Апавяданне Ніны Рыбік “Вяртанне ў Парыж”
10:27 / 27.12.2021
Пятроўна, другі бухгалтар буйной прыватнай кампаніі, заклапочана глядзела на лічбу, што высвецілася на калькулятары. Яшчэ раз пераправерыла, уздыхнуўшы, запісала яе ў адпаведны радок журнала і нарэшце ўзняла вочы на сваю памочніцу Наташку, якая сядзела насупраць і без усялякага настрою перабірала паперы ў тоўстай папцы.
– Чула нешта такое, – усміхнулася яна дзяўчынцы, як любоўна называла маладзенькую каляжанку, якую ёй з паўгода назад далі ў вучаніцы. – Ды якія ўжо мне карпаратывы? Гэта вам, маладым, цікава: забавы, песні, танцы-абдыманцы. А я спакою хачу: ля тэлевізара на канапе пасядзець. А яшчэ лепш паляжаць. А ты ідзі, павесялішся, адпачнеш. А мо, і лёс сустрэнеш – хлопцаў жа ў нас нежанатых вунь колькі, – падміргнула па-змоўніцку.
– А вы што, не пойдзеце? – узмахнула пушыстымі вейкамі – здаецца, ветрам павеяла – дзяўчына.
І засмучана апусціла галаву:
– Тады і я не пайду… Што мне там адной рабіць?
– Дык чаму ж адной? – здзівілася Пятроўна. – Калектыў пад сотню чалавек, і ўсе пераважна маладыя, а ты ніяк сабе кампанію падабраць не можаш. Ці ж я, пенсіянерка, сяброўка табе?
– А іншых у мяне няма, – сумна ўсміхнулася Наташка. – Тут на мяне ўсе звысоку паглядваюць, маўляў, з’явілася немаведама адкуль нейкая замарашка: курыць не ўмее, па клубах не ходзіць, апранута так сабе. Вось толькі з вамі і магу пагутарыць… Не, праўда, калі вы не пойдзеце, то і я таксама – на канапе, з тэлевізарам.
– Ну што ты, дзяўчо, прыдумала? – зазлавалася Пятроўна. – Які тэлевізар? Ды я ў твае гады – ого! Тая яшчэ завадзіла была, зямля пад нагамі гарэла! Як кажуць: ёсць што ўспомніць, ды няма чаго ўнукам расказаць.
Але, убачыўшы, што дзяўчына гатова расплакацца, змяніла тон, памякчэла:
– Ну добра, добра, лічы, што ўгаварыла. Калі ты ўжо так намерылася, то пайду я на той ваш карпаратыў. Спадзяюся, вы не станеце прымушаць мяне паказваць стрыптыз, зробіце скідку на ўзрост. А то ведаю я вашы фанты…
– Дзякуй, Валянціна Пятроўна! – запляскала ў далоні Наташка.
– Але з адной умовай, – строга папярэдзіла жанчына. – Ты не будзеш сядзець у мяне пры боку, а станеш весяліцца! Як вы там любіце гаварыць – адрывацца на ўсе сто. Май на ўвазе: як толькі пабачу, што ты сумуеш, – пайду!
– Я спадзяюся, што ні вам, ні мне не будзе сумна. Ва ўсякім выпадку, там будзе весялей, чым на канапе, – не хавала радасці Наташка.
***
Гэтую размову Валянціна ўспомніла на ўзбярэжжы Сены, у рознамоўным натоўпе цікаўных, якія чакалі, калі яркія агні прабягуць па металічных карунках Эйфелевай вежы. Абрысы велічнай прыгажуні чорнай ажурнай выцінанкай прыляпіліся да шэра-ліловага вечаровага неба. Турысты, для якіх фотаздымак на фоне Эйфелевай вежы стаў адным з пунктаў абавязковай праграмы наведвання французскай сталіцы, а сузіранне моманту, калі гэтая славутасць у адзін момант уся, ад працінаючага аблокі шпіля да тоўстых металічных ног, азорыцца тысячамі агеньчыкаў, лічылася асаблівай удачай. Некалі яны, напэўна, будуць успамінаць запальванне агнёў на Эйфелевай вежы як адну з самых шчаслівых сустрэч Новага года ў сваім жыцці.
«А я? – міжволі падумала Валянціна. – Ці шчаслівая я?»
