Прэзентацыя кнігі “Праз гады і газетныя старонкі” адбылася ў Астраўцы

14:31 / 27.06.2022
Плёнам працы Ніны Рыбік, шматгадзіннай работы ў архівах і Нацыянальнай бібліятэцы, сустрэч з ветэранамі рэдакцыі і родзічамі былых супрацоўнікаў «раёнкі», дапамогі знаёмых і зусім незнаёмых людзей стала першая частка кнігі «Праз гады і газетныя старонкі» пра савецкі перыяд развіцця нашага выдання. На тэатралізаваную прэзентацыю рэдакцыйнага «дзіцяці» ў шматфункцыянальны комплекс прыйшлі сябры газеты, прыехалі былыя супрацоўнікі друкарні, сваякі журналістаў і рэдактараў – у цёплай сяброўскай атмасферы цягам некалькіх гадзін гучалі імёны і «галасы» тых, хто стаяў ля вытокаў стварэння «Астравецкай праўды». 



Нагадаю: першы нумар раённай газеты выйшаў 29 мая 1941 года. За гэты час мяняліся яе наз­вы, рэдактары, калектыў – але нязменным заставалася адно: любоў да чытача. Многія дзесяцігоддзі журналісты расказ­валі пра галоўныя падзеі жыцця раёна, пе­ра­давікоў, лёсы лю­дзей – але самі заставаліся ў ценю. 

Пакінуўшы пасаду рэдактара, Ніна Рыбік з вялікім імпэтам узялася за аднаўленне гісторыі «раёнкі». Мы, журналісты і іншыя работнікі рэдакцыі, былі першымі сведкамі нараджэння кнігі. Бачылі і роспач Ніны Аляксееўны, калі, акрамя прозвішча, яна больш нічога не ведала пра свайго папярэдніка. І неймаверную радасць: калі, пацягнуўшы за нітачку, наша калега, як клубочак, «раскручвала» лёсы і дзялілася з намі цікавінкамі з жыцця газетных першапраходцаў.

Крок за крокам, прозвішча да прозвішчам, старонка да старонкі – кніга нарадзілася!  Прыгожае, змястоўнае і ўнікальнае выданне пра гісторыю рэдакцыі, ды і ўсёй Астравеччыны, пабачыла свет пры фінансавай падтрымцы заснавальнікаў газеты – раённых выканаўчага камітэта і Савета дэпутатаў. 

Перад прэзентацыяй у фае можна было пагартаць пажоўклыя старонкі «раёнкі» мінулых гадоў і паглядзець на сучасную каляровую «Астравецкую праўду». Імправізаваныя журналісцкія куткі знаёмілі наведвальнікаў з абста­ляваннем і прыладамі, якімі карыстаемся мы, сучасныя карэспандэнты, і якія былі «на ўзбраенні» нашых папярэднікаў. З чорна-белых фотаздымкаў ус­мі­халіся маладыя і шчаслівыя работнікі друкарні і рэдакцыі – фотавернісаж вяртаў гасцей на некалькі дзесяцігоддзяў назад і знаёміў з тымі, хто пісаў, вычытваў, набіраў тэксты і выпускаў газету…

Пра «раёнку» савецкага перыя­ду і людзей, якія тут працавалі, расказалі карэспандэнт Марына Мацкевіч, радыёвядучая Ангеліна Мікліс і галоўны рэдактар «Астравецкай праўды» Алена Ярашэвіч. Дапамаглі ім гэта зрабіць былыя рэдактары Мікалай Беркутаў, Аляксандр Хілько, Уладзімір Царэвіч і Аляксандр Сыч, з ролямі якіх бліскуча справіліся Уладзімір Крывец, Яўген Васілец, Аляксандр Марозаў і Віталь Рыбак. 

Ганна Хадкевіч, якую ў 1958 го­дзе прымаў на работу набор­шчыкам Аляксандр Хілько, узга­дала, як уручную па літарах на­біралі тэксты, а таксама з непры­хаванай настальгіяй расказала, як працавалі, адпа­чывалі і ўсе значныя падзеі ў жыцці адзначалі ра­зам. Нітачка ўспамінаў перайшла да яе школьнай сяброўкі Марыі Кувалдзінай. Першая лінатыпістка Ганна Штура пайменна ўспомніла тых, хто працаваў на лінатыпе, які тады называлі цудам тэхнікі: Марыю Сікорскую, Яніну Кацінель, якая, на жаль, нядаўна пайшла з жыцця. 

