Будни и праздники редакции

Газета “Астравецкая праўда” ў чацвёрты раз прызнана лепшай газетай Гродзенскай вобласці. Читать далее

Традыцыйнае ўшанаванне пераможцаў  Рэспубліканскага конкурсу сярод журналістаў і СМІ на лепшае асвятленне  пытанняў міжнацыянальных і міжканфесійных адносін, ў Беларусі прайшло  ў  Сенатарскай зале  Гродзенскага  гісторыка-археалагічнага музея.
Читать далее

Дзень нараджэння “Астравецкай праўды”, першы нумар якой выйшаў у свет 29 мая 1941 года, рэдакцыя газеты адзначыла разам са сваімі чытачамі, сябрамі, падпісчыкамі. Читать далее

У мінулым годзе рэдакцыя святкавала дзень нараджэння “Астравецкай праўды” без мяне. А сёлета – вось яна я! Запрашаю на свята! Читать далее

Мая работа гэта… На гэтым вордаўскі дакумент будучага артыкула зноў застыў у чаканні. А я задумалася: як расказаць аб тым, што пражываеш і адчуваеш кожны дзень і што далёка не заўсёды можна перадаць словамі? Проста і ў той жа час вельмі складана. Але паспрабуем. Мая работа гэта… Читать далее

Ну, вось і новы працоўны дзень. Сонца ледзь устала – а я ўжо «на рабоце». Фотаапарат у руках – значыць, я працую! І не трэба ля-ля, што я проста гуляю па горадзе. Пары кедаў ледзь на месяц хапае. Читать далее

Па традыцыі напярэдадні свайго прафесійнага свята – Дня друку – журналісты расказваюць чытачам пра сябе.
Можна, канешне, расказаць пра сваю работу так, як гэта робяць большасць героеў маіх «палявых» рэпартажаў, абмежавацца дзяжурным «нармальна». Але што ж тады я буду ў іх пытаць? Читать далее

Старажытны філосаф меў рацыю: усё цячэ, усё мяняецца. Напачатку маёй журналісцкай кар’еры рабочымі інструментамі былі аўтаручка і блакнот (часта яго замяняла палавінка разрэзанага ўпоперак агульнага сшытка), стос  газетнай паперы, звычайна крыху папсаванай, прымятай ці надарванай, і таму непрыгоднай для друкароў, парэзанай нам на чарнавікі. Раскошай лічылася персанальная друкавальная машынка, якая была толькі ў вопытных калег, а пачаткоўцы насілі свае «опусы» рэдакцыйнай машыністцы. Читать далее

Писать, когда не пишется. Идти, когда ноги не ведут. Стучать в двери, которые не открывают. Срываться с места по «горячим следам». Весь день «жариться» под лучами палящего солнца или мерзнуть в двадцатиградусный мороз… Читать далее

Хотим мы того или нет, но работа в редакции подразумевает определенную публичность: большинство сотрудников редакции читатели знают не только по фамилиям, но и в лицо. Но в редакции есть и «теневая сторона»: люди, от которых во многом зависит, как выглядит газета, насколько успешно складывается ее финансово-экономическая деятельность, какое настроение журналистов…Хочется рассказать и о наших «теневиках» – признаюсь: без особого их одобрения! Но я же редактор, к тому же главный – мне можно! Читать далее