Туі ўкралі - і вярнулі. А веру ў людзей?
16:31 / 03.08.2018
Найбольш спрэчак выклікала пытанне абмежавання тэрыторыі. Песімісты прапаноўвалі паставіць высокі плот з надзейнымі варотамі і веснічкамі на замку: маўляў, так спакайней…
Але аптымісты, да якіх адношу і сябе, пераконвалі, што трэба верыць людзям і не варта па адной блуднай авечцы меркаваць пра ўсю атару, што нашы жыхары ўсё ж мяняюцца да лепшага – разам з Астраўцом. Узгадалі і забаронены плод, які заўсёды саладзейшы, і выхаванне прыгажосцю, прыклад якога вось ужо колькі гадоў дэманструе Гервяцкі касцёл…
Урэшце аптымісты ўзялі верх: агароджу вырашылі зрабіць зялёнай, высадзіўшы па мяжы туі, а на тэрыторыі – за 77 гадоў існавання газеты і рэдакцыі ў нас нарэшце з’явілася свая тэрыторыя, якую можна абуладкоўваць у адпаведнасці са сваім густам і магчымасцямі! – зрабіць альпійскую горку, разбіць некалькі міні-кветнікаў. Пад кіраўніцтвам нашага апантанага кветкавода Алены Ярашэвіч стараўся ўвесь калектыў – і агульнымі намаганнямі ў рэдакцыйнай тэрыторыі з’явіўся ўласны своеасаблівы – як нам здаецца, прывабны! – «твар». І так прыемна ранкам, ідучы на работу, павітацца з толькі што раскрыўшай пялёсткі, яшчэ крышку заспанай кветачкай ці ўдыхнуць самы прыемны ў свеце водар толькі што скошанай травы…
І вось у адзін зусім не цудоўны дзень ідылія перарвалася паведамленнем: наша зялёная агароджа моцна парадзела: знікла амаль пятая частка з высаджаных паўтара года назад дрэўцаў – шаснаццаць туй!
– Божа, ну што за людзі! – абураліся адны. – Навошта ім гэтыя дрэўцы пасярод лета? Нават калі пасадзіць іх зараз – яны ж усё роўна не прыжывуцца!
– Знайсці і рукі паадсякаць па самыя локці! – прапаноўвалі прыхільнікі радыкальных мер.
– Здзіўляцца трэба іншаму – як іх да гэтага часу не выкапалі: тэрыторыя ж не ахоўваецца! – паціскалі плячыма трэція.
А мне было шкада – да слёз, больш чым скрадзеных туй! – сваёй веры ў людзей, у іх прыстойнасць…
…Зладзеяў вельмі хутка знайшлі. Нехта ўспомніў дзіўную жанчыну з заплечнікам, якая напярэдадні доўга круцілася без усялякай бачнай справы каля рэдакцыі: то шпацыравала ўзад-уперад, то бралася газоны палоць… Патэлефанавалі ў міліцыю – праз некалькі гадзін ужо было вядома ўсё: хто, калі, з кім, каму… І туі нам вярнулі – праўда, зусім не тыя, як укралі надоечы, – меншыя, больш кволыя. З іншага боку, яны ж непадпісаныя – паспрабуй дакажы, якія ў нас раслі…
Так што ўрэшце рэшт праўда спраўдзілася!
Але, як у тым анекдоце: лыжачкі знайшліся – а асадак застаўся…
І таму, каб прымірыць аптымістаў, песімістаў і рэалістаў, рэдакцыя вырашыла ўстанавіць сістэму відэаназірання. Грошай, канешне, шкада – але мы вырашылі, што выдаткі варты таго, каб не спакушаць тых, у каго свярбяць рукі, калі яны бачаць нешта не за плотам і без замка, і быць спакойнымі за сваю маёмасць.
Ну і каб не расчаравацца канчаткова ў людзях і выхоўваць іх не толькі прыгажосцю, але і перспектывай пакарання за свае ўчынкі.