказала загадчык зернесклада «Малі» Таццяна Даўляш. – Комплекс лічыцца мабільным, але ў нас ён стацыянарны. І за гэты кароткі тэрмін зарэкамендаваў сябе з найлепшага боку».
– Сёлета яна больш высокая, чым у мінулыя сезоны, гэта крыху замаруджвае працэс, – працягнула Таццяна Іванаўна. – Калі збожжа вільготнасцю 15-16% ідзе, як мы кажам, «патокам», танаж адпаведна павялічваецца. Напрыклад, за апошнія 2 з паловай дні на «ГрэйнКлабе» «прагналі» 416 тон. Паўтару, асноўная ўмова для такіх аб’ёмаў дапрацоўкі – каб была адносна роўная вільготнасць зярнят, без вялікіх перападаў.
На тэрыторыі мальскага зернесклада «ГрэйнКлаб» – другі пасля «ЛідАрай» зернесушыльны комплекс. І па характарыстыках «навічок» нічым не саступае свайму больш узроставаму «калегу».
Прынцып работы абедзвюх сушылак з большага тыповы. Зерне трапляе ў яму, па транспарцёры з прыгожай назвай «лорыя» яно па ленце з коўшыкамі паступае далей.
– «ЛідАрай» шахтнага тыпу: калі казаць простымі словамі, то туды збожжа загружаецца, як у бочку. У «ГрэйнКлабе» крыху іншы прынцып: тут варта ўявіць двух’ярусны процівень. Але лепш вам усё пакажу, – з усмешкай прапанавала гаспадыня мальскага зернесклада і па дарозе прадоўжыла: – На новым комплексе першы сезон працуюць людзі, таму, вядома ўзнікаюць, пэўныя нюансы: хлопцам таксама трэба налаўчыцца і набіць руку. Максіму Сліжэўскаму, якога сюды перавялі з будаўнічай брыгады, дапамагае Віталь Кавалеўскі. На «ЛідАрай» не першы год – Міхаіл Грымбоўскі і Віктар Янкойць. Яны неаднаразова траплялі ў лік пераможцаў працоўнага спаборніцтва сярод аператараў зернесушыльных комплексаў. І ў гэтым годзе сталі 3-мі «двухтысячнікамі» раёна. Спрацаваны дуэт – нічога не скажу. Прапаноўвалі кожнаму з іх стаць старшым на сушылках і ўзяць сабе ў памочнікі іншага – не пагадзіліся.
Хоць па тэхнічных характарыстыках сушылкі раўназначныя, візуальна па памерах «ГрэйнКлаб» саступае «ЛідАрай». Тут таксама працуюць 2 аператары.
Таццяна Даўляш прызналася, што на новы зернесушыльны комплекс ускладаюць вялікія спадзяванні, таму што і плошчы, і ўраджайнасць, адпаведна і валавы намалот у КСУП «Гудагай» па традыцыі самыя вялікія ў раёне.
Адзначыла для сябе, што на тэрыторыі зернесклада няма значных залежаў збожжа. Відаць, усе стараюцца, каб яно не ляжала і не траціла сваіх якасцей.
Што і на якім сушыльным агрэгаце дапрацоўваюць, вырашаюць аграномы, да слова, не без удзелу дырэктара Эдуарда Садоўскага.
– Зразумела, што істотнай розніцы няма, але калі не пераскокваеш з культуры на культуру, – прасцей. Таксама не траціцца час на ачыстку і выключаецца верагоднасць змешвання культур, – зазначыла суразмоўца.
Дарэчы, жыццё на зернетоку пачынаецца ў 8 гадзін раніцы. Акрамя загадчыка зернесклада Таццяны Даўляш, агранома-насеннявода Марыі Ждановіч і механізатара пагрузчыка Віталя Мілаша штораніцу тут з дзясятак людзей.
Акрамя брыгадных паляводаў, падтрымліваць чысціню на тэрыторыі дапамагаюць старшакласнікі (у асноўным хлопцы старэйшыя за 16-ць гадоў), якія летам вырашылі зарабіць уласную капейчыну. Цяпер 7 юнакоў працуюць у 2 змены па 6 гадзін.
Напрыклад, Ягор Калпак на зернетоку другое лета. За некалькі тыдняў, па меркаванні хлопца, можна няблага зарабіць.
...На развітанне пацікавілася ў загадчыцы мальскага зернесклада, што для яе – жніво.
«Не толькі работа, але і жыццё. Тут я больш за 20 гадоў. Памятаю, напачатку прыйду на зернесклад, а паўсюль кучы збожжа: авёс, ячмень, жыта… Хоць і вучыла, і тлумачыла тагачасны аграном Раіса Гайдановіч, а адрозніць пшаніцу ад трыцікале ніяк не магла. Набяру збожжа ў жмені, гляджу на іх і думаю: вы ж аднолькавыя. А потым разуменне само прыйшло. У кожнай культуры зярняты свайго адметнага колеру і нават адценню, маюць унікальную форму. Цяпер мне і браць іх у рукі не трэба, нават здалёк глянуўшы, магу сказаць, што там ляжыць пшаніца, – паказваючы на невялікі насып сказала Таццяна Даўляш. – Нашы хлопцы, – камбайнеры, вадзіцелі, прэсоўшчыкі – на перадавой, а мы, работнікі зернескладаў і комплексаў, – іх надзейны тыл. Усё ўбяром і перасушым!»
