День войск ПВО отмечают островецкие радиотехники и зенитчики

08:00 / 12.04.2025

Пільна сочаць за паветранай абстаноўкай уздоўж Дзяржаўнай мяжы і вакол Беларускай атамнай электрастанцыі вайскоўцы 2-га радыётэхнічнага цэнтра і 1146-га зенітнага ракетнага палка. Гэтыя фарміраванні працуюць у цесным тандэме, ахоўваючы неба над Астравеччынай. Пра наш паветраны дазор і тых, хто нясе ў ім варту, чытайце ў матэрыяле да Дня войскаў супрацьпаветранай абароны.

Пад пільным наглядам

– Наша асноўная тэхніка – радыёлакацыйныя станцыі, з дапамогай якіх кругласутачна вядзём разведку паветранай прасторы і прадстаўляем атрыманую інфармацыю на ўзаемадзеючыя падраздзяленні, – знаёміць са спецыфікай радыётэхнічнага цэнтра яго камандзір Міхаіл Пуня. Мы ведаем маршруты палётаў, паветраных суднаў і аб’ектаў, якія атрымалі на гэта дазвол, і назіраем за іх перамяшчэннем цягам усяго шляху па замацаванай за намі тэрыторыі. Калі зафіксуем адхіленне ад зададзенага маршруту альбо аб’ект-парушальнік, дакладваем пра гэта ў вышэйстаячы штаб, а там прымаюць суадносныя рашэнні аб далейшых дзеяннях.

Да слова, тэхніка падраздзялення дазваляе вайскоўцам бачыць паветраную абстаноўку за сотні кіламетраў, у тым ліку і за межамі краіны.

Мінчанін Павел Чэпікаў прызначаны на пасаду начальніка радыёстанцыі. Юнак пайшоў у армію пасля заканчэння вну.

– Мне служыць усяго паўгода, таму што ва ўніверсітэце адвучыўся па праграме падрыхтоўкі малодшых камандзіраў. Напрыканцы 1 курса прайшоў конкурсны адбор на ваенную кафедру – улічваліся паспяховасць навучання ў вну і стан здароўя. Тэрмін навучання доўжыўся год, пасля чаго паспяхова здаў экзамены і атрымаў малодшага камандзіра, – гаворыць Павел. – Меркаваў, што траплю ў радыётэхнічныя войскі – пасля БДУІРа ў такія фарміраванні часцей за ўсё размяркоўваюць. І не памыліўся: падчас КМБ шмат універсітэцкіх знаёмых сустрэў. Пасля праходжання пачатковай ваеннай падрыхтоўкі размеркавалі на вучобу па рабоце на радыёстанцыі, на якой мне належала служыць.

Малады чалавек расказвае, што працаваць з устаноўкай няцяжка, таму што мае тэхнічную спецыяльнасць – па адукацыі ён інжынер, сістэмны праграміст.

Пайшоў у армію – і знайшоў там сваё прафесійнае прызванне салігорскі юнак Іван Бань. Малады чалавек служыць начальнікам радыёвысокамера радыёлакацыйнага ўзвода.

– Падчас тэрміновай быў аператарам радыёвысокамера: своечасова ўключыць станцыю, выявіць цэль, вызначыць яе месцаразмяшчэнне і перадаць атрыманую інфармацыю ў цэнтр – такі функцыянал. Па адукацыі я слесар-рамонтнік, электрагазазваршчык, тэхніку люблю, таму складанасцей у яе асваенні і не было – што як працуе, хутка разабраўся, – расказвае вайсковец.

Праз паўтара года службы ў цэнтры Іван застаўся ў арміі – заключыў кантракт.

– Адвучыўся ў школе прапаршчыкаў. Працую на той жа станцыі, што і падчас тэрміновай, толькі на іншай пасадзе. Цяпер мой галоўны абавязак – сачыць за боегатоўнасцю тэхнікі і рыхтаваць аператараў для работы з ёй, – знаёміць з асаблівасцямі прафесіі малады чалавек. – Да слова, мы не толькі эксплуатуем абсталяванне, калі неабходна, можам устараняць і непаладкі – гэта абавязковае патрабаванне да служачых на станцыі.

Начальнік радыёвысокамера прызнаецца, каб з’явілася магчымасць вярнуць час назад, нават з улікам ужо набытага вопыту ён ізноў пачаў бы вайсковую службу з тэрміновай.

