Гісторыя з жыцця: “Малюся за жанчыну, што пакінула сваё дзіця ў раддоме”

08:00 / 15.10.2022

Мы зайшлі ва ўтуль­ную кавярню, заказалі па кубку духмянага напою… Мая суразмоўца яўна хвалюецца, збіваецца, час ад часу выцірае слёзы – і ўсё ж расказвае гісторыю свайго жыцця: вялікага няшчасця і найвялікшага ў свеце шчасця… 
– Я шмат гадоў пра гэта ні з кім не гаварыла. Не тое, каб гэтая гісторыя была сакрэтам,  – у нашым невялікім гарадку ўсе ўсё пра ўсіх ведаюць, не паспееш падумаць, як табе раскажуць, пра што. Але тое, што я перажыла, што думала і адчувала, ніколі ні з кім не абмяркоўвала. Чаму рашылася на шчырасць? Ведаеце, сёння я вельмі, проста бязмежна шчаслівая! Шчасце перапаўняе мяне ўсю, і мне хочацца падзяліцца ім. І калі каму-небудзь, хоць аднаму чалавеку, мая гісторыя дапаможа пераступіць цераз страхі, сумненні, адчай і ўратаваць чыюсьці душу і адначасова – сваю ўласную, я буду яшчэ шчаслівейшай – хоць, здаецца, гэта немагчыма.
Замуж я выйшла за сваё першае каханне, суседа па парце. Мы жылі дружна, ва ўзаемнай павазе і разуменні. Муж у мяне цудоўны: ён заўсёды клапоціцца, каб у мяне было ўсё самае лепшае, гаворыць: «Грошы – гэта паперкі, яны існуюць для таго, каб рабіць наша жыццё больш камфортным. Калі іх не хапае, значыць, трэба зарабіць – і купіць тое, што хочацца».
Але нездарма кажуць, што шчасце не купіш. Усё ў нас было добра, акрамя аднаго: не было дзяцей. Пятнаццаць гадоў мы чакалі, лячыліся, ездзілі ў лепшыя здраўніцы тады яшчэ Савецкага Саюза. Але ўсё безвынікова. Не буду маніць, здараліся моманты адчаю: навошта жыць, працаваць, адпачываць, некуды ехаць, нешта здабываць, калі няма галоўнага, што надае жыццю сэнс, – прадаўжэння цябе?
І вось аднойчы… Я тады адпачывала ў санаторыі…
Не, спачатку раскажу пра свой сон. У тую ноч мне прыснілася, што я, як звычайна ў ня­дзелю, прыйшла ў царкву, укленчыла перад абразам Маці Божай і стала прасіць, каб Бог даў нам дзіцятка. Хай яно будзе непаслухмяным, шкадлівым, непрыгожым – але хай яно будзе! І ў гэты час пад столлю ўзнік анёл і прамовіў: «Ідзі. Ён цябе пачуў». Я выйшла з царквы, паабапал дарожкі стаіць мноства людзей, і яны гавораць: «Якая ты шчаслівая! А мы ў чарзе стаім…» Я прачнулася, не разумеючы, што да чаго, і пайшла займацца звычайнымі санаторнымі справамі: сталоўка, працэдуры…
А вечарам прыехаў муж – растрывожаны, усхваляваны. Я перш не надала гэтаму асаблівага значэння. Можа, на рабоце непрыемнасці – у яго гэта часта здаралася. А ён, пагаварыўшы пра тое-сёе, кажа:
– Я сёння выпадкова даведаўся… Урач знаёмы сказаў… Словам, у нашай бальніцы дзіцятка ляжыць… Пакінутае – маці ад яго адмовілася. Яго збіраюцца адпраўляць у дом малюткі…
І адразу мой сон у вачах паўстаў. Саша не паспеў дагаварыць, як я выгукнула:
– Гэта нашае дзіця! Мы яго забіраем!
