Будни и праздники редакции

Мая работа гэта… На гэтым вордаўскі дакумент будучага артыкула зноў застыў у чаканні. А я задумалася: як расказаць аб тым, што пражываеш і адчуваеш кожны дзень і што далёка не заўсёды можна перадаць словамі? Проста і ў той жа час вельмі складана. Але паспрабуем. Мая работа гэта… Читать далее

Ну, вось і новы працоўны дзень. Сонца ледзь устала – а я ўжо «на рабоце». Фотаапарат у руках – значыць, я працую! І не трэба ля-ля, што я проста гуляю па горадзе. Пары кедаў ледзь на месяц хапае. Читать далее

Па традыцыі напярэдадні свайго прафесійнага свята – Дня друку – журналісты расказваюць чытачам пра сябе.
Можна, канешне, расказаць пра сваю работу так, як гэта робяць большасць героеў маіх «палявых» рэпартажаў, абмежавацца дзяжурным «нармальна». Але што ж тады я буду ў іх пытаць? Читать далее

Старажытны філосаф меў рацыю: усё цячэ, усё мяняецца. Напачатку маёй журналісцкай кар’еры рабочымі інструментамі былі аўтаручка і блакнот (часта яго замяняла палавінка разрэзанага ўпоперак агульнага сшытка), стос  газетнай паперы, звычайна крыху папсаванай, прымятай ці надарванай, і таму непрыгоднай для друкароў, парэзанай нам на чарнавікі. Раскошай лічылася персанальная друкавальная машынка, якая была толькі ў вопытных калег, а пачаткоўцы насілі свае «опусы» рэдакцыйнай машыністцы. Читать далее

Писать, когда не пишется. Идти, когда ноги не ведут. Стучать в двери, которые не открывают. Срываться с места по «горячим следам». Весь день «жариться» под лучами палящего солнца или мерзнуть в двадцатиградусный мороз… Читать далее

Хотим мы того или нет, но работа в редакции подразумевает определенную публичность: большинство сотрудников редакции читатели знают не только по фамилиям, но и в лицо. Но в редакции есть и «теневая сторона»: люди, от которых во многом зависит, как выглядит газета, насколько успешно складывается ее финансово-экономическая деятельность, какое настроение журналистов…Хочется рассказать и о наших «теневиках» – признаюсь: без особого их одобрения! Но я же редактор, к тому же главный – мне можно! Читать далее

Представитель МЧС в редакции – да-да, именно так в шутку меня называют коллеги. По основной теме, которую я освещаю на страницах «Астравецкай праўды». А еще и за то, что я не забываю напоминать им про соблюдение правил пожарной безопасности и не только ее. Читать далее

«Прывітанне!», «Каву будзеш?», «Першую паласу чытала?», «У каго ёсць інфармацыя на першую?», «Хуценька папраў – і аддай на вёрстку!», «А дзе ў вас рэклама?»  –  раніца ў нашай рэдакцыі шматгалосая. І часам той, хто чуе і бачыць  гэты вір галасоў і перамяшчэнняў, не адразу разумее, куды ён трапіў і што тут робіцца. Читать далее

…Панядзелак. Раніца. Планёрка. Абмяркоўваем свежы нумар газеты, адзначаем удалыя тэмы, матэрыялы, здымкі, загалоўкі, адзначаем тое, што не атрымалася, і спрабуем зразумець: чаму? Некага хвалім, некага крытыкуем. Спрачаемся. Бурна абмяркоўваем новыя праекты. Нехта з некім не згаджаецца – у тым ліку і з галоўным рэдактарам. Нехта над некім падсмейваецца. Нехта ўспомніў у тэму цікавую гісторыю ці анекдот… Читать далее

Удивительные метамарфозы творит с нами время. Еще три года назад любой местный житель на вопрос, смотрит ли он островецкое телевидение, удивленно вскинул бы брови: «А разве есть такое? Что вы – у нас телевидения нет и быть не может!» Спроси его сегодня о том же –  и он удивится не меньше: «А как же иначе?» Читать далее