Тры падслуханыя гісторыі – і роздум з нагоды
13:00 / 11.10.2022
Надвячоркам іду па вуліцы. За мной – маладая пара. Мяркуючы па выгавару (нават па-руску нашы людзі гавораць інакш, чым карэнныя расіяне) – прыезджыя.
– Хотел сегодня в магазине сувенир на память купить, – расказвае мужчына. – Выбрал аиста – говорят, это символ страны. Спрашиваю продавца, сколько стоит, а она уточняет: «Гэты бусел?» Я даже не сразу понял, о чём это. Смешно, правда? Они нашего аиста буслом называют!
Як там у Высоцкага? «Смешно? Не правда ли, смешно. И вам смешно, и даже мне…»
Бяда – свая і чужая...
Яшчэ адна выпадкова падслуханая размова і падгледжаная сітуацыя.
Дзве жанчыны абмяркоўваюць апошнія падзеі ва Украіне. У адной з іх у разбітым горадзе засталіся блізкія. Яна не можа стрымаць слёз, расказваючы пра сваю бяду сяброўцы.
Праз колькі метраў станаўлюся сведкай другой драмы: мужчына выйшаў з магазіна і на ганку, неасцярожна павярнуўшыся, разбіў бутэльку гарэлкі. Укленчыў над рэшткамі шкляной пасудзіны, стараючыся ўратаваць хоць кроплю, гатовы лізаць асфальт і плакаць шчырымі слязамі.
…Успомніўся эпізод, пра які расказвала псіхолаг Эдзіт Ева Эгер у кнізе «Выбар». Да яе на прыём адна за другой прыйшлі дзве жанчыны. У адной памірала ад невылечнай хваробы дачка. Другой прыгналі «Кадзілак» апошняй мадэлі, але не таго адцення жоўтага колеру, пра які яна марыла. «І я разумею, што абедзве пакутуюць аднолькава моцна», – піша псіхолаг.
...Калі мне, юнай, здавалася, што жыццё скончана, бо ад ЯГО другі тыдзень няма пісьма, мама, усміхаючыся, гаварыла: «Не была ты, мая донька, у воўчай…» Не, не пашчы – з уласцівай вясковым людзям прастатой і шчырасцю ўзгадвала супрацьлеглую частку воўчага тулава.
І я цяпер часта тое ж самае гавару сваёй дачцэ ці маладым каляжанкам.
Але ж… Уласны парэзаны палец баліць нашмат мацней, чым чужая ампутаваная нага…
Жывая рэклама
Заходжу ў спецыялізаваны магазін за харчам хатняму любімцу Кузьме. З падсобі вальяжна выступае чорны кот. Тоўсты, поўсць блішчыць, на мордзе вялікімі літарамі напісана: ходзяць тут розныя, адпачываць перашкаджаюць…
– Гэта што, жывая рэклама магазіна? – жартам пытаю ў прадаўца.
– Так, – падтрымлівае яна размову.
І дадае з гонарам:
– Вугалёк. Пяць кілаграмаў!
Кот тут жа заскочыў на электронныя вагі, каб засведчыць: памылілася гаспадыня – пяць з паловай!
– А бачылі б, якім прыбіўся да нас, – расказвае прадавец. – Худы – адны рэбры тырчаць, падзёрты, вочы гнаяцца, поўсць вылазіць. Палячыла, адкарміла… Цяпер ад мяне – ні на крок! Кожны вечар праводзіць на аўтобусны прыпынак і кожны ранак сустракае. Дахаты ўзяць не магу, там і без яго поўны камплект. Ды ён і не просіцца, магазін вартуе ў маю адсутнасць. Ды вось тавар рэкламуе сваім выглядам…
…Падумалася: усе мы ў той ці іншай ступені з’яўляемся рэкламай некага ці нечага. Сарочкі мужчыны рэкламуюць не толькі фірму, дзе былі пашытыя, і пральны парашок, якім памытыя, але і сведчаць, наколькі клапатлівая ў яго жонка. Цяжкія сумкі ў руках жанчыны раскажуць не толькі пра магазіны, дзе тая закупілася, але і прадэманструюць, ці любіць і шануе яе муж. А дзеці – тыя ўвогуле люстэрка дабрабыту і ўзаемаадносін у сям’і.
Такая вось усеагульная жывая рэклама. Для тых, хто ўмее не толькі глядзець, але і бачыць…
Ніна ПАЛЕСКАЯ.
