Лепшыя працаўнікі сельскай гаспадаркі
13:11 / 26.11.2018
Ферма «Кярняны» КСУП «Варняны» першай у раёне стала працаваць як малочна-таварны комплекс. Апошнія гады яго ўзначальвае Марыя Уладзіславаўна Тумінская.
Пасля школы Марыя атрымала спецыяльнасць ветурача. А праз некаторы час пазнаёмілася з земляком Анатолем.
– У часы Савецкага Саюза межаў не было. Лічы, усе астравецкія вучыліся ці працавалі ў Літве, – расказвае жанчына. – Толя не захацеў заставацца ў горадзе – яго цягнула на вёску. А я, канешне ж, за ім пайшла – прыехалі на радзіму мужа, у Бабраўнікі.
Тумінскія ўладкаваліся на працу ў калгас імя Чапаева. Пазней перабраліся бліжэй «да цывілізацыі» – у Варняны, праўленне калгаса выдзеліла ім жыллё.
– Здаецца, толькі ўчора вярнуліся з мужам на Астравеччыну, я гушкала на руках дачушак – а ўжо сама бабуля, – з лёгкім сумам гаворыць жанчына. – Старэйшая дачка Наташа да дэкрэтнага адпачынку працавала трактарысткай. Дык нават мужчыны дзіву даваліся, як яна спрытна ўпраўлялася з трактарам! А мне вось па душы жывёла. Мо, таму ў ветэрынары і пайшла?
Марыя Уладзіславаўна кожны дзень з радасцю едзе на комплекс у Кярняны. Сваю раніцу жанчына пачынае з абходу памяшканняў.
– Сёлета значна «мінусуем» у параўнанні з мінулым годам. Ледзь не ўсю зіму жывёлу кармілі прывазнымі кармамі, а малако ў каровы на языку, – уздыхае загадчыца комплексу. І дадае:
– І ўсё ж – з жывёлай прасцей, чым з людзьмі: яна не падманвае, не помсціць. Хоць цяжкасцей у сельскай гаспадарцы хапае, асабліва ў апошні час, сваю работу я ўсё ж люблю…
Водар дзяцінства
Водар свежаскошанай травы пахне дзяцінствам – той далёкай, напаўзабытай парой, калі дрэвы і хаты здаваліся вышэйшымі, малако – смачнейшым, а людзі – дабрэйшымі.
Адзін з лепшых механізатараў КСУП «Міхалішкі» Сяргей Люцыянавіч Чымбар з усіх сельскагаспадарчых работ найбольш любіць касавіцу: пад націскам бліскучага ляза травы пакорліва кладуцца ў пракос, а над полем лунае тонкі, сатканы з нотак траў і зёлак водар. Праз некалькі гадзін, калі сонца прасушыць і падвяліць травы, – у поле «выпускаюць» кормаўборачны камбайн. У такія хвіліны, седзячы ў кабіне «Ягуара», мужчына ўспамінае сваё дзяцінства.
Атрымаўшы правы трактарыста, хлопец пайшоў працаваць у калгас. Зрэдзьчасу гасцяваў у сястры Ірыны, якая выйшла замуж у Міхалішкі.
– Глянулася мне тут дзяўчына – вачэй не адарваць, – успамінае мужчына. – Праз некаторы час пабраліся з Наташай шлюбам. Дачушку нарадзілі… Так Міхалішкі сталі для мяне другой радзімай.
З вясны і да восені Сяргей Люцыянавіч у полі: рыхтуе глебу пад сяўбу, завіхаецца на пасяўной і касавіцы. Сёлета ў гаспадарцы з’явіўся новы кормаўборачны камбайн «Ягуар» – і яго даверылі адказнаму і працавітаму механізатару.
Гервяцкі Айбаліт
Ветэрынарны ўрач малочна-таварнага комплекса «Дайлідкі» КСУП «Гервяты» Дзмітрый Аляксандравіч Будай у сваім жыцці спрабаваў класці дарожную плітку, рабіць глазурованыя сыркі, фасаваць тавар… І ўрэшце зразумеў, што яго месца – на ферме, што найлепш за ўсё ён умее і любіць лячыць жывёл.
У КСУП «Гервяты» Дзмітрый Аляксандравіч пачынаў працаваць ветэрынарным артапедам на МТК «Рымдзюны». Потым пакінуў сельскую гаспадарку – каб праз некаторы час вярнуцца назад з ўпэўненасцю, што тут ён – на сваім месцы. Апошнія некалькі гадоў Дзмітрый Будай працуе ветэрынарам і па сумяшчальніцтву аператарам штучнага асемянення на комплексе ў Дайлідках.
На пытанне, якіх жывёл мужчына любіць найбольш, ён, доўга не думаючы, шчыра адказаў:
– Усіх! Не мной сказана, што мы ў адказе за тых, каго прыручылі.
Малады – ды ўдалы
Упершыню з трактарыстам-машыністам КСУП «Гудагай» Аляксеем Сакалоўскім я пазнаёмілася на жніве некалькі гадоў назад.
– Ведаў з дзяцінства, што буду трактарыстам, – прызнаецца Аляксей. – Нарадзіўся і жыву ў Дрэвяніках. Пасля школы вучыўся ў Ашмянскім аграрным каледжы, атрымаў ажно тры спецыяльнасці: трактарыста-машыніста, вадзіцеля і слесара. Пайшоў працаваць у калгас, – на адным дыханні за некалькі хвілін выдаў сваю біяграфію малады механізатар.
Нягледзячы на нешматслоўнасць і сціпласць у стасунках з людзьмі, у кабіне трактара Аляксей адчувае сябе ў сваёй стыхіі.
– Вясной рыхтую глебу да сяўбы, летам перавожу «зялёнку», зімой развожу па фермах кармы. Працаваў і камбайнерам, – гаворыць Аляксей. – А некалькі тыдняў назад мне даверылі МАЗ. Некаторыя кажуць, што вадзіцелем працаваць лягчэй, але гэта толькі здаецца. Селі б яны ў кабіну грузавога аўтамабіля – ды па бездарожжы цэлы дзень патрэсліся б… Чужы хлеб заўсёды здаецца смачнейшым, а работа – лягчэйшай.