Удзельнікі таго навагодняга карпаратыву, напэўна, лічаць, што яна проста абавязана быць шчаслівай: сустрэць Новы год у Парыжы – рэдкая, неверагодная ўдача! Але шчасце – гэта ж не набор нейкіх падзей, рэчаў, з’яў. Шчасце – гэта стан душы. А на душы ў яе быў толькі лёгкі сум, як пры сустрэчы з нечым ці некім вельмі дарагім, даўно і назаўжды любімым, але зусім не такім, чым тады, калі ўпершыню спаткаліся, – і ад першага погляду перахапіла дыханне, слёзы замілавання, невыказнай пяшчоты затуманілі вочы і да дрыжыкаў у каленях захацелася дакрануцца, прытуліцца, увабраць у сябе водары, колеры, рухі і ніколі не адпускаць. Напэўна, гэта ўвогуле немагчыма – адчуць яшчэ раз гэты стан, як немагчыма, як сцвярджаюць філосафы, двойчы ўвайсці ў адну раку.
Але сум яе быў прыпраўлены, нібы тонкай французскай парфумай, радасным задавальненнем, што яна рашылася на гэтае вяртанне. Ведала, што гэта будзе іншы Парыж, іншая сустрэча – «не сустракайся з першым каханнем»… Але ж, здараецца, што з першага кахання вырастае больш глыбокае пачуццё. Ёй здавалася, што яно нараджаецца ў ёй менавіта зараз, і тая першая закаханасць прарастае ў нешта іншае – яна яшчэ не магла выказаць словамі, у што менавіта.
«І хто б мог падумаць, што жаданне зрабіць прыемнае адзінокай маладой каляжанцы прывядзе мяне ў Парыж?» – у чарговы раз падзівілася Валянціна сваёй рашучасці, па вялікім рахунку – не ўласцівай ёй неабачлівасці.
***
…Для карпаратыўнай гулянкі знялі аграсядзібу за горадам, і ўцячы адсюль раней часу не было ніякай магчымасці: прывезлі аўтобусам, забраць абяцалі таксама цэнтралізавана – усё ўключана, за кошт фірмы.
А збегчы захацелася з першых жа пошлых жартаў тамады – вяртлявага хлопца з перапаленымі перакісам, тырчэўшымі ва ўсе бакі пасмамі бела-жоўта-ружовых валасоў і трыма завушніцамі ў кожным вуху. Яго слізкае нутро падкрэсліваў ружовы бліскучы касцюм, надзеты на голае цела, чырвоныя вастраносыя чаравікі, пісклявы голас, ненатуральная, нараспеў, манера гаварыць. Кожны раз пасля таго, як ён падбягаў да яе з мікрафонам і якім-небудзь дурным пытаннем, ёй хацелася памыць рукі, а яшчэ лепш – выйсці з залы. Але на балконе было холадна – браўся марозчык, а сукенку яна надзела лёгкую, святочную, і Валянціна, сціснуўшы зубы, сядзела за сталом, калупаючы відэльцам салату з нейкімі марскімі гадамі.
Але ружова-блакітны тамада раздражняў, падобна, толькі яе: усе смяяліся з яго двухсэнсоўных жартаў, ахвотна ўдзельнічалі ў непрыстойных конкурсах, падпявалі перакладзеныя з любімых хітоў песенькі, сэнс якіх непазбежна апускаўся ніжэй пояса. «Божа, і чаму я паддалася на гэтую правакацыю?» – раз-пораз заплюшчвала вочы Валянціна Пятроўна, каб не бачыць, як падпіўшая Наташка вісне на шыі іх начальніка – залішне таўставатага, трошкі лысаватага і яўна стараватага для яе Андрэя Іванавіча, цалуецца з усімі запар і, непрыстойна віхляючы задам, спрабуе танцаваць ламбаду. «І дзе мая старая добрая канапа, мая цёплая ласкавая кошка Муська, мой любімы серыял?» – з горыччу падумала Валянціна.
– Хочаце даведацца, дзе будзеце сустракаць Новы год? – ад пісклявага голасу тамады над самым вухам яна ўздрыганулася і расплюшчыла вочы. Слізкі хлопец стаяў побач са звязкай паветраных шароў і працягваў іголачку. – Лёгкі рух – і вы паляціце ў нязведаныя далі на крылах сваёй мары…
Яна хацела сказаць, што і без яго ведае, дзе і з кім будзе сустракаць Новы год – вядома ж, у сваёй кватэры, з Муськай. Але, каб адвязацца ад надакучлівага тамады, узяла іголку і тыцнула ў шарык, які быў бліжэй, – здаецца, сіні. Пад піск жанчын ён гучна лопнуў – і на калені ёй вывалілася ружовая паперка.
