Сям’я Якавец: шчаслівыя разам
07:51 / 15.05.2020
Выпадковае прызванне
Ірына Місцяровіч, выпускніца астравецкай СШ №2, марыла пра медыцыну: у бальніцы ўсё жыццё працавала яе маці, Галіна Казіміраўна, – спачатку масажысткай, потым – медыцынскай сястрой. А паступіла ў Віцебскую ветэрынарную акадэмію.
Хлопец з Беразіно Сяргей Якавец хацеў стаць прафесійным футбалістам, і ў яго былі для гэтага здольнасці. Але дзіцячая траўма паставіла крыж на гэтым жаданні – ён паслухаў параду бацькоў і пайшоў вучыцца на ветэрынара.
Тое, што выпадкова знайшлі сваё прызванне, Ірына і Сяргей зразумелі шмат пазней. І пошук сябе быў даволі працяглым: давялося пажыць у розных месцах і папрацаваць у розных гаспадарках.
Цяпер Ірына – спецыяліст раённай ветэрынарнай лабараторыі, а Сяргей ажыццявіў сваю мару, якая з’явілася падчас вучобы ў акадэміі: адкрыў уласную ветэрынарную клініку, дзе поўны набор дыягнастычнага абсталявання – ад рэнтгенаўскага апарата да ўльтрагукавога даследавання; дзе робяць складаныя аперацыі і нікому не адмаўляюць у дапамозе. У Астраўцы, да вялікага жалю ўсіх уладальнікаў хатніх жывёл, для клінікі «доктара Айбаліта» не знайшлося памяшкання, якое адпавядала б неабходным патрабаванням, – і вось ужо тры гады Сяргей Якавец штодня ездзіць на работу ў Маладзечна. З 10 раніцы да 8 вечара ён лечыць хатніх гадаванцаў у клініцы, вечарам едзе па выкліках – у Маладзечна, Ашмяны, Астравец. Дахаты звычайна вяртаецца позна вечарам, калі дзеці ўжо спяць – яны бачаць тату толькі раніцай, збіраючыся ў садок і школу.
– Рытм у яго проста шалёны, – гаворыць Ірына. – Вядома ж, мне хацелася б, каб муж больш часу праводзіў з дзецьмі. Але я разумею, што гэта яго любімая справа, частка яго самога.
Выпадковая сустрэча
Ірына і Сяргей вучыліся ў Віцебскай ветэрынарнай акадэміі ў адзін і той жа час, толькі дзяўчына на два курсы старэйшая. І нават жылі ў суседніх пакоях у інтэрнаце: сустракаліся ў калідорах, на вуліцы, на мерапрыемствах – і не бачылі адзін аднаго.
Пазнаёміліся яны, калі Ірына, закончыўшы вучобу, вырашыла атрымаць другую вышэйшую адукацыю ў Акадэміі кіравання пры Прэзідэнце: першы год яна вучылася на базе роднай ветэрынарнай акадэміі. І, выпадкова зазірнуўшы ў пакой да сяброўкі, дзяўчына «ўбачыла» Сяргея, які зайшоў туды па нейкай справе. А ён – яе… Тады і праскочыла паміж імі іскрынка, якая з цягам часу разгарэлася ў жаркае полымя кахання.
Выпадковая шматдзетнасць
– Я заўсёды хацела, каб у мяне было трое дзяцей, – прызнаецца Ірына. – Толькі меркавала, што гэта будзе з большымі перапынкамі. Але атрымалася так, як атрымалася.
Першым у сям’і нарадзіўся Віця. Цяпер ён, як старэйшы – ужо другакласнік як-ніяк, амаль што дарослы мужчына! – апякуецца сястрычкамі, дапамагае маме з татам і дзядулю з бабуляй.
У шасцігадовай Насці сёлета першы ў жыцці выпускны: яна заканчвае дзіцячы садок і восенню пойдзе ў школу. Дзяўчынка расце артысткай, любіць спяваць і танцаваць – адбіліся, пэўна, гены татавай сястры, студэнткі тэатральнага аддзялення ўніверсітэта культуры.
А чатырохгадовая Аня, ці, як яна прадстаўляецца, Анюта Якавец, мусіць, пойдзе па татавых і маміных слядах: яна ўжо сёння можа зрабіць укол хвораму коціку, апрацаваць яго ад паразітаў. Анюта па сакрэту расказала, што, калі вырасце, будзе мамай і дзяцей у яе будзе столькі, як і ў іх сям’і, і нават назаве яна іх гэта жа…
– Канешне, клопатаў з дзецьмі хапае, – прызнаецца Ірына. – Тым больш што тата наш увесь у рабоце. Але я ні на хвілінку не магу ўявіць, што некага з іх няма ў маім жыцці. Яны – маё галоўнае шчасце!
Выпадковае жыллё
Да таго, як асесці ў Астраўцы, Якаўцы ў пошуках сябе і сваёй справы жыцця пакалясілі па Беларусі: жылі і працавалі ў Нясвіжскім раёне, Тураве, Дзяржынску… Калі Сяргей адкрыў клініку ў Маладзечне, думалі перабрацца туды. Але ўсё вырашыла самае галоўнае для любой сям’і – кватэрнае – пытанне. Яго ім дапамагла вырашыць, як гэта ні парадаксальна, Анюта…
З нараджэннем трэцяга дзіцяці сям’я атрымала статус мнагадзетнай і разам з тым – права на мацярынскі капітал і на пабудову на льготных умовах кватэры.
