Музыка працы станочніка Цімафея Лук’янава
06:19 / 18.07.2020
АД ДАБРА ДАБРА НЕ ШУКАЮЦЬ
Цімафей пераехаў у Астравец у 2005 годзе. Шукаючы работу, даведаўся пра вакансію на заводзе «Радыёдэталь», прыйшоў высветліць, што тут ды як. Умовы работы задаволілі – і ён застаўся.
Прафесія тэхніка-механіка, якую Лук’янаў атрымаў у аграрна-тэхнічным каледжы, з прапанаванай работай была звязана апасрэдавана, але хутка працоўныя будні мужчыны ўвайшлі ў звыклую каляіну.
Гонар Астравецкага раёна Цімафей Лук’янаў займаецца выточваннем металічных вырабаў. Паток дэталяў ідзе бесперапынна – а гэта патрабуе спрыту. Ён, як і ўменне працаваць хутка і якасна, прыйшоў з вопытам: цяпер мужчына вырабляе значна большую колькасць дэталяў у параўнанні з першым годам работы.
Думкі змяніць месца працы яшчэ пару гадоў таму ў Цімафея ўзнікалі – хацелася нечага новага. Аднак ён падумаў і вырашыў: ну добра ж тут, на заводзе, з работай спраўляецца, ды і зарплата задавальняе – і застаўся. На такое рашэнне паўплывала, мабыць, і тое, што працуе Цімафей не за аклад – узровень яго зарплаты залежыць ад выпрацоўкі: колькі зробіш, столькі і заробіш. Стымул, як кажуць, ёсць.
ШУМНЫЯ БУДНІ
Гэта толькі першы раз у бесперапынным гудзенні станкоў можна пачуць рамантычную музыку працы. Тых, хто працуе ў такіх умовах пастаянна, шум аглушае і раздражняе. Таму Цімафей надзявае навушнікі, з якіх, аднак, чуюцца зусім не мінорныя гукі.
На пытанне, якую ж музыку слухае, мужчына з усмешкай адказвае: «Як і работа – цяжкую, «металлічную». Каб перабівала. Так і прасцей, і весялей».
Кожны дзень завіхацца, пераскокваючы, бы вавёрка, ад аднаго станка да другога, Цімафея не напружвае.
– Стаяць на адным месцы – гэта не пра мяне, – усміхаецца мужчына. – За змену кіламетраў 10-15 па цэху набягаю.
– Спачатку да новых станкоў і падыходзіць было страшна, – прызнаецца аператар. – А што рабіць? Узяўся за гуж – не кажы, што не дуж. Дзякуй старэйшаму калегу Івану Мальдзісу, які дапамог абвыкнуцца, падказваў, як і што зрабіць.
Цяпер ужо сам Цімафей можа дапамагчы таму, хто прыйшоў «першы раз у новы клас» – калегі ў яго перыядычна мяняюцца.
ЦІХІ АДПАЧЫНАК
Кім марыў стаць, калі вучыўся ў школе, Цімафей Лук’янаў не памятае. Аднак упэўнены: адназначна не ваенным і не педагогам. А вось фізічная работа для яго заўсёды была – самае тое.
І калі за станком мужчына ўдосталь можа адчуць прыемны холад металу, то дома з задавальненнем бярэцца за вырабы з цёплага і падатлівага дрэва. На прысядзібным участку матулі сваё месца абавязкова знойдзе чарговы зэдлік або падстаўка пад кветкі, зробленыя яго ўмелымі рукамі.
А калі хочацца змяніць дзейнасць і разнастаіць адпачынак, Цімафей адпраўляецца на рыбалку. Ну і што, калі рыба ловіцца дробная, галоўнае – задавальненне ад працэсу і магчымасць правесці час з сябрамі.
Адным сказам
– Як вы лічыце, станочнік – гэта толькі мужчынская прафесія?
– Неабавязкова. Некаторыя жанчыны ў гэтай справе лёгка дадуць фору мужчынам. Гэта як за рулём аўтамабіля: хтосьці, як ні вучы, блытае педалі, а некаторыя жанчыны «газуюць» – не дагоніш.
– Які вы на рабочым месцы?
– Засяроджаны, уважлівы, старанны.
– Які вы для калег?
– Добразычлівы, вясёлы, кампанейскі.
– Трапляе на раённую Дошку гонару не кожны. Як думаеце, чаму выдзелілі менавіта вас?
– Працую добра, без нараканняў і «залётаў», слухаю начальства і разумею, што ад мяне патрабуюць.
Гледзячы на тое, як Цімафей завіхаецца паміж станкамі, разумееш, чаму свой працоўны дзень ён заканчвае словамі «Дзякуй богу». А назіраючы за тым, як хутка і зладжана ў яго гэта атрымліваецца, зусім не здзіўляешся, чаму такая нялёгкая праца мужчыну задавальняе: ён – прафесіянал і сапраўды дастойны Дошкі гонару.
