Вершы Станіслава Курылы

Бульбакапанне

Бульбакапання часам гожым
Зноў стукаюцца да мяне
Ўспаміны, быццам бульба ў кошык
На разаранай баразне.

Яшчэ бульбашык невялікі –
І я з дарослымі стаю
На пульхнай глебе і без ліку
Паклоны бульбе аддаю.

І мне таксама глянуць люба,
І я не менш за ўсіх тут рад,
Што ўрадзіла добра бульба –
Мяшкі пасталі хутка ў рад.

Хоць ные цела ўсё пад вечар
Ды сам стараюся не ныць,
І вельмі шчасліў чалавечак
Перад вячэрай рукі мыць.

І, бульбе дзякуючы, мара
Збылася – усім сабрацца нам.
Над бульбаю дыміцца пара,
Нібы над ворывам туман.

– У гэтым годзе дзякуй Богу –
Размову мама завяла, –
А летась бульбачка, як боб той,
На гліне мылкаю была.

А зараз сыпкая на дзіва,
Як пірагі, наш хлеб другі!..
Бульбакапання час. Дзяцінства.
Ўспаміны б'юцца ў берагі.