Што б гэта значыла: варыянты ўдзельнікаў конкурсу

У час, калі выйшла газета з конкурсным заданнем, правіла баль матухна-вясна… Толькі ўявіце: май... На вуліцы – цяплынь… За акном ганяюць на веліках і самакатах сябры, гушкаецца на арэлях самая прыгожая ў свеце дзяўчынка з суседняга пад’езда… А ты сядзі, вучы ўрокі, бо заўтра кантрольная і трэба выпраўляць «шасцёрку», якая незразумелым чынам зацясалася ў класным журнале… І ніхто не разумее тваіх душэўных пакут, акрамя вернага сябра Ваські…

Менавіта гэта я ўбачыла на фота Алены Асьмак, якое прапанавала ў якасці конкурснага задання нашым чытачам. І зноў пераканалася, што на адным і тым жа здымку кожны бачыць і «чытае» сваё.

Толькі ў Рэгіны Дрэмы ды Міраславы Якіменкі думкі ў пэў­най ступені былі сугучны з маімі.

Вось што «прачытала» на твары ў хлопчыка Рэгіна:

Меня лишили интернета.

А во дворе друзья ждут где-то.

Уроки делать заставляют,

И никто не помогает.

Думай, Барсик, умный кот!

Что набрал воды ты в рот?

Просись как будто на лоток –

А я смоюсь «под шумок»!

А Міраслава агучыла радасць апошніх майскіх дзён усіх школьнікаў, іх бацькоў, ды і настаўнікаў таксама:

УРА!!! Навучальны год канчаецца!

УРА!!! Лецейка наблiжаецца.

УРА!!! Для дзетак i iх катоў

Адпачынак пачынаецца!

Хоць, па праўдзе кажучы, выраз твару ў хлопчыка і ў ката на «Ура!» з трыма клічнікамі аніяк не цягне…

Хутчэй на ім напісаны, прычым прапіснымі літарамі, вынесены ў загаловак Стаса Курылы:

Гэтак хочацца на двор…

Але ж вось – «котанадзор».

Затое многім нашым удзель­нікам здымак нагадаў пушкін­скае Лукамор’е. Інтэр­прэтацыі на гэтую тэму чытаем, да прыкладу, у Аляксандра Харытонова:

Дуб стоял у Лукоморья.

По цепям там кот ходил.

Дробь извлечь мог сам 

из корня –

Много знаний получил.

Он теперь живёт со мною,

Помогает мне во всём,

Все задания – не скрою – 

Выполняем мы вдвоём.

Что для нас ответ к задачке?

Их решаем без труда!

Мой учитель озадачен –

Не поймёт суть никогда.

Дело трудное – учёба.

Ведь без знаний – никуда.

Мы с котом учёным оба

Вместе учимся всегда!

Крыху іншы погляд на вучонага ката з Лукамор’я ў Юрыя Скрыпніка:

Скажу я вам: учёный кот

Уже давно совсем не тот.

С цепи у Лукоморья слез

И контролирует процесс.

З тым, што каты, нават вучоныя лукаморскія, цяпер зусім не тыя, згодна і Міраслава Якіменка: «Пушкiнскi вучоны кот на залатым ланцужку кругом дуба ўжо не ходзiць, а на стале ў чырвоным куце палёжвае i другiх павучае».

Што каты цяпер не тыя, што былі раней, сведчыць байка Дзмітрыя Максімава, якую ён даслаў, як сам прызнаецца, з вялікай павагай і хваляваннем. «Хоць пішу ўжо больш дзесяці гадоў, але да друку яшчэ не дасылаў, калі надрукуеце, буду ўдзячны», – піша Дзмітрый.

Крыху адступіўшы ад тэмы, хочацца сказаць Дзмітрыю Максімаву і іншым дэбютантам рэдакцыйных творчых конкурсаў, а таксама ўсім, хто не асмельваецца даслаць свае творы ў рэдакцыю: не бойцеся і не саромейцеся! Самае горшае, што можа здарыцца ў гэтым выпадку, – вас не на­друкуюць. Дык пра гэта ж ніхто і не даведаецца! А калі вы ўсё ж пабачыце плод сваіх творчых пакут на газетнай старонцы і побач – уласнае прозвішча, набранае друкаванымі літа­рамі, – назаўтра прачнецеся знакамітым! А калі яшчэ і перамогу ў конкурсе атрымаеце, як некаторыя з нашых сённяшніх дэбютантаў, то колькі віншаванняў атрымаеце!

