Пра настаўніцу Чэрнішскай школы Таццяну Бразевіч успамінае яе дачка

Аўтарская калонка Ніны Рыбік «Напісанае застаецца» («АП» ад 19 мая 2020 г.) натхніла мяне на тое, каб запісаць успаміны пра маю светлай памяці матулю Таццяну Паўлаўну Бразевіч, у дзявоцтве – Ганчар. Як удала падмеціла аўтар, трэба ўспамінаць тое, што яшчэ засталі, паспелі ўбачыць мы – і чаго ўжо не ведаюць нашы дзеці.

Цікава, ці засталіся яшчэ ў вёсцы Чэрнішкі жыхары, якія ведаюць, што тут была пачатковая школа і дзе знаходзіўся той будынак? У далёкім 1948 годзе пасля заканчэння Лепельскага педагагічнага вучылішча сюды прыехала працаваць мая мама. Сёння мне, маці траіх сыноў, страшна ўявіць, з якім сэрцам і думкамі мая бабуля адпускала сваю дачушку, зусім яшчэ дзяўчо, у далёкі свет, у чужы край, дзе ўсё інакшае: традыцыі, звычаі, нават мова. Але што было рабіць? У сям’і гадавалася яшчэ трое меншых дзяцей. Іх бацька, муж маёй бабулі, не вярнуўся з вайны. Мама расказвала, што студэнтаў педвучылішча адзін раз у дзень кармілі – і яна, сама галодная, несла ў збанку суп, што ёй давалі на абед, дамоў, каб накарміць малых.

У Чэрнішках пачаўся яе працоўны шлях. У мяне захавалася некалькі фотаздымкаў мамы з вучнямі. Хочацца спадзявацца, што нехта з тых школьнікаў жыве і працуе на Астравеччыне, што пазнае сябе, успомніць дзяцінства, сваю першую настаўніцу – і падзеліцца гэтымі успамінамі. (Дарэчы, на гэта ж спадзяецца і рэдакцыя «АП».)

На Астравеччыне маці сустрэла свой лёс – чэрнішскага хлопца, майго бацьку. Выйшла замуж, нарадзіла сына. Пасля яе перавялі працаваць у Гуры – у гэтым цудоўным маляўнічым месцы нарадзілася я.

Гурская школа размяшчалася ў былым панскім маёнтку, які стаяў на ўзгорку. Ад дома ўніз вяла брукаваная дарога, абса­джаная бэзам, ясенем і іншымі дрэвамі і кустамі. Ніжэй па алеі паабапал былі стаўкі, яшчэ некалькі – далей па дарозе да вёскі Гуры. На жаль, усё гэта хараство не захавалася.

У пачатку 60-х гадоў школу ў Гурах зачынілі. Будынак пе­ра­везлі ці то ў Альгіняны, ці ў Ізабеліна..

Амаль 20 гадоў аддала матуля працы ў сістэме астравецкай адукацыі. На жаль, яна рана пайшла з жыцця – цяжка хварэла: галоднае ваеннае дзяцінства і юнацтва адбіліся на яе здароўі.

Я часта думаю: калі б матуля была жывая, як бы яна радавалася сваімі дзецьмі, уну­камі, праўнукамі, як бы гана­рылася сваім сынам Славам, пра­фесарам Санкт-Пецяр­бур­­г­скага ўні­вер­сі­тэта, докта­рам сацыялагічных навук, пал­­коўнікам у адстаўцы Ста­­нісла­вам Ста­ніслававічам Бра­­зевічам. Так, як цяпер гана­ру­ся ім я, яго сястра, і пляменнікі. І ўсе мы ўдзячны сваёй дарагой матулі за пуцёўку ў жыццё, за ўрокі мудрасці і дабрыні.

Галіна ШПІРОНАК, п. Гудагай.