Человек и его дело

Пётр Заянчкоўскі яшчэ ў 9 класе вырашыў паспрабаваць уступіць у дарослае жыццё – і пайшоў вучыцца ў Свірскі сельскагаспадарчы ліцэй. Ваганняў наконт таго, якой прафесіі аддаць перавагу, амаль не было. Яго бацька працаваў вадзіцелем, таму і Пеця вырашыў быць “як тата”.
У ліцэі Пётр вельмі хутка пазнаёміўся з усімі прамудрасцямі прафесіі... Читать далее

Артысты на сцэне іграюць свае ролі, ім трэба быць яркімі, упэўненымі, харызматычнымі, вясёлымі, узнёслымі, журботнымі. Але мне заўсёды цікава было даведацца, якія яны ў жыцці, аб чым думаюць і пра што мараць. І ў каго яны ператвараюцца, калі заканчваецца карнавал і гаснуць свечкі.
Святлану Куцько, дырэктара раённага Дома культуры, усе ведаюць,... Читать далее

Магчыма, некаму падасца дзіўным, але з Ірынай Эдуардаўнай Тальчук, сваёй зямлячкай-паляшучкай, я пазнаёмілася толькі ў Астраўцы. Было гэта даўно, больш як дваццаць гадоў таму. За гэты час мы, вобразна кажучы, з’елі разам не адзін пуд солі (і цукру). Але запрасіць “каляжанку” ў гасцёўню “Астравецкай праўды” ўсё не атрымлівалася: яна ахвотна... Читать далее

Аляксандр Лявонцьевіч цяжка ўздыхнуў і закрыў апошнюю старонку сямейнага фотаальбома, у якім да гэтага ці не гадзіну перабіраў каржакаватымі пальцамі пажоўклыя здымкі, падносіў іх да блізарукіх вачэй, углядваўся, беспаспяхова намагаючыся знайсці хоць адну са сваёй выявай.
—Не любіў я фатаграфавацца, – падняў ён на мяне свае стомленыя блакітныя вочы. – Ведаеце,... Читать далее

Хто ні разу ў жыцці не быў у музеі? Ці многа знойдзецца такіх? Напэўна, кожнага цікавіць хоць нешта.
Але ў розных людзей інтарэсы розныя. А ў нашага сённяшняга героя Уладзіміра Іванавіча Кісяля іх шмат. Але ёсць адзін, якім ён выдзяляецца асабліва. Гэта – цяга да старажытных рэчаў, якая нарадзілася ад цікавасці... Читать далее

Ды не можа быць! Каб такі малы, а гэткую здаравенную рыбіну выцягнуў! Тут не кожны дарослы здолее, а каб 15-гадовы хлапчук – і размовы няма. Можа, няпраўда ўсё, падстава? Або бацька ці хтосьці іншы з дарослых дапамагаў, або наогул у магазіне купілі…
Падобныя выказванні-выпады пачула ў адрас юнага рыбака з Міхалішак... Читать далее

Жыццё чалавека, прынамсі, яго працягласць – велічыня адносная. Нехта жыве, як гарыць – і пакідае пасля сябе, як камета, яркі след добрых і прыгожых спраў. А іншы, здаецца, ужо нараджаецца пенсіянерам і адно толькі скардзіцца на жыццё, крэкча, квокча – ні блізкім ад такога радасці, ні сабе карысці…
Праскоўя Клімаўна Мікалаева... Читать далее

Адзін з самых паспяховых і разам з тым – самых “закрытых” кіраўнікоў у раёне — старшыня СВК “Варняны” Уладзіслаў Эдвардавіч Рук. На інтэрв’ю да яго я напрошвалася гадоў дзесяць, калі не больш. Ад усіх маіх прапаноў, нягледзячы на іх тэматыку ці нагоду, ён “адбіваўся” альбо жартамі, альбо, калі яны станавіліся... Читать далее

Жыццё, як ні круці, праходзіць... Імгненне за імгненнем. Гадзіна за гадзінай. Дзесяцігоддзе за дзесяцігоддзем. Неяк так неўпрыкмет падкралася сямідзесяцігоддзе… Здаецца, і не жыў… Быццам бы толькі ўчора небарака-бусел скінуў мяне ў бацькаву росную капусту… На досвітку… У самым канцы жніўня 1940 года…


Дзяцінства
Цікава, ці радаваліся майму з’яўленню на свет бацькі? Усё... Читать далее

У разуменні абывацеля праца пчалавода падобна на абавязкі пчалінага трутня. Знай сабе качай мёд, пакуль нястомныя працаўніцы-пчолы яго здабываюць. Адзін мой знаёмы так і сказаў: “Ну якая праца ў пчаляра? Мёд жа пчолы носяць!”.
— Таксама пчаляр паехаў! – патлумачыў Віктар Мікалаевіч Ціток пасля таго, як імгненне назад павітаў гукам клаксона... Читать далее