Родам з СССР: Як дзед ёлку выратаваў
13:30 / 09.01.2018
Бацька са старэйшым братам з раніцы выправіліся ў лес за елачкай. Ужо ў абед дрэўца стаяла ў качагарцы і паступова вызваляла свае зялёныя гнуткія лапкі са снежнага палону.
Дом між тым напаўняўся чароўнымі пахамі каляднай вячэры – на кухні шчыравалі бабуля з цёткай. Справа перад імі стаяла няпростая – прыгатаваць 12 посных страў.
Юрка ж сядзеў перад акном і спрабаваў па пахах вызначыць, што ж робіцца на кухні. Хоць напярэдадні Калядаў у сям’і захоўвалі строгі пост, малому далі перакусіць. Толькі на гэты раз яму было не да ежы. Уяўленне малявала прыгожыя цацкі, шкляныя пацеркі і свечкі, якімі яны з матуляй вечарам упрыгожаць елачку.
І вось гудок цягніка абвясціў, што хутка маці будзе дома – хлопчык што ёсць сілы рвануў да дзвярэй, каб першым сустрэць яе.
Маці паволі зайшла ў хату.
– Мама, ты цацкі купіла? – заглядваючы ёй у вочы, прашаптаў Юрка.
– Ну канешне, – адказала тая і дастала з адной сумкі цукеркі і мандарыны, а з другой – вялікую кардонную скрынку. Юрка ведаў: там – цацкі! У іншы раз ён перш за ўсё кінуўся б да цукерак – але цяпер яго позірк застыў на скрынцы з Дзедам Марозам.
– Дзякуй, дзякуй! – затанцаваў ён вакол матулі, стараючыся схапіць скрынку.
– Цішэй, вісус, – строга спыніў яго радасць бацька. – А то зараз не будзе чым елку ўпрыгожваць.
Маці паставіла скрынку з цацкамі на стол і адкрыла яе. Юрка быў побач.
Залатыя і серабрыстыя шышкі, жоўтыя, зялёныя і чырвоныя грыбочкі, аранжавыя і ружовыя шары, зайчыкі, вавёркі, фігуркі касманаўтаў, шкляныя лялькі – у хлопчыка перахапіла дыханне… А якія прыгожыя шкляныя пацеркі! Такіх не было ні ў Віцькі, ні ў Сашкі. А свечкі! На спецыяльных прышчэпках – вось сябры будуць зайздросціць.
Адна за другой цацкі са скрыначкі перамяшчаліся на елачку. Потым матуля развесіла пацеркі і цукеркі, расклала на калючых зялёных лапках белыя шматкі ваты і прычапіла маленькія свечкі – іх сям’я запальвала, калі садзілася за калядны стол.
Юрка не адыходзіўся ад ёлкі. Нават расстаўляючы талеркі, адным вокам касіўся на цацкі, якія пераліваліся рознымі колерамі.
… «Ойча наш, які ёсць у небе…» – пачаў дзядуля, як старэйшы ў сям’і, словы малітвы. Сямейнікі, стоячы за калядным сталом, паўтаралі за ім.
І раптам пачуўся трэск… Адна са свечак, што гарэла на навагодняй ёлачцы нахілілася, ад яе ўспыхнула вата, яшчэ крыху – і ёлачку ахопіць полымя!
Дзядуля выскачыў з-за стала, падбег да ёлкі, паваліў яе на падлогу і стаў таптаць.
Што было далей, Юрка бачыў нібы праз сон. Ад цацак засталіся толькі танюсенькія аскепкі шкла. Уцалела некалькі лялек на прышчэпках... Юрка асцярожна падняў іх з падлогі, паклаў на стол і перавёў позірк на маму – яе вочы набрынялі слязьмі.
А дзед з выглядам пераможцы, падняў дрэўца з падлогі, глянуў на сямейнікаў і з гонарам прамовіў: «Затое ёлка не згарэла!».
...На наступны дзень дзеці з мамай паўдня рабілі ёлачныя ўпрыгожанні: клеілі з каляровай паперы ланцужкі і фанарыкі, звязвалі саломку ў зорачкі, а потым развешвалі іх. Сярод гэтай самаробнай прыгажосці былі і тры ацалелыя шкляныя лялькі...
Леся ВЕЦЯРОК, фота аўтара.