Але калі вы нічога не да­шлеце ў рэдакцыю, то можаце быць упэўнены: нічога гэтага не будзе! Так што ўсё, нават тэорыя верагоднасці, у гэтым выпадку працуе на рашучых і смелых.

А пасля невялікага адступлення – маналог разбэшчанага ката, пераказаны Дзмітрыем Максімавым:   

Ну што, сябар, я без мУкі

Бяру цябе на парукі.

 Не апускай сваю галоўку,

Пішы мне хутка пад дыктоўку.

Пасля добрага снядання

Вось мае патрабаванні:

Каб штодня мне раніцою

Даваў гарачага напою.

Шорстку мне часаў удзень

І лажыў мяне у цень.

Гладзіў бы мяне па брушку,

Церабіў бы і за вушкам.

Памурлыкаў песню мне,

Каб я марыў бы у сне.

І каб не знікалі мары,

Добрыя пайшлі мне чары.

Каб чаго мне не забыць,

Важнае не прапусціць…

Ты пішы, пішы давай!

І вачэй не закрывай!

Хоць пераважная большасць канкурсантаў не сталі «мудрст­вовать лукаво», а расказалі, як два верныя сябры – хлопчык і кот – разам робяць урокі. А хто каму дапамагае ці перашкаджае – гэта ўжо ў каго на што фантазіі хапіла.

Вось што прыдумала Ва­лян­ціна Масцяніца:

Не магу рашыць задачу – 

Не хапае пальцаў. 

Трэба множыць пяць на пяць,

А ў мяне іх дваццаць!

Палажыў ката на стол,

Ён якраз падходзіць:

Чатыры лапы, пяты хвост –

Дваццаць пяць выходзіць!

Некалькі варыянтаў на гэтую тэму даслала Рэгіна Дрэма: 

С Барсиком нас не разнять:

По квартире шумно бегать

И сосиски воровать,

И уроки вместе делать!

***

З Барсiкам мы цэлы дзень

Урокi вучылi.

Не скардзiцца, 

што нам лень, –

Нас з дзяцiнства прывучылi.

Ларыса Гупянец гаворыць вуснамі школьніка:

Видишь, занят я наукой,

Лежи тихо и не мяукай!

А Міраслава Якіменка пера­ўвасобілася ў вобраз ката і адказвае яго голасам:

– Не чакай, Васёк, падказку,

Пакуль не дасi кілбаску.

Ю Пэ пераканана, што і 

Кошки любят учить уроки.

З ёй салідарная і Дана Войтеховская, якая лічыць, што «Котик тоже хочет получить образование».

І яна ж дадае: «С таким другом все уроки нипочём».

Валянціна Гульбіцкая расказвае гісторыю (Ці не пра свайго гадаванца?):

У мяне ёсць выхаванец –

Сівенькі каток.

І каб я не сумаваў,

Калі раблю урокі,

Ён кладзецца ля мяне

Падбадзёрыць трохі.

Улёгся коцік на стале,

Дапамагае рашаць 

задачкі мне.

Сваё бачанне вучэбна-выха­ваўча-забаўляльнага працэсу да­слала Вольга Клімовіч:

Сидит кошка на столе

И мечтает о еде.

– Брось свои уроки ты читать

Да пойди со мною поиграть!

– Я бы с радостью всё бросил

И пошёл с тобою поиграть.

Отдыхать, конечно, хорошо,

А уроки делать скучно.

– Ты, конечно, дочитай,

Но про меня не забывай.

Успомнілі народную прыказку пра тое, што «з грамаці хлеба не гамаці» і пераклалі яе на наш конкурсны лад Алёна Антановіч: «Котик говорит: пойдём лучше бутербродов поедим».

