А вы что думаете: знаете ли вы своих предков?
Лічыцца, што свой род трэба ведаць да сёмага калена. Нездарма слова «сям’я» складаецца з двух частак – «сем» і «я».
У астраўчан і гасцей горада мы пацікавіліся, ці ведаюць яны сваіх продкаў?
Яніна Боўша, пенсіянерка (без фота):
– Свой род ведаю да прадзедаў. Я, як і мае продкі, нарадзілася і гадавалася ў вёсцы Будраны, што на Спондаўшчыне. Раней там столькі людзей было! А цяпер засталася толькі адна жылая хата, у якой жыве мая стрыечная сястра Галіна. Шкада, што вёскі пакрысе выміраюць.
Бацькі і дзяды пахаваны на могілках у Клюшчанах. Не толькі на Задушны дзень, але, як толькі выдаецца вольная хвілінка, стараемся пад’ехаць туды, каб навесці парадак, запаліць лампады, памаліцца.
Лічу, што трэба цікавіцца сваімі каранямі, ведаць, хто былі, чым займаліся і як жылі нашы продкі. Калі мы помнім пра іх, значыць – нашы дзеці і ўнукі таксама будуць нас успамінаць.
Віктар Ліпскі, вадзіцель пракуратуры:
– Мае дзяды – з-пад Пушчавых. Ведаю, што жылі яны бедна, працавалі на зямлі, трымалі, як і ўсе ў той час, гаспадарку.
Сваімі каранямі цікаўлюся. Калега даў пачытаць кнігу пра прозвішча Ліпскія, але, на жаль, звестак пра сваякоў я там не адшукаў.
Сяргей Свіла, электразваршчык (без фота):
– Бацькі мамы паходзяць з Польшчы. Бабуля Анастасія і дзед Мікалай пераехалі на Беларусь: спачатку жылі ў Іўеўскім раёне, потым – на Астравеччыне.
Татавы бацькі, бабуля Яніна і дзед Іван, жывуць на Пастаўшчыне. На жаль, бываць у іх даводзіцца не часта. Пры сустрэчы абавязкова распытаю іх, кім былі мае прадзеды.
Таццяна Русецкая, жыхарка Астраўца:
– Мама нарадзілася ў Вільнюсе, тата – на Астравеччыне. Спачатку мы жылі ў Літве, потым пераехалі на радзіму таты. Калі ўсталявалася Дзяржаўная мяжа і візавы рэжым, сувязь з літоўскімі сваякамі стала слабай.
Лічу, што цікавіцца сваімі продкамі трэба, – каб лепш разумець сябе. Часта здараецца так, што дзеці паўтараюць лёс бацькоў ці нават дзядоў.
Кацярына Драневіч, ветурач пагранічна-кантрольнага ветэрынарнага пункта:
– Свой радавод ведаю дастаткова добра. Дзядуля Фларыян Пішчык паходзіў з Дзятлаўчыны. Яго жонка, мая бабуля Ганна, нарадзілася ў Вязынцы, там дзе і з’явіўся на свет класік беларускай літаратуры Янка Купала. Бабуля расказвала, што хадзіла на танцы разам з паэтам.
У татавых бацькоў лёс склаўся трагічна. Мае дзядуля і бабуля былі працавітымі і руплівымі людзьмі, мелі шмат зямлі, таму і жылі заможна. Потым іх раскулачылі. Падчас вайны дзед Віктар прапаў без вестак.
Алена ГАНУЛІЧ, фота аўтара.