Да слёз расчулілася Людміла Сцяфанчык: рэдакцыя для жанчыны была другой сям’ёй. 

Відэапрывітанне прысутным ад­ра­саваў жыхар Мінска Ула­дзі­мір Захаранка, дзякуючы якому ў рэдакцыі ёсць першыя сем ну­ма­роў «раёнкі». Дзякуючы відэа­фільму «Юбілей рэдакцыі: 70 год» прысутныя пачулі ўспаміны Яў­гена Кулакова, які працаваў у рэдакцыі больш за 40 гадоў…

Жывыя ўспаміны, гістарычныя факты пра газету і біяграфіі яе супрацоўнікаў, музычныя нумары – імпрэза кнігі прайшла на адным дыханні. На заканчэнне ансамбль «Аксаміткі», у якім удзельнічае ве­тэран раённай журналістыкі Таі­са Сямёнава, заспяваў песню «Посидим по-хорошему», якую так любілі некалі спяваць у рэдак­цыі… 

Шчырыя віншаванні з нагоды выхаду кнігі пра гісторыю рэдакцыі аўтару Ніне Рыбік, галоўнаму рэдактару Алене Ярашэвіч і ўсяму калектыву адрасавалі шматлікія госці. А завяршылася прэзентацыя аўтограф-сесіяй Ніны Рыбік – ветэраны раённага друку, нарысы пра якіх увайшлі ў гэтую кнігу, атрымалі яе ў падарунак. 

…Кажуць, што для творцы яго кожная работа, як дзіця. Для Ніны Аляксееўны гэта пятае немаўлятка, а для нас усіх, цяперашніх, і былых супрацоўнікаў рэдакцыі, – першае. Дасць Бог, не апошняе! 



З віншаванняў 

Ірына Тальчук, старшыня раённага Савета дэпутатаў:

– Лічыцца, што жыццё газеты доўжыцца адзін дзень. Але гэта не так. У рэдакцыі працавалі розныя людзі, яна насіла розныя назвы – але стабільна заставалася раённым летапісцам. Ведаю, што ў многіх сем’ях захоўваюцца дарагія сэрцу выразкі з газет. 

«Астравецкая праўда» – не проста газета, а холдынг: пад яе крылом знаходзяцца радыё і тэлебачанне. Маладому і таленавітаму калектыву жадаю творчых поспехаў, натхнення і надалей працаваць гэтак жа плённа на карысць людзям і раёну.  

Генадзь Бычко, намеснік старшыні райвыканкама:

– На Астравеччыне працую крыху больш за 3 гады і пакуль дасканала не ведаю гісторыю газеты. Прэзентацыя і знаёмства з жанчынамі, якія ведаюць гэта страшнае слова «лінатып», – сталі для мяне адкрыццём.

Раней Астравец быў невялікім пасёлкам. Відаць, у такіх месцах людзі больш душэўныя, у тым ліку і працаўнікі рэдакцыі. 

Многія супрацоўнікі прайшлі шляхамі Вялікай Айчыннай вайны. Заўсёды, калі прыходжу ў рэдакцыю, спыняюся ля партрэтаў былых рэдактараў – вельмі важна памятаць і ўзгадваць мінулае, асабліва цяпер, у Год гістарычнай памяці. 

Людміла Рыбік, галоўны рэдактар газеты «Ашмянскі веснік»:

– Прэзентацыя кнігі – знакавая падзея як для аўтара, так і для ўсяго калектыву рэдакцыі. Гэта выданне – частка гісторыі астравецкага краю. І не толькі. Калі Ніна Аляксееўна шукала звесткі пра Уладзіміра Таранду, папрасіла мяне перагля­дзець падшыўкі газет, пагартаць кнігі загадаў, якія захаваліся. Я была ўпэўнена, што не знайду слядоў гэтага чалавека. Тым больш, некалькі гадоў назад выйшла кніга па гісторыі ашмянскай газеты і такога прозвішча там не было. Аднак у архіўных дакументах знайшла звесткі пра гэтага чалавека. Аказваецца, у гісторыі нашага «весніка» яшчэ ёсць белыя плямы… 
Жадаю, каб зоркі сышліся – і другая частка кнігі абавязкова пабачыла свет!












Текст:
Фото: Алёна Ганулич