Жыццёвая гісторыя: Каб не любіў – забіў бы!
10:56 / 13.11.2020
Разные житейские истории – веселые и грустные, поучительные и «ни о чем» – вы можете присылать нам на обычную (Островец, ул. Энгельса, 2А) или электронную ostrov_red@tut.by почту, воспользовавшись баннером «Предложить новость» на главной странице сайта ostrovets.by в правом нижнем углу или оставив сообщение в группах «Островецкой правды» в социальных сетях.
Ваши истории будут опубликованы на сайте газеты и в социальных сетях, а лучше – напечатаны на страницах «Островецкой правды».
Ваши истории будут опубликованы на сайте газеты и в социальных сетях, а лучше – напечатаны на страницах «Островецкой правды».
– А божухна, якая навальніца находзіць! Мо, дасць Бог, спалохаецца, не прыедзе…
Андрэй быў мужыком працавітым, добрым, памяркоўным, і цесць з цешчай хутка прызналі яго за сына: дапамагаў ва ўсім, шанаваў старых, а галоўнае – дачушка была за ім шчаслівай. А што яшчэ бацькам трэба?
Праўда, меў мужык адну слабасць: любіў пасядзець з сябрамі за чаркай. Каторы раз і лішняга сабе дазваляў. Не часта, але ж здаралася…
…Неяк прыбегла да Тарэсы суседка:
– Слухай, што рабіць? Твой з маім захалтурылі слоік самагонкі, уселіся ў нас на кухні – і не разагнаць! Калі яны тую самагонку адолеюць, то заўтра не паўстаюць! А трэба ж на работу – і твайму, і майму. Як яны за руль сядуць?
Тарэса да трох ніколі не лічыла: усхапілася і пабегла да суседкі. І праўда: сядзяць мужыкі, на стале гарэлка, сала, агуркі… Жанчына, не доўга думаючы, схапіла недапіты слоік і перакуліла мужу на галаву – той ледзь не захлынуўся ад нечаканасці. І не чакаючы, што будзе далей, рванула дахаты.
А сусед, калі Андрэй трохі дайшоў да памяці, стаў пад’юджваць сябра:
– Але ж і жонка! Ох, распусціў ты яе… Забылася, чым мужчынскі кулак пахне? Мая такога не зрабіла б, а калі асмелілася б, то і дня не пражыла б…
Слухаў Андрэй сябра – і пагаджаўся: мусіць, і праўда распусціў...
– Я яе ніколі ў жыцці пальцам не крануў, – прызнаўся сябру. – Але зараз вось пайду – і заб’ю! – сказаў рашуча. І, хістаючыся, рушыў дахаты.
Тарэса ўжо і сама зразумела, што пагарачылася, таму зачынілася ў спальні і зрабіла выгляд, што спіць. А муж прыйшоў, сеў у крэсла і… стаў плакаць.
– Ты мяне так зняважыла… Перад чужымі людзьмі, перад сябрам. Мяне мамка ніколі ў жыцці так не прыніжала, нават калі я малы шкоду рабіў, а ты… Я ж цябе люблю, ні разочку рукі на цябе не падняў, а ты… Як мне заўтра на работу ісці, як мужыкам у вочы глядзець? Засмяюць жа…
Доўга ён так «маліўся». Урэшце падняўся, падышоў да жонкі:
– Слухай, давай я дам табе ў морду – дый пайду спаць…
Тамара РАБІНКІНА