Мастацтва стужкавай вышыўкі захапіла астравецкіх пенсіянерак

10:49 / 16.03.2018

Мастацтва стужкавай вышыўкі літаральна захапіла астравецкіх пенсіянерак. І выявіла таленавітых майстрых.

У свой час наведвальнікі раённай бібліятэкі мелі магчымасць палюбавацца арыгінальнымі карцінамі Людмілы Андрэеўны Пратаковіч, у якіх вышыўка спалучаецца з жывапісам; цудоўнымі, пяшчотнымі пано Ірыны Баляславаўны Шляхтун, адрозныя высокім густам у падборы колераў. Жадаючыя маглі нават прайсці ў іх майстар-клас.

Рабочий стол Валентины Янчевской.jpg

творчая майстэрня

А напрыканцы мінулага года ўвагу прыхільнікаў і аматараў гэтага народнага мастацтва прывабіла выстава твораў яшчэ адной самадзейнай мастачкі-вышывальшчыцы – Валянціны Рыгораўны Янчэўскай. Зрэшты, гэта была ўжо другая па ліку дэманстрацыя яе работ – спярша яны выстаўляліся ў Тэрытарыяльным цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва. Рэакцыя гледачоў была аднолькавая: захапленне! Сапраўды, «Умиляет взор вышитый узор» – такі дэвіз меў гэты своеасаблівы вернісаж.

Работы Валентины Янчевской.jpg

на выставе ў тэрытарыяльным цэнтры

Валянціна Рыгораўна вырасла ў па-сапраўднаму творчай сям’і. Яе бацька, Рыгор Францавіч Шыманскі, быў выдатным сталяром, рабіў вокны, дзверы, мэблю. За што ні браўся, рэч атрымлівалася прыгожай, зручнай, даўгавечнай. У камбінаце будматэрыялаў ён быў паважаным чалавекам. А маці – слынная на ўсю ваколіцу ткаля. Спрабавала і дачушку да красён прывабіць, ды Валянціна не зацікавілася, толькі снаваць дапамагала. А вось шыць навучылася з ахвотай: пасцельныя прыналежнасці, сукенкі сабе, дзецям навагоднія касцюмы. Аднойчы, каб дачка была на балі самай прыгожай казачнай Мальвінай, парэзала, не шкадуючы, сваю парчовую сукенку.

– Вышываць ніколі не спрабавала, – сказала Валянціна Рыгораўна – і вельмі мяне здзівіла: адкуль жа тады столькі работ на сценах дома, ды яшчэ – на выставе ў бібліятэцы?

– А гэта з лёгкай рукі родзічкі, Ганны Францаўны Сінкевіч. Яна хадзіла на майстар-клас да Людмілы Андрэеўны Пратаковіч – і мяне ўгаварыла. Адшукала я старую рамку, кавалак даматканага палатна і пачала вучыцца. Людміла Андрэеўна паказала асноўныя моманты, сцяжкі – і я пачала вышываць. Напачатку не атрымліваліся ружы, дні чатыры трэніравалася, а потым справа пайшла. А яшчэ бэз шмат часу патрабуе.

– Па першым часе я шмат капіравала, – працягвае дзяліцца сакрэтамі Валянціна Рыгораўна. – А цяпер стараюся кожны раз стварыць нешта новае. Бяру ўбачанае за аснову – і развіваю: падбіраю іншыя колеры стужак, мяняю элементы ўзору, спрабую будаваць сюжэты. Часам працую над некалькімі вышыўкамі адразу: да чаго сёння душа хінецца, тым і займаюся.
А яшчэ Валянціна Рыгораўна вельмі любіць сустракаць гасцей. Стаяць ля пліты, гатаваць розную смакату, сервіраваць стол – адно задавальненне. Творчы чалавек – творчы ва ўсім.