Почему Владимир Мацкевич и Виталий Ствол выбрали службу в милиции
20:40 / 04.03.2018
– Чаму сярод мноства прафесій вы выбралі службу ў міліцыі?
Уладзімір Іванавіч:
– У маім дзяцінстве не было прафарыентацыі, як цяпер, але першыя «званочкі» празвінелі менавіта тады. Бацька выпісваў газету «На страже Октября». Там друкавалася шмат рознай цікавай інфармацыі, у тым ліку – і ўмовы паступлення ў Акадэмію міліцыі. Праглядваючы іх, я некалькі разоў лавіў сябе на думцы: можа, паспрабаваць?
Але спачатку выбраў іншы накірунак: паступіў на матэматычны факультэт педагагічнага ўніверсітэта імя Максіма Танка. Аднак на старэйшых курсах успомніў пра дзіцячыя мары – і вырашыў, што не дарую сабе, калі не паспрабую іх ажыццявіць. Нават фартуна гэтаму паспрыяла: калі заканчваў універсітэт, у раённым аддзеле міліцыі з’явілася вакансія ў інспекцыі па справах непаўналетніх. Я прайшоў усе неабходныя іспыты – і ў 1994 годзе пераступіў парог райаддзела ў якасці маладога супрацоўніка міліцыі.
Уладзімір Мацкевіч
Віталь Аляксеевіч:– Магчыма, прагучыць банальна, але ў дзяцінстве мне падабалася ваенная форма, пагоны, фуражка. Спачатку хацеў стаць ваенным. А затым наглядзеўся фільмаў пра операў і, хоць і разумеў, што ў жыцці ўсё інакш, вырашыў пайсці ў міліцыю. Паступіў у Акадэмію міністэрства ўнутраных спраў, адвучыўся – і з ліпеня 2016 года прыйшоў служыць у Астравецкі РАУС.
– Згодна з радкамі вядомай песні, міліцэйская служба «и опасна, и трудна». А якая яна ў вас?
Уладзімір Іванавіч:
– Любая прафесія можа быць і цяжкай, і небяспечнай. Электрык, будаўнік, вадзіцель, урач – ніхто не застрахаваны ад непрыемных нечаканасцей і праблем. Іншае пытанне, як з імі справіцца. Вось тут неабходны добры ўзровень падрыхтаванасці – маральны і прафесійны. Трэба быць гатовым да любога выкліку – і адрэагаваць на яго своечасова. Не магу сказаць, што служыць у міліцыі лёгка, але калі працаваць добрасумленна і адной камандай – любая задача пад сілу.
Віталь Аляксеевіч:
– Наша служба патрэбна людзям. Што тычыцца складанасці і небяспекі, то яны прысутнічаюць у роўных ступенях. Аднак я пакуль не сутыкаўся з такімі цяжкасцямі, з якімі немагчыма было б справіцца.
Віталь Ствол
Уладзімір Іванавіч:
– Маім настаўнікам была тагачасны начальнік інспекцыі па справах непаўналетніх Леанарда Браніславаўна Стэх. Яна перадавала свой вопыт і мудрасць, вучыла на прыкладах з жыцця, падтрымлівала словам і парадай.
Віталь Аляксеевіч: Кагосьці асобна выдзеліць не магу – дапамагалі асвоіцца і ўнікнуць у сутнасць справы ўсім аддзелам.
– Ці прыходзілася выконваць службовыя абавязкі ў неслужбовы час?
Уладзімір Іванавіч:
–У нас не бывае неслужбовага часу. Служыць у праваахоўных органах – гэта не азначае працаваць ад васьмі да пяці. Ты застаешся праваахоўнікам кругласутачна, і гэта закладзена на ўзроўні падсвядомасці: альбо ты міліцыянер, альбо – не!
Віталь Аляксеевіч:
– Ды пастаянна! Калі ў мяне выхадны, то гэта не значыць, што я не павінен рэагаваць на тэрміновы выклік ці праходзіць міма парушальніка, быццам нічога не заўважаю. Гэта спецыфіка работы ў міліцыі.
– Галоўны прынцып вашай работы?
Уладзімір Іванавіч:
– Зрабіць усё магчымае, каб маленькі правапарушальнік не стаў злачынцам.
Віталь Аляксеевіч:
– Добрасумленна служыць і дапамагаць людзям.