У той момант ні я, ні муж нават не ведалі, хто гэта – хлопчык ці дзяўчынка, хто яго бацькі, здаровае гэтае дзіця ці хворае. Я проста зразумела: Бог мяне пачуў, Ён дае мне шанс…
Назаўтра я пакінула санаторый і мы паехалі дамоў афармляць паперы – іх патрабавалася процьма! Але, вы не паверыце, мы ўсе патрэбныя даведкі сабралі за адзін дзень. Акрамя аднаго, самага галоўнага дакумента… 
Справа ў тым, што жанчына, якая нарадзіла нашу дачушку, не мясцовая – яна прыехала сюды да родзічаў. Цяжарнасць сваю хавала, калі прыйшоў час родаў, яе прывезлі ў бальніцу на «хуткай». Калі дзяўчынка з’явілася на свет, маці, пакарміўшы яе адзін раз, уцякла з бальніцы. Ніхто не ведаў яе прозвішча, месца жыхарства. А без заявы на адмаўленне ад дзіцяці ніхто б нам не дазволіў удачарыць малышку.
Але міліцыя знайшла яе. Муж паехаў у тую сям’ю разам з праваахоўнікамі, мяне не пусціў. Расказваў потым, што там нармальная сям’я – муж, двое дзяцей. Маладыя толькі і жылі бедна. Жанчына плакала, прасіла мужа забраць дзіцятка. Той быў катэгарычны: нам няма дзе жыць, малых няма чым карміць – куды яшчэ трэцяе!» І яны напісалі заяву, адмовіліся.
…Санітарка вынесла нам малышку праз чорны ход. У бальнічных пялюшках, коўдрачцы… Я трымала гэты скрутачак – і не верыла свайму шчасцю. Толькі на палове шляху рашылася адхінуць рог пялюшкі і пагля­дзець на сваю дачушку…
Прыехалі дамоў – а ў мяне нічога няма: ні харчавання, ні пялюшак, не кажучы ўжо пра ложачак ці каляс­ку. Першае, што я зрабіла, – парвала ўсе прасціны, што былі ў доме, каб было ў што загарнуць малую. З харчаваннем дапамагла сяброўка, якая працавала ў гандлі. Паціху жыццё стала наладжвацца.
У бальніцы ёй далі іншае імя – мы ж назвалі яе Оляй. Змянілі дату і месца нараджэння. Хоць разумелі, што шыла ў мяшку не ўтоіш. 
Я была вельмі адказнай маці! На халадзільніку вісеў расклад: калі карміць, калі спаць, калі на прагулку… Якая сёння кашка, якое заўтра пюрэ, калі які сок. Усё па хвілінах і калорыях!
Оля расла беспраблемнай дзяўчынкай. Паслухмяная, добра вучылася. Мы нават у бальніцы з ёй ні разу не ляжалі. Словам, цуд, а не дзіця! Нас з мужам называла толькі «мамачка» і «татачка», калі раптам «мама» ці «тата» – значыць, нешта здарылася. Не ведаю, ці чула яна калі ад «добрых людзей», што мы ёй не родныя. Потым, калі ўсё высветлілася, Оля гаварыла, што часам дзеці ў двары дражнілі яе гэтым, але яна лічыла тое звычайнай зайздрасцю: «Вы ж у мяне лепшыя ў свеце бацькі!» Часам пыталася: «Да каго я падобная?» Тады я падводзіла яе да люстэрка: глядзі! Гэта можа падацца цудам ці дзівам, называйце, як хочаце, але мы і на самой справе падобныя. 
Школу Оля закончыла з добрым атэстатам. Выбрала прафесію, пра якую марыла: стала настаўнікам. Нам гэта не вельмі падабалася, але адгаворваць не сталі – ёй жыць. Адзінае – мы з мужам лічылі, што павінны даць ёй добрую адукацыю, каб прафесія змагла яе «пракарміць» у самастойным жыцці. 
Пасля ўніверсітэта яна вярнулася дамоў, стала працаваць, вельмі хутка заваявала аўтарытэт у калег і любоў дзяцей. Стала перамагаць у конкурсах – сама і яе выхаванцы, здала экзамен на вышэйшую  катэгорыю. Ёй усё падабалася, а мы з бацькам ёй ганарыліся. 
Усё ў нашай сям’і было добра. Але ёсць такое страшнае пачуццё, як зайздрасць…
…Аднойчы Оля прыйшла з работы знерваваная і ўключыла дыктафон. Я, стаіўшы дыханне, слухала, як адна з работніц крычала на яе, абражала, зневажала маю дзяўчынку. А потым сказала: «Ты таму такая гадкая, што ў цябе бацькі не родныя. Калі б ты вырасла ў нармальнай сям’і, ты б і сама была нармальнай!»
