Ирина Кондратович: человек с Доски почета
11:35 / 04.03.2018
– Працавала ў адным з магазінаў Маладзечна – мне падабалася, – успамінае Ірына Рамуальдаўна. – Затым сяброўка паступіла ў Беларускі камерцыйны ўніверсітэт кіравання, які хутка стаў інстытутам, – і мяне паклікала. На наступны год я ўжо завочна вучылася на факультэце правазнаўства.
Паступленне ў інстытут кіравання таксама не было выпадковым у жыцці Ірыны – там яна пазнаёмілася з будучым мужам. Яны пажаніліся і пераехалі на яго радзіму – у Астравецкі раён.
– У Астраўцы я таксама хацела стаць за прылавак, але… – расказвае Ірына Рамуальдаўна. – Ужо не памятаю, хто падказаў, што ў тады яшчэ пашпартным стале ёсць вакансія. Падумала: чаму б не паспрабаваць? Але, калі звярнулася ў раённы аддзел міліцыі, высветлілася, што ў пашпартным стале месца няма. Затое мне прапанавалі службу ў інспекцыі па справах непаўналетніх. Праўда, для гэтага трэба было «надзець пагоны» – прайсці трохмесячныя курсы першапачатковай падрыхтоўкі ў Мінску. Я згадзілася.
Прысяга, фізічная і агнявая падрыхтоўкі, вывучэнне адміністрацыйнага і крымінальнага права, крыміналістыка, нарады па сталовай, здача іспытаў і шмат чаго яшчэ – на працягу трох месяцаў Ірына Рамуальдаўна прайшла курс маладога байца. І, вярнуўшыся ў Астравец, з галавой акунулася ў работу, каб на практыцы замацаваць атрыманыя веды.
– Затое зараз ведаю, што ўсяму можна навучыцца – варта толькі захацець, – з усмешкай адзначае Ірына Рамуальдаўна. – Неяк непрыкметна ўцягнулася ў работу інспекцыі па справах непаўналетніх – мне яна падабалася. Было няпроста, асабліва псіхалагічна, падчас рэйдаў па сем’ях, якія знаходзяцца ў сацыяльна небяспечным становішчы. Але калі праз некаторы час бачыш, што жанчына, якая гатова была сарвацца ў бездань, спынілася і стала на правільны шлях, а вочы яе дзіцяці, якому ўсе прарочылі дзіцячы дом, свецяцца радасцю, разумееш, што працуеш недарэмна.
Пасля трох гадоў службы ў інспекцыі Ірыну Рамуальдаўну перавялі ў аддзел аховы правапарадку і прафілактыкі, дзе яна працуе і цяпер. Нягледзячы на іншую спецыфіку работы і патрабаванняў, яна гэтак жа добрасумленна выконвае свае абавязкі.
– Часам спрабую ўявіць, як бы склалася маё жыццё, калі б не паступіла вучыцца, не прыехала ў Астравец, не пайшла б служыць у міліцыю – і не магу. Усё ж у кожнага чалавека ёсць свой шлях, які прыводзіць яго на тое месца, якое наканавана. Я шчаслівая, што ўсё ў маім жыцці склалася менавіта так.
