Ольховская школа отметила 40-летний юбилей после 70-летнего
09:07 / 22.02.2019
Але юбілеяў шмат не бывае – вырашылі ў Альхоўцы. І вельмі дарэчы ўзгадалі, што сёлета ў школы яшчэ адзін юбілей – 40 гадоў, як расчыніла дзверы сярэдняя школа! Чым не нагода сабраць сяброў, настаўнікаў, вучняў і выпускнікоў розных гадоў на спатканне з юнацтвам, на шчымлівы і кранальны вечар школьных сяброў?!
І ўзгадаць усім разам, чым адметная Альхоўская школа.
...Сваім бацькоўствам
Усё ў Альхоўцы так ці інакш звязана з кардоннай фабрыкай. А школа – гэта паўнавартасная дачка фабрыкі!
Тагачасныя дырэктар кардоннай фабрыкі Віктар Дзям’янавіч Ожэг і начальнік раённага аддзела адукацыі Леанід Уладзіміравіч Батура ўзгадалі, як нараджалася школа. Як пісалі пісьмы ў Маскву ва Усесаюзнае міністэрства – і як самі не паверылі, калі там прынялі рашэнне аб будаўніцтве дзвюх сярэдніх школ у Савецкім Саюзе – у Альхоўцы і Усць-Іліме. Як за тры месяцы – сёння ў гэта цяжка паверыць! – распрацавалі праектна-каштарысную дакументацыю. Як Віктар Дзям’янавіч Ожэг з тагачасным дырэктарам Альхоўскай васьмігодкі Валянцінай Аляксееўнай Маркоўскай ездзілі па навакольных вёсках і ўгаворвалі бацькоў, чые дзеці хадзілі ў школу ў Свір ці Нястанішкі, перавесці іх у Альхоўку, абяцалі арганізаваць падвоз вучняў – вядома ж, за кошт фабрыкі. Як дэлегацыю найбольш «баявых» мацярок выправілі ў Гродна ў абласны аддзел адукацыі – трэба было пераканаць чыноўнікаў, што Альхоўцы патрэбна менавіта сярэдняя, а не 8-гадовая школа.
І потым школа доўгі час адчувала бацькоўскі клопат прадпрыемства. Пра гэта на вечары школьных сяброў узгадваў Яўген Уладзіміравіч Чабатароў, які ўзначальваў школьны калектыў на працягу 27 гадоў: як фабрыка купляла мэблю і інвентар для школы, плаціла стыпендыю выдатнікам, як аднойчы зімой за два дні замянілі размарожаную сістэму ацяплення.
Яўген Уладзіміравіч Чабатароў
На жаль, «няма таго, што раньш было»: фабрыка, як гэта бывае з бацькамі, пастарэла, стала нямоглай і з цяжкасцю сама трымаецца на плыву – пра дапамогу школе цяпер няма і гаворкі…
А «дачушка» за гэтыя 40 гадоў стала дужай, прыгожай, паспяховай! І пры гэтым засталася памятлівай – і ўдзячнай.
…Пастаянствам
Намеснік раённага аддзела адукацыі Алеся Казіміраўна Кашко, віншуючы школу з юбілеем, прывяла цікавую лічбу: пераважная большасць настаўнікаў гэтай школы, 80 працэнтаў, працуюць тут больш за 20 гадоў. Сюды амаль не размяркоўваюць маладых спецыялістаў: няма вакансій! Ці ж гэта не сведчанне адданасці прафесіі і сваёй школе – у наш час, калі ўсе крыкам крычаць аб падзенні прэстыжу настаўніцкай справы?!
Да слова: сённяшні дырэктар Альхоўскай школы Сяргей Анатольевіч Гаўрыловіч прыкладна ў адзін час атрымаў дзве прапановы: яго запрасілі на прэстыжную высокааплачваемую працу ў Маскве – і прапанавалі дырэктарскае крэсла ў Альхоўскай школе. Школа пераважыла…
Гэтае пастаянства, сямейнасць у добрым сэнсе слова кідаліся ў вочы і на вечары школьных сяброў.
Яна відалася ў тым, як цёпла і шчыра віталі сваю першую настаўніцу Таццяну Цімафееўну Гурскую яе колішнія вучні, што закончылі школу 50 гадоў назад – тады яна была яшчэ васьмігодкай. Як абдымалі свайго класнага кіраўніка, настаўніка беларускай мовы і літаратуры Аляксандру Уладзіміраўну Бабіч, выпускнікі, што выйшлі са школы 35 гадоў назад. У тым, як сустракалі свайго нязменнага на працягу 27 гадоў дырэктара Яўгена Уладзіміравіча Чабатарова – ён і зараз выкладае ў роднай школе дапрызыўную падрыхтоўку. І ў тым, як колішнія выпускнікі, зараз – самі настаўнікі, дзякавалі сваім педагогам – і адначасова прымалі віншаванні ад сваіх вучняў; у тым, з якой любоўю яны расказвалі пра свае школьныя гады цудоўныя, пра аднакласнікаў, настаўнікаў…
Назіраючы за гэтым дзействам, міжволі ўзнікала адчуванне, што вялікая і дружная сям’я, якую лёс раскідаў па розных гарадах і вёсках, нарэшце сабралася разам – і ім мала вечара, каб нагаварыцца, наўспамінацца, наабдымацца…
…Талентамі
Для кожнай школы яе вучні і настаўнікі, як для кожнай маці яе дзеці, – самыя разумныя, самыя таленавітыя, самыя лепшыя!