– Мама, гэта праўда? – спытала дачка.
Я чакала гэтага пытання. Я рыхтавалася да яго ўсе гэтыя гады! Але яно застала мяне знянацку.
Тым не менш, перавёўшы дыханне, я адказала:
– Так, дачушка. Гэта праўда…
А потым… Вы павінны мяне зразумець… Паспрабуйце забраць кураня ў квактухі – яна выклюе вам вочы. Паспрабуйце пакрыўдзіць шчаня – сучка вас загрызе. Зрабіце крок да логава ваўчыцы – і лічыце, што вы нябожчык…
Мяне абурыла не столькі тое, што зайздросніца раскрыла нашу таямніцу – я не магла вытрываць, што чалавек, які нічога добрага ў жыцці не зрабіў, незаслужана зневажае маё дзіця, б’е маю дзяўчынку па самых балючых кропках. І я кінулася ў школу. Прызнаюся: хацела задушыць гэтую жанчыну, і калі б сустрэла яе ў той момант, то так бы і зрабіла. Так, мяне пасадзілі б у турму – затое іншыя ведалі б, што нельга так балюча, у самае сэрца, беспакарана раніць людзей. Забівае ж не толькі нож – ад слова больш балюча.
На шчасце – не ведаю, сваё ці яе – я не знайшла ў той момант зайздросніцу. Хацела падаць на яе ў суд: за раскрыццё асабістых дадзеных, знявагу гонару і годнасці ёй пагражаў рэальны тэрмін. Оля ўгаварыла не рабіць гэтага: «Мамачка, пашкадуй яе! Яна няшчасная жанчына, у яе сын алкаголік і маці ўжо некалькі гадоў прыкаваная да ложка. У нашай сям’і ўсё застанецца, як і раней, не трэба браць грэх на душу…» І я пагадзілася са сваёй мудрай дачкой.
…Я ўсё жыццё малюся за жанчыну, што нарадзіла Олю. Бязмежна ўдзячна, што яна тады не зрабіла аборт, не выкінула немаўля ў сметніцу, а проста ад яго адмовілася. Самы галоўны падарунак мне зрабіла матуля – падарыла жыццё. А другі, не менш каштоўны, – гэтая жанчына: яна дапамагла знайсці сэнс гэтага жыцця. 
Я зводдаль сачу за ёй – сацыяльныя сеткі гэта дазвалаюць. Калі ў іх былі цяжкасці, нават хацела тайком паслаць грошы, але муж забараніў нават думаць пра гэта. Усё думаю: як яна, бедная, спіць? Пра што думае, калі цалуе сваіх дзяцей? Ці ўспамінае немаўля, якое пакінула некалі ў бальніцы, што адчувала тады, як дзіцятка тры дні крычала пасля яе ўцёкаў, не хацела браць грудзі жанчыны, якая спрабавала накарміць? Яна ж не ведае, што цяпер пакінутая ёй дзяўчынка – любімая і любячая дачка, што ў яе ёсць сям’я: бацькі, муж, двое дзяцей… Біялагічная маці нашай дачкі пасля Олі нарадзіла яшчэ траіх. Цяпер іх сям’я матэрыяльна забяспечана, у мужа – паспяховы бізнес, яны пабудавалі вялікі дом, ездзяць на дарагой машыне. Але, мне здаецца, тая жанчына дрэнна спіць па начах... І калі Оля аднойчы сказала: «Ніколі ёй не дарую!», я пераканала дачушку, што мы павінны быць ёй удзячны – за тое, што ёсць адзін у аднаго, што мы разам – і шчаслівыя. 
Калі мая гісторыя дапаможа некаму зведаць гэтае шчасце, буду лічыць, што недарэмна адкрыла вам сёння самыя запаветныя куточкі душы…

Ад аўтара: Па просьбе гераіні я змяніла імёны ўдзельнікаў гэтай гісторыі і некаторыя падрабязнасці. І вельмі прашу чытачоў: калі ласка, не спрабуйце вылічыць, ХТО. Гэтая гісторыя не пра КАГО, а пра ШТО. Спадзяюся, вы гэта зразумелі…
Текст: Нина Рыбик
Фото: из интернета