– Па-першае, гэта добрая нагода зразумець, ці хочаш звязаць прафесійнае жыццё з арміяй. Па-другое, цудоўны шанс вывучыць псіхалогію прызыўніка: цяжкасці, патрэбы, – гэта дапаможа хутчэй устанавіць кантакт з падначаленымі, бо ў свой час адчуваў тое ж, – падсумоўвае размову Іван.

У поўнай баявой

– Калі вочы і вушы супрацьпаветранай абароны – гэта радыётэхнікі, то мы – рукі. Наша задача заключаецца ў суправаджэнні і, у выпадку неабходнасці, знішчэнні цэлі. Па інфармацыі, якую атрымліваем ад калег, максімальна дэталёва ўдакладняем звесткі і сочым за перамяшчэннем аб’екта, каб папярэдзіць небяспеку, – тлумачыць камандзір 1146-га палка Мікалай Камчанкоў. Радыётэхнікі бачаць цэль на вялікай адлегласці, задоўга да таго, як яна наблізіцца да кантралюемага намі ўчастка, – гэта час для зенітчыкаў, каб перавесціся ў гатоўнасць №1 і падрыхтавацца да сустрэчы аб’екта.

Адзін з тых, хто стаіць на паветранай варце, наш зямляк Сямён Сямашка. Ён планшэтыст на камандным пункце. Хлопца прызвалі на тэрміновую службу восенню 2024-га.

– Адвучыўся на каменшчыка і газаэлектразваршчыка ў смаргонскім каледжы, нават крыху папрацаваць па спецыяльнасці паспеў перад арміяй, – расказвае астраўчанін. – Рад, што служу ў родным раёне, лічы, з дома і не выязджаў. (Усміхаецца.) Пасля праходжання пачатковай ваеннай падрыхтоўкі нас размеркавалі па падраздзяленнях – я трапіў у камандны пункт. Туды быў асобны адбор, праходзіў праверку па лініі розных структур. А потым пачалося навучанне: тэарэтычныя, практычныя заняткі, стажыроўка і здача залікаў па допуску да работы.

Сямён наносіць паветраную абстаноўку на планшэт – вялікі экран у вышыню большы за рост чалавека, дзе спецыяльным «маркерам» (шклографам) пазначаюцца ўмоўныя сімвалы. Прычым робіцца гэта ў адваротным адлюстраванні, каб аператыўны дзяжурны, які знаходзіцца па іншы бок экрана, мог яе прачытаць.

– Аператыўна запісваць атрымліваемую інфармацыю, ды яшчэ і ў адваротным парадку, напэўна, было самым складаным у навучанні, – дзеліцца вайсковец. – Гэта патрабуе хуткасці рэакцыі, развівае слух і ўспрыманне – у любой рабоце гэта дакладна будзе неаспрэчным плюсам.

На іншае баявое дзяжурства заступае яшчэ адзін наш зямляк камандзір аддзялення пажарнага разліку Вадзім Вайдак.

– У 2017-м прызвалі ў армію, служыў у Баранавічах. А потым полк перабазіраваўся ў наш раён – так я апынуўся на радзіме, – усміхаецца малады чалавек. – Даслужыўшы тэрміновую, застаўся на кантракт.

Вадзім пачынаў вадзіцелем-электрыкам, затым стаў камандзірам аддзялення ў групе рэгламенту і рамонту, а з часам перайшоў у пажарны разлік.

– Работа ў нас падобная да службы ў РАНС, толькі мы працуем у межах сваёй часці і адказваем за пажарную бяспеку на яе тэрыторыі, – расказвае вайсковец. – Да шчасця, рэальных надзвычайных сітуацый за ўвесь час дыслакацыі ў палку не было. А каб падтрымліваць кваліфікацыю байцоў, некалькі раз на месяц праводзяцца вучэбныя трэніроўкі – і начныя, і дзённыя. Адпрацоўваем розныя магчымыя сцэнарыі, дарэчы, пра іх не папярэджваюць, каб бачыць рэальную карціну: правільнасць дзеянняў разліку, яго зладжанасць і гатоўнасць да выканання задач.

Да слова, жонка Вадзіма нядаўна змяніла «грамадзянку» на форму – прыйшла ў полк справаводам.

– Нашы з Анастасіяй дзіцячыя мары здзейсніліся: хацелі быць ваеннымі – усміхаецца малады чалавек. – І вось служым, яшчэ і на радзіме – жонка таксама родам з Астравеччыны.