Права на адпачынак. А вы ведаеце асноўныя палажэнні Працоўнага кодэкса?
Кожны работнік мае права на водпуск і павінен ведаць, на які адпачынак ён можа разлічваць. У сувязі з гэтым нагадваем асноўныя палажэннi Працоўнага кодэкса, якія тычацца працоўнага адпачынку.
Дзяржаўныя святы і святочныя дні, якія прыпадаюць на перыяд водпуску, у лік каляндарных дзён адпачынку не ўключаюцца і не аплачваюцца.
Працягласць асноўнага адпачынку не можа быць меншай за 24 каляндарныя дні. Акрамя гэтага, за шкодныя і небяспечныя ўмовы працы, за ненармаваны працоўны дзень, за працяглы стаж працы работніку прадстаўляецца дадатковы адпачынак.
Наймальнік павінен выплаціць сярэдні заробак за час працоўнага адпачынку не пазней чым за 2 дні да пачатку водпуску.
Працоўны адпачынак за першы год работы прадстаўляецца не раней чым праз 6 месяцаў – за выключэннем выпадкаў, прадугледжаных Працоўным кодэксам (да прыкладу, жанчынам, якія маюць дваіх і больш дзяцей ва ўзросце да 14 гадоў ці дзіця-інваліда, або работнікам, прынятым на працу ў парадку пераводу).
Па дамоўленасці паміж работнікам і наймальнікам водпуск можа быць падзелены на дзве часткі – пры гэтым адна частка павінна быць не менш за 14 каляндарных дзён.
Права на працоўны адпачынак прадстаўляецца работніку кожны год. Аднак у выключных выпадках са згоды работніка дапускаецца перанос часткі адпачынку на наступны працоўны год. Пакінутая частка водпуску можа быць менш за 14 каляндарных дзён і прадстаўляецца да канца бягучага працоўнага года. Частка працоўнага адпачынку, якая пераносіцца, па жаданні работніка, можа быць далучана да адпачынку за наступны працоўны год ці выкарыстоўваецца асобна.
Частка працоўнага адпачынку, якая перавышае 21 каляндарны дзень, па дамове паміж работнікам і наймальнікам можа быць заменена грашовай кампенсацыяй.
Вольга НАЗАРАВА,
памочнік пракурора.