Людзі і справа лясной гаспадаркі
15:03 / 16.09.2018
Не заводзіцца «Шціль», сапсавалася бензакаса, непаладкі з кустарэзам? Значыць, надышоў час паказаць іх «доктару», які добра ведае, што патрэбна такім «пацыентам». Там падмажа, тут падкруціць, заменіць саправаную дэталь – і тэхніка зноў гатова да эксплуатацыі. Менавіта такім «доктарам» у Астравецкім лясгасе з’яўляецца Іван Іванавіч Сымановіч, які працуе слесарам па рамонту лесанарыхтоўчага абсталявання.
Дарэчы, за час працы ў лясной гаспадарцы мужчына займаўся не толькі рамонтам лесанарыхтоўчага абсталявання. Пачынаў вадзіцелем легкавога аўтамабіля, затым перасеў на грузавы, а пры неабходнасці браў у рукі пілу і валіў лес. У пачатку 90-х у працоўнай кніжцы мужчыны з’явіўся яшчэ адзін запіс – «ляснік Астравецкага лясніцтва».
– Каля пятнаццаці гадоў адпрацаваў на гэтай пасадзе, работа мне падабалася, – успамінае Іван Іванавіч. – Мо, таму, што сам родам з вёскі і прыроду з маленства люблю. Я хоць і даўно пераехаў у Астравец, але гараджанінам сябе не лічу: тут свой дом, участак, агарод. І лесніком працаваў з задавальненнем – канешне, часам было няпроста, але без пераадольвання цяжкасцей жыць было б нецікава.
За плячыма Івана Іванавіча Сымановіча больш за трыццаць гадоў адданай працы ў лясной гаспадарцы: сотні кіламетраў лясных дарог, гектары падрастаючага лесу і не адзін дзясятак адрамантаванага абсталявання. Годная работа годнага чалавека!
Без галоўнага – ніяк!
Ірына Іванаўна Назарава не адпускае лесавозы, не падлічвае кубы, не выпісвае лес і не вырошчвае розныя пароды дрэў у гадавальніку – але без яе ўдзелу наладжаны і адшліфаваны гадамі механізм Астравецкага лясгаса адразу дасць збой. Бо Ірына Іванаўна адказвае за фінансавы дабрабыт прадпрыемства: яна – галоўны бухгалтар лясгаса.
– Ці цяжка адказваць за фінансы такога прадпрыемства? – перапытвае Ірына Іванаўна. – Па-першае, я не адна – за мной стаяць бухгалтары кожнага з лясніцтваў, а па-другое, калі б у рабоце не было цяжкасцей, яна перастала быць цікавай.
Да кожнай справы галоўны бухгалтар падыходзіць адказна і ўпэўнена, бо ведае: невырашальных задач няма, трэба толькі знайсці правільны падыход. І яна катэгарычна не згодна з тымі, хто лічыць, што яе работа нецікавая і аднастайная. За «гульнёй» лічбаў, планамі і справаздачамі працоўны дзень праносіцца непрыкметна, але кожны прыносіць нешта новае.
– Любы занятак будзе нецікавым, калі ён не па душы, а я на сваёй рабоце не сумую, – з усмешкай адзначае жанчына.
Адказнасць, добрасумленнасць і адданасць працы не застаецца незаўважанай. Сёлета Ірына Іванаўна ўзнагароджана Ганаровай граматай Міністэрства лясной гаспадаркі. Такая высокая адзнака была для жанчыны неспадзяванай, але прыемнай – значыць, яна на правільным шляху.
Маладое папаўненне
Працаваць, удасканальвацца і набірацца вопыту – такі план на бліжэйшыя гады для сябе распрацаваў і зацвердзіў малады спецыяліст ДЛГУ «Астравецкі лясгас», майстар дрэваапрацоўчага цэхаьАляксандр Субач.
– Хачу бліжэйшыя гады працаваць у дрэваапрацоўчым цэху – тут ёсць у каго павучыцца прафесіяналізму і жыццёвай мудрасці, – дзеліцца планамі малады майстар. – А там будзе бачна.
Жаданне ёсць – у добры час!
Праца на «дзясятачку»
Пагрузчык «Амкадор-527», высыпаўшы апошні коўш дранкі, грацыёзна развярнуўся на месцы і застыў у чаканні чарговай каманды – чалавек і яго машына працуюць у дружным тандэме.
– А гэта наш вадзіцель пагрузчыка Міхаіл Уладзіміравіч Ярмак, – знаёміць з шафёрам «Амкадора» начальнік дрэваапрацоўчага цэха Дзмітрый Аляксандравіч Волк-Леановіч. – Дзесяць гадоў працуе ў лясгасе. І ўсе дзесяць – у нас на ДАЦ.
– Мяне ўсё задавальняе: работа добрая, зарплата стабільная, тэхніка не падводзіць – а што яшчэ патрэбна для нармальнага жыцця? – усміхаючыся, гаворыць Міхаіл Уладзіміравіч.
І з гэтым цяжка не пагадзіцца.
Ад лёсу не ўцячэш
Выпускнік сельскагаспадарчага тэхнікума Адам Етко замест размеркавання на Магілёўшчыну выбраў зусім супрацьлеглы напрамак – Астравецкі раён.
– Да нас у тэхнікум прыехаў тагачасны старшыня Кямелішкаўскага саўгаса Іван Іванавіч Дужык, ён «вербаваў» сабе спецыялістаў, – расказвае Адам Георгіевіч. – На Магілёўшчыну я ехаць не хацеў, выбраў Гродзеншчыну – бачна, лёс мяне сюды прывёў.
– Працоўны стаж ужо пераваліў за дваццаць гадоў. Як падумаеш, дык і самому не верыцца, – прызнаецца Адам Георгіевіч. – У чым сакрэт гэтага «доўгажыхарства»? Лес люблю, прыроду шаную, ды і душой да работы прыкіпеў. Ад лёсу не ўцячэш – значыць, тут маё месца.