Але нават з улікам фактара суб’ектыўнасці трэба прызнаць, што і ў гэтым плане Альхоўская школа – асаблівая.
Гэта пацвердзіла і Алеся Казіміраўна Кашко, узгадаўшы штогадовыя высокія вынікі альхоўскіх школьнікаў на цэнтралізаваным тэсціраванні, перамогі іх на раённых і абласных прадметных алімпіядах, неаднаразовы выбар школы ў якасці рэспубліканскай інавацыйнай пляцоўкі па розных напрамках дзейнасці.
А да гэтага можна дадаць – ці, магчыма, з гэтага пачаць? – што вучні і настаўнікі гэтай школы – актыўныя і паспяховыя ўдзельнікі інтэлектуальнага руху ў раёне: пра гэта сведчаць шматлікія прызы, заваяваныя імі на розных спаборніцтвах ведаў і інтэлекту.
І ўзгадаць, што школьны тэатр з мала каму вядомай Альхоўкі – пастаянны ўдзельнік не толькі раённых, але і абласных конкурсаў пастановак на замежнай мове. Пра залатыя рукі настаўнікаў пачатковых класаў, якія аформілі ў адметным стылі калідоры і фае роднай школы.
Зрэшты, шматлікія настаўніцкія і вучнёўскія таленты ў той вечар шчодра дэманстравала канцэртная праграма. Здаецца, уласнымі сіламі тут лёгка могуць зладзіць канцэрт на некалькі гадзін, дзе будуць і вакал, і харэаграфія, і тэатр, і чытальнікі, і канферанс – і ўсё класа «супер»!
…Спонсарамі
І нават спонсары ў Альхоўскай школе незвычайныя!
Акрамя традыцыйных падарункаў ад раённага выканаўчага камітэта – гэта быў сертыфікат на набыццё школьнай мэблі, ад аддзела адукацыі і райкама прафсаюзаў, ад сяброў і калег, школе да юбілею – а не здарылася б яго, то, падазраю, падарунак адбыўся б і без нагоды – вядомыя беларускія ІТ-бізнесмены браты Юрый і Дзмітрый Гурскія падарылі рознага начыння для развіцця дзяцей і дарослых на 10 тысяч амерыканскіх долараў.
Думаю, не ў адной мяне ўзнікла пытанне: чаму так пашанцавала менавіта Альхоўскай школе – браты Гурскія, якія ўваходзяць у топ-40 самых паспяховых беларускіх бізнесменаў, маладзейшых за 40 гадоў, а Юрый нават узначальвае гэты спіс – вучыліся ж у Мінску?
– У Альхоўскай школе усё жыццё працавала наша бабуля, выдатнік народнай асветы Таццяна Цімафееўна Гурская, – тлумачыць свой выбар адзін з братоў, Дзмітрый, які разам з жонкай прыехаў на юбілей школы. – Тут мы праводзілі ўсе канікулы, зараз у нас тут дом, дзе мы любім праводзіць час. Хоць мы нарадзіліся і выраслі ў Мінску, але Альхоўка ў пэўная ступені – наша малая радзіма. І хацелася зрабіць нешта добрае для гэтай вёскі, для дзяцей, што тут растуць.
Браты Гурскія падарылі школе цудоўную гукаўзмацняючую сістэму – намеснік дырэктара Алена Іванаўна Кусойць прызналася, што марыла пра такую ўсе 28 гадоў, што тут працуе; тры сталы для гульні ў настольны тэніс, турыстычнае начынне, іншы спартыўны інвентар, аргтэхніку, камп’ютары – у нейкі момант адміністрацыя школы нават разгубілася ад безлічы падарункаў: у яе «скончыліся жаданні»…
...Дзеці
Але галоўная адметнасць Альхоўскай школы, безумоўна, – гэта яе вучні: выдатнікі і «сераднячкі», інтэлектуалы і спартсмены, артысты і «шэрыя мышкі», за сціпласцю якіх – так здараецца! – хаваюцца сапраўдныя геніі! 70 школьнікаў штодзень пераступаюць парог школы – пакуль яны прыходзяць сюды ў пошуках таго самага разумнага, добрага, вечнага, што імкнуцца пасеяць у іх галовах і душах настаўнікі – да таго часу школа жыве!
Таму хочацца верыць, што 40-годдзе – не апошні юбілей Альхоўскай школы.