Радасная праводная ў Астравецкім касцёле Узнясення Святога Крыжа

Наступную пасля Пасхі нядзелю традыцыйна называюць праводнай. Раней гаспадыні перад Вялікаднем стараліся напячы столькі пірагоў, каб хапіла да праводнай. Некаторыя напярэдадні гэтага дня яшчэ раз фарбавалі яйкі. А яшчэ на праводную прынята спяваць і весяліцца. Радавацца. Менавіта так прайшоў гэты дзень у Астравецкім касцёле Узнясення Святога Крыжа.

Пасля першай ранішняй імшы невялікі канцэрт зладзілі тут Марына Варабей і Аляксандр Якіменка, якія выканалі як рэлігійныя, так і лірычныя песні. А яшчэ Марына прачытала некалькі вершаў і нават у проігрышы адной з песень станцавала вальс.
Але і пасля другой імшы вернікі не спяшаліся дадому – пасля яе заканчэння сваю канцэртную праграму песняй “Хрыстус ідзе, Алелюя!” распачалі самадзейныя артысты хору “Польскае рэха Астраўца”. Шмат эмоцый у гледачоў выклікала многагалосае выкананне “Баркі” – любімай песні Святога Айца тысячагоддзя Яна Паўла ІІ. А песня-малітва “Верую”, якую выканала трыа ў складзе Алены і Наталлі Такарчук і Віктара Невяроўскага, прагучала светла і пранікнёна.
Патрыятычны верш на польскай мове прачытала Яніна Змітровіч. Некалькі прытчаў расказалі Алена і Наталля.
І ўсё ж галоўнай гераіняй канцэрта была песня: рэлігійная і народная, лірычная і з гумарком, пранізліва-сумная і бесшабашна-вясёлая. Так што гледачы разам з артыстамі і плакалі, і маліліся, і весела пляскалі ў далоні ў такт акордам. Хор “Польскае рэха Астраўца” – удзельнік многіх канцэртаў, і большасці прысутных добра знаёмае яго гучанне. Але на гэты раз яно было асаблівым – магутным, узнёслым і радасным. У касцёле спявалі не выпадковыя людзі, а цэласны калектыў, у якім кожны выканаўца – на сваім месцы, кожны вядзе сваю партыю, і яны сплятаюцца ў адзін голас – магутны і гарманічны. Не ведаю, ды і не хачу высвятляць, у чым прычына такога прафесійнага выступлення калектыву – у акустычных асаблівасцях архітэктуры касцёла ці ў прыўзнятым настроі самадзейных артыстаў – галоўнае, што канцэрт атрымаўся на дзясятку з плюсам.

Ганна ЧАКУР.

Фота аўтара і Юрыя ГОРЫДА.