Молодые специалисты: ожидание и реальность
11:44 / 13.02.2018
Арцём Вяржынскі, інжынер КСУП «Гервяты»:
– Я, што называецца, трапіў з карабля на баль: прыйшоў на працу – і якраз уборка пачалася. Пагэтаму часу на адаптацыю і ўніканне ў сутнасць справы не было. Але нічога, баявое хрышчэнне вытрымаў. (Усміхаецца) Дзякуй старэйшым калегам – вучылі, падказвалі, дапамагалі.
Калектыў у нас дружны і зладжаны – сваіх у бядзе не кінуць. Словам, працоўная дзейнасць распачалася нармальна. Тым больш што ў сельскай гаспадарцы я не навічок: бацька працуе механізатарам, і я з дзяцінства калясіў разам з ім па гервяцкіх палетках. Тады ж і будучую прафесію вырашыў з ёй звязаць. Пакуль што мяне ўсё задавальняе.
Аксана Кіндзер, настаўніца беларускай мовы і літаратуры СШ №2:
– Спачатку было вельмі страшна. Класнае кіраўніцтва, адказнасць за кабінет беларускай мовы і літаратуры, факультатывы, урокі – ад усіх гэтых жахлівых слоў, якія вызначалі маю бліжэйшыю будучыню, шчыра кажучы, галава ішла кругам. Здавалася, што я проста не ў стане з усім гэтым справіцца. Але прайшоў час – я прывыкла да дзяцей, пазнаёмілася з іх бацькамі, з якімі мы адразу знайшлі паразуменне. І калі б зараз ад мяне забралі мой клас – не ведаю, як бы гэта перажыла.
Я да гэтых дзяцей так прывыкла, што без іх ужо я – не я.
Акрамя гэтага, лічу, мне пашанцавала з калектывам і адміністрацыяй школы: з якім пытаннем ці праблемай я не звярнуся, ведаю, што мяне пачуюць і дапамогуць.
Мікіта Сямашка, інспектар інспекцыі нагляду і прафілактыкі Астравецкага РАНС:
– Пасля заканчэння ўніверсітэта грамадзянскай абароны Міністэрства па надзвычайных сітуацыях я вярнуўся працаваць на родную Астравеччыну. У раённым аддзеле МНС прынялі добра – калектыў у нас малады і дружны.
Канешне, не ўсё адразу атрымлівалася, але паступова ўвайшоў у курс справы. Спачатку думаў, што буду выязджаць на пажары, але ў выніку трапіў у інспекцыю – і не шкадую. Стасункі з людзьмі, дазнанне па надзвычайных сітуацыях, прафілактыка – усё гэта цікавая і патрэбная работа.
Вікторыя Талуць, настаўнік фартэпіяна Варнянскага філіяла Астравецкай дзіцячай школы мастацтваў:
– Шчыра кажучы, працоўная дзейнасць пачалася не вельмі ўдала. Пасля заканчэння Лідскага дзяржаўнага музычнага каледжа мяне размеркавалі ў Варнянскі філіял школы мастацтваў. Вучыцца ў каледжы мне падабалася, а вось пра работу настаўніка гэтага сказаць не магу: пасля некалькіх месяцаў зразумела, што гэта – не для мяне. На жаль, рэчаіснасць не апраўдала спадзяванні. Я люблю іграць на фартэпіяна – але для сябе, па поклічу душы. А вось педагогам сябе не бачу. У далейшым хачу змяніць прафесію. Напэўна, я проста яшчэ ў пошуках сябе.
Павел Сідаровіч, памочнік ляснічага Кямелішкаўскага лясніцтва:
– Спачатку было складана: усё ж практыка вельмі адрозніваецца ад тэорыі. Добра памятаю свой першы працоўны дзень: пазнаёміўся з ляснічым, калектывам – а што далей? Пакуль разабраўся з абавязкамі, унік у сутнасць справы, прайшоў час. Хутчэй адаптавацца парадай і ўласным прыкладам дапамог наш вопытны майстар Адам Георгіевіч Едка. Астатнія калегі таксама падтрымлівалі. Паступова асвойваю сакрэты прафесіі. Яна мне падабаецца – з дзяцінства марыў ахоўваць прыроду і прымнажаць лясныя багацці.