– Дазвольце! – не паспела яна апомніцца, як хлопец падхапіў паперку. Прачытаў – і прысвіснуў:
– Ну, хто ўгадае, дзе будзе сустракаць Новы год наша шаноўная…
Ён запнуўся, бо забыўся – а хутчэй за ўсё, не ведаў – яе імя.
– Валянціна Пятроўна, – падказала Наташка.
– Дык вось, наша шаноўная Валянціна Пятроўна сустрэне Новы год… трам-трам-тарарам, уключыліся літаўры!.. У горадзе Парыжы! Ура!
Нястройнае «ўра!» перабівалася гучным шматгалосым смехам. Яна таксама ўсміхнулася: праўда, смешна.
***
…Цікава, а ці збылося прадказанне ў Наташкі? Ёй прама ў рукі з ружовага шарыка выпала паперка з абяцаннем сустрэць Новы год у абдымках каханага чалавека, з якім нядаўна пазнаёмілася. Дзяўчына радасна ўсміхнулася і шматзначна глянула на начальніка. А калі таму зялёны шарык паабяцаў святкаванне ў асяродку родных і блізкіх, ледзь не расплакалася – як дзіця, дальбог! І ўпершыню падышла да Валянціны Пятроўны.
– Ну што ты засмуцілася? – пагладзіла тая дзяўчыну па аголенай спіне – сукенку Наташка апранула прыгожую, але, на думку Валянціны Пятроўны, занадта адкрытую. – Гэта ўсяго толькі гульня.
– Я разумею, – апусціла галоўку дзяўчына, з усіх сіл стрымліваючы слёзы.
– Ну, і што гэта такое? – паднялася Валянціна Пятроўна з крэсла, каб зазірнуць Наташы ў вочы. – У цябе што, няма больш прычын для слёз? То будуць! І ўвогуле, мы дамаўляліся: як толькі ты пачнеш сумаваць, я пакідаю гэтае свята жыцця. Так што выклікай мне таксі – я тэлефон дома пакінула. Стамілася ад гэтага тлуму…
– Добра, зараз, – чамусьці не стала спрачацца дзяўчына. – Толькі… Калі ласка, адкажыце на адно пытанне… Андрэй Іванавіч… Скажыце, ён жанаты? – не спытала – выдыхнула.
– Не, не жанаты, – усміхнулася жанчына. – Жыве з маці.
– Сапраўды? – вочы ў Наташы заіскрыліся радасцю. – Ой, як цудоўна!
– Ну, у гэтым я не ўпэўнена, – амаль пра сябе прамовіла Валянціна Пятроўна.
І нагадала:
– Ты абяцала выклікаць мне таксі.
– Так, вядома, – кінулася шукаць нумар у тэлефоне дзяўчына.
І, сумеўшыся ад сваёй паспешлівасці, дадала:
– Зрэшты, куды вы спяшаецеся? Пабылі б яшчэ… Усё самае цікавае толькі пачынаецца.
– Ну, я ўжо даведалася самае цікавае, – усміхнулася Людміла Пятроўна. – Трэба рыхтавацца да паездкі ў Парыж, часу мала засталося…
Наташка ўсміхнулася, паказаўшы, што ацаніла жарт, і націснула кнопку выкліку на тэлефоне.
Подписывайтесь на «Островецкую правду» в телеграм по короткой ссылке https://t.me/ostrovetsby.
И присоединяйтесь к нашему сообществу в viber https://vk.cc/c3yHGs – будьте всегда в курсе свежих новостей из жизни Островца и Островецкого района.
Подписывайтесь на телеграм-канал «Гродно Медиа Group» по короткой ссылке t.me/GrodnoMediaGroup.
Телеграм-канал «Гродно Медиа Group» – это ежедневные новости районов Гродненской области и города Гродно.
Подписывайтесь на телеграм-канал «Северный вектор Гродненщины» по короткой ссылке https://t.me/severvg.
Самые интересные новости Островецкого, Ошмянского и Сморгонского районов.
