Ці часта астраўчане сустракаюцца з аднакласнікамі?
Першая субота лютага збірае былых выпускнікоў у школьных сценах.
Як часта вы сустракаецеся з аднакласнікамі? Наш карэспандэнт задаў гэтае пытанне астраўчанам і гасцям горада.
Юрый Раўнейка, машыніст вежавага крана:
– Колькі вады сцякло, як мы закончылі школу! Было гэта ў 1982 годзе. Маладыя, поўныя энергіі і планаў… А цяпер ужо з маршчынамі і сівымі валасамі.
З аднакласнікамі сустракаліся толькі на 25-годдзе выпуску ў нашай школе, на Брэстчыне. На 30-годдзе ўжо не збіраліся. Хацелася пабачыцца, але калі? У кожнага свае клопаты: праца, сем’і – ужо ўнукі пайшлі! Усё часу няма…
Святлана Мажэйка, фармацэўт:
– Так склалася жыццё, што мне давялося вучыцца ў розных школах – бацькі з-за спецыфікі прафесіі пастаянна пераязджалі: не паспявала з кімсьці заводзіць цеснае сяброўства. Затое калі паступіла ў Магілёўскае медыцынскае вучылішча, адразу «абрасла» сяброўкамі – з некаторымі і да гэтага часу падтрымліваю адносіны.
Людміла Апановіч, метадыст аддзела адукацыі, спорту і турызму:
– З аднакласнікамі сустракаюся часта – многія з нашага выпуску засталіся на Астравеччыне. З некаторымі аднакласніцамі – Марынай Бурбуль, Аленай Камчыцкай, Анжэлай Пілецкай – мы сябруем: віншуем адна адну са святамі, разам адзначаем сямейныя ўрачыстасці.
Вечар сустрэч – цудоўная традыцыя, якая дазваляе кожнаму вярнуцца ў сваё дзяцінства, сустрэцца з аднакласнікамі і настаўнікамі і ўзгадаць пару юначых мар і надзей.
Я ўдзячна сваім настаўнікам, таму што дзякуючы ім я стала той, кім ёсць зараз. Нашы педагогі былі настаўнікамі ад бога.
Аляксей Дударэвіч, загадчык па гаспадарчай дзейнасці ЦКРАіР:
– Нарадзіўся і вучыўся на Навагрудчыне, а лёс занёс на Астравеччыну.
З аднакласнікамі бачыўся даўно, але з многімі падтрымліваю сувязь у сацыяльных сетках «Одноклассники» і «ВКонтакте». Сучасныя тэхналогіі спрашчаюць жыццё: не трэба траціць час і грошы, каб прыехаць на вечар сустрэч у родны горад, – дастаткова адкрыць стужку навін у сацыяльных сетках: па фотаздымках, якія на сваіх старонках размяшчаюць аднакласнікі, можна даведацца, хто выйшаў замуж, стаў татам ці змяніў месца жыхарства.
Вера Даўнаровіч, у адпачынку па доглядзе дзіцяці:
– Па гарадскіх мерках наш выпуск быў нешматлікім – але вельмі дружным. Падчас выпускнога вечара мы дзяліліся сваімі марамі: я хацела быць поварам – паступіла, але, праўда, недавучылася; сяброўка Таня марыла стаць медыцынскай сястрой – зараз працуе ў Астравецкай бальніцы…
З аднакласнікамі даўно не бачылася. На вечар сустрэч – вучылася ў Падольцах – ніхто не запрашаў, хутчэй за ўсё, не паеду.