– Мы доўга вагаліся, якую кватэру будаваць, – расказвае Ірына. – Двухпакаёвая для нас цесная, а за трохпакаёвую трэба было ўнесці 25 тысяч рублёў на працягу года – гэта было непад’ёмнай сумай! Але нашы бацькі, ды і муж пераканалі, што ісці з бацькоўскай трохпакаёўкі, у якой мы цяпер жывём, хай сабе і ва ўласныя, але два пакоі – нелагічна…
А потым выйшаў указ Прэзідэнта, які дазволіў для пэўных мэт, у прыватнасці, на пабудову жылля выкарыстоўваць мацярынскі капітал датэрмінова – і жыллёвае пытанне вырашылася!
Якаўцы спадзяюцца неўзабаве закончыць рамонт у сваёй кватэры на Дубраўнай. Плануецца, што Насця пойдзе ў першы клас СШ №3, давядзецца ўлівацца ў новы калектыў і Віцю з Аняй.
– Гэта адзінае, што засмучае: не хацелася б мяняць школу і садок, бо ў іх цудоўныя настаўнікі і выхавацелі, – уздыхае Ірына. – Але, спадзяюся, што і на новым месцы дзеці хутка прывыкнуць.
Выпадковае захапленне
Рукадзеллем Ірына занялася таксама выпадкова. Хоць яе мама – адмысловая вязальшчыца і радуе сям’ю моднымі і прыгожымі абноўкамі – кофтачкі, спаднічкі, камізэлькі з’яўляюцца ў дзяцей і ўнукаў рэгулярна.
А вось дачка гэтай справай не «хварэла». Можа, таму, што не было патрэбы? І ўвогуле лічыла, што рукадзелле – не яе справа.
Пакуль аднойчы…
– Калі жылі ў Тураве, суседка рабіла розныя прыгожыя рэчы. Я захаплялася, дапамагла ёй. Яна аднойчы прапанавала: «А ты сама паспрабуй!» І хоць я была пераканана, што нічога не атрымаецца, вырашыла паспрабаваць.
З таго часу рукадзелле – трывалае захапленне Ірыны, на якое яна знаходзіць час у любым цэйтноце. Хоць цяпер, калі выйшла на працу, зрабіць гэта цяжэй. Работы жанчыны неаднаразова прызнаваліся пераможцамі і прызёрамі розных конкурсаў, у тым ліку і рэдакцыйных, і нават рэспубліканскіх. І ў нашай калекцыі – пахвалімся! – ёсць непаўторны водарны слоік-сава для захоўвання кавы ад Ірыны Якавец.
А найбольшы яе гонар – самаробная кніжка з вершамі і фотаздымкамі славутасцяў Астравеччыны, якая ў 2018 годзе была прызнана лепшым творам прыкладнога мастацтва ў конкурсе, прысвечаным 550-гадоваму юбілею нашага горада.
Ці дапамагаюць маме дзеці?
– Дапамагаюць – калі не перашкаджаюць, – усміхаецца Ірына. – Калі працую з кавай, а Анюта яшчэ не спіць, то зярняты потым можна знайсці дзе заўгодна…
Выпадковыя хатнія гадаванцы
Якаўцы жывуць, можна сказаць, на два дамы: усе выхадныя яны ў Кавалях, у бабулі з дзедам. І хатнія гадаванцы іх таксама падзелены паміж горадам і вёскай.
І амаль усе яны таксама з’явіліся ў сям’і выпадкова. Сабака Жук, да прыкладу, – равеснік маладой сям’і: яго ўзялі ў дом, калі Сяргей прыехаў знаёміцца з бацькамі будучай жонкі.
Ката Сэма цесцю з цешчай падарыў зяць.
Зайчыка Ірыне з Сяргеем аддалі суседзі, якія ад’язджалі ва Украіну. Спачатку вушасты гадаванец жыў у астравецкай кватэры, а цяпер перасяліўся ў Кавалі: зайка – «гаспадарка» Часлава Юльянавіча.
Клопат Галіны Казіміраўны – парасяты Мікс і Макс.
А Ірына больш за ўсё любіць канарэйку Джэры, якую падарылі мужу: галасістая птушка будзіць яе ранкам спевамі, таленавіта падбіраючы матыў. Словам, сапраўдная жанчына, гаваркая…
Ці папоўніцца сям’я іх чацвераногіх і пярнатых гадаванцаў, сказаць цяжка – яны тут з’яўляюцца выпадкова. Каб застацца назаўжды…
Заканамернае шчасце
Такі вось збег шматлікіх выпадковасцяў прывёў Якаўцоў да заканамернага выніку – іх сямейнага шчасця, аднаго на ўсіх і вельмі асабістага для кожнага. Якое так падобнае на шчасце іншых сем’яў – і разам з тым сваё, асаблівае, непаўторнае, іхняе…
У чым яго сакрэт?
– Я не ведаю, – шчыра прызнаецца Ірына. – Мы гэты сакрэт пакуль толькі спасцігаем…
Подписывайтесь на телеграм-канал «Гродно Медиа Group» по короткой ссылке t.me/GrodnoMediaGroup.
Телеграм-канал «Гродно Медиа Group» – это ежедневные новости районов Гродненской области и города Гродно.