і Ipmusic.by: «Я тебе говорю: правильный ответ – 5 сосисок!»

А Ларыса Гупянец узгадала, што каты – найлепшыя дэгустатары натуральных прадуктаў:

Ні камсы, ні мяска

Не ўнюхаў Васька,

А на сшытак, кнігу, чыпсы

Пазірае крыва.

Досвед мае горкі

(Ён у нас гурман),

Нават праз абгортку

Ўнюхае падман!

А Капіталіна Пятроўская на любым, нават вучнёўска-каціным, здымку здольна згле­дзець тэму кахання: 

Юный мальчик, взрослый кот

Думами заняты..

Мальчик:

«По весне свихнулся кот –

По кошке лишь страдает,

Уроки делать, обормот,

Мне не помогает.

В голове моего кота

Поселилась Мурка та.

Кот:

«Ты прости меня, Антошка!

В голове одна лишь кошка.

Ах, эта кошечка соседа!

Она такая непоседа…

Куда ушла после обеда?

На шухере я постою –

Моя будет, зуб даю!»

Як звычайна, разгорнуты ліст даслала ў адказ на конкурснае заданне Марыя Леановіч: «Рэдакцыя маёй «раёнкі» ў чарговы раз даслала чытачам задачу-мазгаломку з невядомымі Х, У, Z,» – піша Марыя Паўлаўна.

І тут жа разгадала гэтыя тры невядомыя:

Х

Улеглася на стол каціна –

Сапраўдная маслам карціна.

Заняла сабой вучнёўскую 

прастору

Без Ванькі гаспадарскага 

дазволу!

У

«Мы не рабы, рабы – не мы!»

Навошта мазоліць мазгі?

Пальцамі па кнопках прабягуся –

І ўраз вучоным апынуся!

Z

Што ж ты, тата, нарабіў?

Ката на развітанне падарыў…

Лепш бы з мамай памірыўся.

Ты ж пра мяне зусім забыўся!

ХYZ

Гора ў Ванькі, гора:

Не працуе тэарэма Піфагора!

Знайшоў хлопец рашэнне – 

і рад:

Узвёў гіпатэнузу і катэты ў квадрат!

А паралельна Марыя Леа­новіч успомніла шэраг тво­раў літаратуры і жывапісу, ілюстрацыяй да якіх, на яе погляд, мог бы паслужыць конкурсны здымак. Яна прыгадала і цімураўцаў з кнігі Аркадзя Гайдара «Цімур і яго каманда» («И каждый отчитался, что сделал и кому помог». «А мы с Ильёй помогли маскировать забор завода №5»), «Бацькі і дзеці» Тургенева («Атрымаў Ванька 10 балаў па хіміі, думаў, бацькі падораць за гэта сабаку – а продкі кінулі на стол ката-ляніўца!»), трыпціх мастака Рашэтнікава «Прыбыў на канікулы», «Ізноў двойка», «Пераэкзаменоўка» – апошняя падалася аўтару найбольш блізкай да сутнасці фота, карціну Сурыкава «Ранак стралецкай кары» (не вывучыў сын урокі ўчора – падымайся ранкам, вучы!).

Члены рэдакцыйнага журы па вартасці ацанілі ўсе подпісы да здымка. І хоць густы ва ўсіх розныя: адным найбольш спадабаўся варыянт Стаса Курылы, а другім – Валянціны Гульбіцкай, падлік балаў паказаў, што ў вызначэнні абсалютнага пераможцы думкі членаў журы сышліся: найбольшую колькасць балаў – 150 – набраў Аляксандр Харытонаў, які і заняў у выніку першае месца.

А на другім, як гэта часта бывае, – трохуладдзе. Па 100 балаў набралі яшчэ два дэбютанты: Дзмітрый Максімаў і Юрый Скрыпнік. Кампанію мужчын разбавіла пастаянная ўдзельніца нашага конкурсу  Валянціна Масцяніца.

Віншуем пераможцаў і жадаем поспехаў усім удзельнікам у наступным этапе конкурсу «Што б гэта значыла?».